Życie Hermiony zakochanej w Harry'm Potterze (Zakończona)

Rozdział 31 -Niewyobrażalny strach

Hermiona nie mogła spać. Była już 2:00. Bała się że zaraz ON tu przyjdzie i coś jej zrobi. Była cała spocona z nerwów. Wreszcie wstała z łóżka i zapaliła lampkę i rozejrzała się po pokoju. Ginny spała. „Ją przynajmniej nikt nie męczy i może spokojnie spać” – pomyślała Hermiona i wyszła z dormitorium. Z pokoju wspólnym było ciemno. Hermiona od razu zapaliła światło ze strachu. Ruszyła w stronę dormitorium chłopców 6 roku. Otworzyła cicho drzwi i weszła do środka. Usłyszała nagle chrapanie Rona. Na początku się wystraszyła, ale wiedziała po chwili że to Ronald. Przeszła cicho przez pokój w stronę łóżka Harrego. Leżał odwrócony tyłem od niej więc nie widziała jego twarzy. Podeszła cicho do jego łóżka i usiadła na krawędzi. Dotknęła delikatnie jego łokcia, a ona jak oparzony odwrócił się w jej stronę celując prosto w jej pierś różdżką. Hermiona strasznie się przestraszyła i szepnęła do Harrego: – Harry to ja Hermiona. – Przestraszyłaś mnie. – szepną cicho Harry żeby nie obudzić Rona. – Przepraszam, ale ty też mnie wystraszyłeś z tą różdżką. – szepnęła, a Harry schował swoją różdżkę pod poduszkę. – Dlaczego nie śpisz? – zapytał Harry. – Nie mogę spać. Boje się zasnąć. Cały czas myślę że on zaraz tu przyjdzie. – szepnęła Hermiona ze strachem. – Nie bój się. Chodź do mnie. – powiedział szeptem Harry odkrywając kołdrę i wyciągając ręce do Hermiony żeby się do niego przytuliła. Hermiona wgramoliła się pod kołdrę Harrego i wtuliła się w jego klatkę piersiową. Nagle poczuła się bezpiecznie. Harry powiedział szeptem: – Nie martw się. Nic ci nie grozi. Nie dam cię skrzywdzić. – szeptał gładząc jej włosy. – Boję się Harry. – szepnęła wtulając się w ramiona Harrego mocniej. – Nie bój się kochanie. Ja jestem przy tobie i jesteś bezpieczna. – szepną całując ją w czoło. – Kocham Cię… – szepnęła dziewczyna. – Ja ciebie też… – i Hermiona zasnęła. Następnego dnia usłyszała głos Rona. – No proszę co my tu mamy. – natychmiast otworzyła oczy ze strachu bo nie widziała z początku że to Ron i ujrzała jego piegowatą twarz nad swoją. – Co tu robisz Hermiono? – zapytał rudzielec. – Hermiona bała się w nocy zasnąć więc przyszła do mnie. – powiedział Harry nie otwierając oczu. – Jakoś cię w nocy nie słyszałem. – powiedział Ron. – Bo weszłam po cichu do dormitorium, ale za to ja słyszałam twoje chrapanie. – powiedziała Hermiona. – Ja nie chrapie! – oburzył się Ron. – Jasne. – mrukną Harry nie otwierając ciągle oczu. – Ty tu się nie wymądrzaj. Chodźcie na śniadanie. Mamy jeszcze pół godziny. – powiedział Ron. Hermiona nie chętnie wydobyła się z ramion Harrego i wstała. Po paru minutach zeszła do pokoju wspólnego już ubrana (Ginny wciąż spała) gdzie czekali na nią Ron i Harry. Razem poszli do Wielkiej Sali. Usiedli przy stole i zaczęli jeść. Nagle odezwał się Ron: – Ej Hermiona. Widzisz tamtego chłopaka przy stole Sliterinu? Od początku uczty gapi się na ciebie. – powiedział Ron. Hermiona odwróciła się w stronę stołu Sliterinu i rzeczywiście siedział tam chłopak o czarnych włosach, bladej cerze i wściekle czarnych oczach który przyglądał się jej z szyderczym uśmiechem. – Znasz go? – zapytała Hermiona. – Z widzenia. Niecałe 1,5 miesiąca temu Dumbledore przedstawiał go jako nowego ucznia. Tiara przydzieliła go do Sliterinu, a to była jakaś uczta poranna którą przespałaś. – powiedział Ron. – O co chodzi? – zapytał Harry odrywając się od „Proroka”. – Właśnie mówię że tamten cały Tom z Sliterinu co go Dumbledore przedstawiał 1,5 miesiąca temu cały czas gapi się na Hermione. – powiedział Ron. Harry odwrócił się w stronę stołu Sliterinu i popatrzył na owego Toma. Gdy Harry odwrócił się w jego stronę Tom teraz na niego popatrzył z drwiącym uśmiechem. Nagle Hermiona usłyszała w głowie JEGO głos „ Teraz już mi nie uciekniesz Granger”. Hermiona natychmiast odwróciła się w stronę Toma, a on zaśmiał się szyderczo i wrócił do jedzenia owsianki. Hermiona przerażona odwróciła się w stronę Harrego i Rona myśląc „On tu jest”.