He OWNS Me (COMPLETED)

Chapter 59

MIAH'S POV

Nakuyom ko kamao ko habang pinapakiramdaman ang paligid. Nakakainis, kanina pa niya tinutulak ang wheel chair na sinasakyan ko. Tsk. I hate the fact na bulag ako. I hate being pity by this guy. Bakit ba andito pa din ang walang hiyang ito? Ilang araw na siya ang nagbabantay, kahit tinataboy ko, mimumura, pinapalayas ang kapal nang mukha niya. Nakakainis.

"Teka nga, saan ba tayo pupunta? Kanina pa tayo ehh. Hindi pa ba tayo nakakarating nang room ko?" Inis kong usisa, ilang minuto akong nag-antay nang sagot niya pero wala. Nakakapikon din minsan.

"Damn it. Histan ano ba." I shouted out. Napupuno na ako. Naiinis na nga ako sa kalagayan kong ito dinadagdagan niya pa. Damn it, hindi naman ako ganito, I was so depress of what's happening on me, ang galit ko noon kay Papa, ang nalaman kong pinalaglag ni Zindo ang mga anak ko, then itong aksidente plus ang pagkabulag ko. Sobrang bigat, sobrang sakit sa damdamin na ganito ang nangyayari kaya laging nag-iinit ulo ko, those heartbreaking happenings on my life is making my tempered arose.

"Damn you, hindi ka ba talaga magsasalita?" I shouted again. Saan ba kasi kami pupunta? Saan ba niya ako dadalhin?

Kuyom ko kamao ko at pinipilit aninagin ang nilalakaran namin pero fuck, liwanag at kunting dark color lang nakikita ko, black, red, iyon lang, hindi klaro.

"Histan, pwede ba ibalik mo na ako sa room ko." Sigaw ko uli pero damn him, hindi ba talaga siya magsasalita, hindi ba talaga siya mag-eexplain?

Tumigil ang wheelchair kaya mabilis akong tumayo pero pinigilan niya ako at binalik paupo.

"Just sit. Ipapasok na kita nang kotse." Nanlaki mata ko nang marinig ko iyon.

"What the hell. Saan mo ako dadalhin?" Nagpumiglas ako sa pagkakahawak niya at pinilit kong tumayo pero nadulas ang paa ko sa tapakan nang wheelchair at natumba ako at nauntog ulo ko sa wheelchair, I shout in pain, ang tahi nang ulo ko ang tumama. Damn it, hindi nga ako namatay sa aksidente sa stress at galit sa lalaking ito mamamatay na siguro ako.

"Damn. Miah." Agad niya akong inalalayan at binuhat habang ako nagsisigaw sa sakit nang ulo ko.

"This is your fault. Sabi ko sa'yong ibalik mo na ako pero bakit ang tigas nang ulo mo?"

"Just shut up Miah. Nadischarge ka na at sa bahay natin ka uuwi."

Napamaang ako sa sinabi niya at napatawa nang pagak.

"Anong sabi mo? Bahay natin? Kailan pa tayo nagkabahay? Pwede ba Histan tumigil ka. Asan na ba sina Nina at Rim? Si Papa? Si Lola? Ibalik mo ako sa room ko andoon sila naghihintay. Kaya pwede ba." Ngitngit ko habang nagpupumiglas sa pagkakabuhat niya.

"Huwag kang maglilikot baka ka mahulog. Umayos ka." Matigas niyang sabi.

"Wala akong pakialam kung mahulog man ako. Pwede ba ibaba mo na lang ako at umalis ka na, iwan mo ako dito." Sa sobrang inis ko pinokpok ko ang dibdib niya. Nakakainis siya. Sobrang nakakainis.

"Don't force me to tie you." Matigas niyang sabi, natigilan ako. Seriously? Tatalian niya ako? Damn him.

"You won't do that I swear I will totally ha-- what the. Ano ba palabasin mo nga ako dito." I shouted out, nilapag niya ako sa loob nang kotse at sinara ang pinto.

F*ck. Maswerte siya't hindi ako nakakakita kung nakakakita lang akala niya magagawa niya ito? Asa siya.

Nadinig kong bumukas ang pinto sa tabi ko akma sana akong lalabas pero hinarangan niya ako.

"Walang hiya ka talaga. Huwag na huwag mo akong dadalhin sa bahay mo kung ayaw mong.."

Napatigil ako sa pagsisigaw. Ano nga bang idudugtong ko? Kung ayaw mong... Kung ayaw mong? Geeez, ano bang magagawa ko? Bulag ako. Bulag.