The Curse and LOVE

Chapter Twenty Eight

"Bakit tayo nandito? May nangyaring masama ba kay Chil?" Nakaalalay si Manuel saakin habang naglalakad kami papasok sa pagamutan.

"Chil is okey at alam ko naman na kay Bridgeat ka nagaalala..." huminto ako kaya napahinto rin siya.

"Bakit?"

"Sa susunod na araw nalang, tara balik na tayo.." at tumalikod na ako.

"Mierra." Napatigil naman ako. Ayokong lumingon. Ayoko.

"Talk to her, iiwan na muna kita dito, just call my name and I'll be there." Sabay wink at naglaho siya bigla. Galing..

"Mierra, anak..." huminga ako ng malalim at umikot.

"B-bridgeat.." Nakita ko ang pananabik sa mga mata niya pero hindi, hindi ako sigurado kong siya ba ang nanay ko. Ang totoong nanay ko.

"Bakit nandito ka? Hindi ba't kalaban ka?" Nakita ko ang pagsilay ng sakit sa mata niya pero agad na napawi.

"K-kasi, dahil kay Manuel, sa pamamagitan ni Chil nalalaman nila kong totoo ba ang sinasabi namin, na ayaw na naming pumanig sa masama.."

"Ibig sabihin kasama si Ester?" Tumango naman siya.

"Bakit? Malaki ang kasalanan na ginawa ninyo! Kayo hindi ba ang gustong magpapatay kay Lanal? Bakit ngayon nakikiisa kayo sa kabutihan?" Wala akong pakialam kong ano ang magiging reaksyon niya, sinasabi ko lang ang mga bagay na gusto kong sabihin.

"D-dahil akala ko nawala na ang taong mahal ko, akala ko iniwan na ako ng lahat pero natagpuan kita, magkakasama na tay-"

"Hindi! Paano mo ipapaliwanag ang nangyari saakin? Kong ikaw ang ina ko? Ipaliwanag mo kong bakit iniwan nyo ako? Nga pala? Asan ang magaling kong tatay? Iniwan kana ri-" natigil ako sa pagsasalita dahil sa sampal niya. Unti unti ng bumagsak ang mga luha niya.

"Wala kang karapatang sabihan ako ng masasakit na salita! Hindi mo alam kong ano ang mga pinagdaanan ko!! Wala pa sa kalingkingan mo ang mga pinagdaanan ko!! Ako! Ako ang nanay mo! Nanay mo ako! Mahirap bang paniwalaan 'yon? Bakit? Dahil ba iniwan ka namin? Hindi. Ka. Namin. Iniwan." Umiiyak na sabi niya at pinigilan ko ang sarili ko na sumagot.

"Lahat lahat ginawa namin para sayo.. handa akong e kwento sayo ang lahat, pero sana naman handa kang makinig.. ako ang ina! Alam ko ang totoo, kilala ko ang anak ko kahit ilang dikada kaming hindi magkita, makikilala kita..."

Pumasok siya sa pagamutan at iniwan akong nakatayo doon. Tumingala ako para pigilan ang luhang tutulo na.

"Hindi. Patay na sila. 'Yon ang sabi ni nanay.."

Manuel's POV

Kumatok ako sa kwarto ni Mierra pero hindi siya sumagot. Pinihit ko ang siradora at bukas naman ito kaya pumasok ako.

"Hey.."

She just stare at me and look away. I sigh.

"Do you want anything? Drinks? Foods?" Mabilis na umiling naman siya. I sit beside her on her bed and silently hold her hand.

"Kong gusto mo ng kausap nandito lang ako.."

Nakikita ko ang pagaalala,kaba at takot sa mata niya. She crash herself to mine in a hug and sob. She's crying.

"Hindi ko alam kong magiging masaya ba ako o ano, ayokong paniwalaan siya. Ayoko. D-dahil sa huli baka malaman ko na, hindi pala totoo.." She manage to say between her sob and still circling her arms around my neck.

"Give her a chance, hindi niya naman sasabihin ang mga bagay na 'yon kong wala siyang paliwanang. Trust me, she has explanation.." inangat niya ang tingin niya saakin.