Aşkın ne zaman karşınıza çıkacağını bilemezsiniz.
İzel'de bilmiyordu. Her zaman gidip oturduğu bankta hayatının aşkıyla karşılaşacağını bilmiyordu. Akıl aşığı birisine tutulacağını ve nefret ettiği hayattan zevk alacağını,belki de uzun zamandır bili...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Yusuf bir süre ağlamamın durmasını bekledi,kendime gelmem tahminimce beş dakika sürmüştü.
Ellerimle gözlerimi sildim ve suratımı ona çevirdim.
"Ben..sana çok teşekkür ederim Yusuf..gerçekten ne diyeceğimi bilmiyorum"
Elini omzuma koydu,irkildim ve vücuduma bir dalga yayıldı,hoş bir dalga.
"Önemli değil kesinlikle...ben bunu yapmalıydım zaten" Bunu yapmasına gerek yoktu ,kısa süredir tanıdığı bir kızı kurtarmak zorunda falan değildi.
"Hayır değildin...biz kısa bir süredir tanışıyoruz ve sen...benim için çok şey yaptın daha şimdiden bense hiçbir şey yapmadım..bu yüzden kendimi suçlu hissediyorum" bakışları değişti,şimdi meraklı gibiydi.
"Durumlar öyle gerektirdi hem bunlar..gerçekten İzel yapmasam kendimi suçlu hissederdim.." bakışlarını bir süre kaçırdı benden. Yusuf'un bana karşı boş olduğunu sanmıyordum,belki arkadaştık ama bir şeyler vardı onda da. Sadece şuan fazla erkendi itiraf etmek için.
"Şimdi..benim gitmem gerekiyor,babamla buluşmalıyım. Beni çok merak etmiş olmalı.." başıyla onayladı.
Ayağa kalktığım sırada bacağıma baktı ve "Ama önce bacağına bakalım olur mu? Yarayı iyileştirmemiz gerek,sen koltukta otur ben geliyorum" dediği gibi koltuğa oturdum. Aslında buradan gitmek istemiyordum çünkü şuan huzurluydum ama gitmek zorundaydım hem babam için hem de kendim için. Daha fazla kalırsam ümitlerim git gide artacaktı,hata yapmak istemiyordum.
Gerçekten bir şeyler varsa..yani aramızda bir şey varsa olurdu zaten,o zaman Erdem ile evlenmeyeceğimi babama açıklardım.
Bana kalsa bugün söylemek istiyordum ama o iş o kadar kolay değildi maalesef. Beklemek durumundaydım,hem kendimi Erdem'den soğutursam bu evlilikten o da soğurdu .
Elinde ilk yardım çantası ile döndü, Yusuf'un da her şeyi vardı. Yani neye ihtiyacım olsa bir yerden çıkarıyordu.
Yanıma eğildi ve eşofmanı bileğimden dizime kadar çekti. Yara fazla derin değildi,suyla temizlediğim içinde yapılacak çok şey yoktu.
"Derin değil,su da yarayı temizlemiş zaten ama hala biraz kan geliyor..tentürdiyot sürüp saralım" dedi ve ilk yardım çantasını açtı.
Gereken malzemeler çıkardıktan sonra tentürdiyot'u pamuğa döktü ve yaranın çevresinde gezdirdi.
Aslında acıyordu ama sesimi çıkarmadım,işine fazla odaklanmış durumdaydı şuan.
