LOVE TAP💔💖#watty2018

Ika dalawampu't - walo😢💔💔

"I will even if you don't tell me" wika niya. Ininit niya ang ulam. Umupo ako sa harap ng hapag at kumain.

9 am ang wedding. I want to witness the most hurtful day in my life. Today, is supposed to be our fifth anniversary. Nakakatawa naman. What a luck, haaay.

Nilunok ko ang bawat butil ng kanin at kaunting ulam kahit na may nagbabara sa lalamunan ko. Pagkain nga eh, nahihirapan na ako. Haay. Ang tanggapin pa kaya na wala na siya?.

September 8, 2018

I finally made up my mind, wearing a 4 inches, glittery gold primadona stelleto and a designer, white, long back dress with sequins. Tumapak ako sa pintuan ng resort kung saan gaganapin ang event.
I stood in front of it and scanned the place.

I can see the aisle, pinatakan ng magagandang petals ng mga rosas na may iba't ibang kulay. Malaking pera ang ginasta para sa set up ng lugar, may mga puti at silver na tela ang bawat upuan. The motif is silver and gold. Napakaganda ng lugar, kulang nalang ang salitang 'GRANDEST WEDDING OF THE YEAR'. Ngunit para sa akin, itong lugar at araw na ito ang pinaka masakit na araw sa buhay ko.

"Anong ginagawa mo dito?" Nanigas ako sa kinatatayuan ko pagkarinig ko ng boses niya. I composed myself and my face, pretending that i feel happy on what is going to happen.

I turned to face the person behind me. I smiled. Bittterness flowed over my system.

"Congratulations bes" sabi ko sabay yakap at beso sakanya.

Nakita ko ang gulat sa kanyang mga mata, maybe, never expecting me to be here.

It is my dream wedding and it is almost perfect, almost, if only, I AM THE BRIDE.

"Sinabi ko na hindi ba? Na huwag kang pumunta sa kasal namin!" Matigas niyang wika. Ngumiti lang ako sakanya at ibinigay ang invitation.

"Someone invited me" nakangiti kong wika.

"And who the f might that be ha?" Inirapan ko lang ng tingin si Mira. Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa at nakita ko ang mga matang tiningnan ako ng inggit sa loob ng siyam na taon. Yes, Mira. Ako ito, si Eivhon. Iyong babaeng itinuring kang kaibigan pero sinaksak mo sa likod.

Tinalikuran niya ako at pumasok sa isang pinto. Ilang minuto nalang ay magsisimula na ang kasal, pumuwesto ako sa likod at inilagay ang purse ko sa katabing upuan. Reserved ito. Luminga linga ako sa paligid at hinanap ang taong kanina ko pa hinihintay. Walang hiya. Magpapark lang ng kotse, ang tagal tagal pa.

Sinasabi niyo na siguro ngayon na. Tanga ako, bakit pa ako pumunta? Bakit kailangan kong saktan ang sarili ko. Bakit kailangan kong i witness ang isang bagay na alam kong sasaksakin ako ng paulit ulit sa sakit?

Siguro, dahil Tanga nga siguro ako. Ito, itong bagay na ito, itong pangyayaring ito ay ang pang huling katangahan ko sa buhay. Promise, last na to..

I've waited for 10 minutes more, wala talaga si Gabriel, nasan naba iyon?. At, magna 9:30 na, akala ko ba, 9 ang oras ng kasal. Kanina pa ang pari dito. Tsk. Lumingon ako sa likuran at nakita ang mga naguguluhang itsura ng mga organizer. Wait? Don't tell me. Hindi sisipot si Simon?.

"Wala pa siya" rinig kong wika ng babaeng kausap ang mga kaharap.

Bumaling ako sa harapan para hindi nila mapansing nakikinig ako sa usapan.

"Hindi ko siya makontak" wika ng isang malaking boses ngunit nang sumulyap ako ay naka pambabae.

"Tawagan mo! Mamaya, darating na ang media,hindi pupwede yan". Wika ng isa.

Nangisi nalang ako sa narinig. Hmmmm. Publicity lang? Hindi ko alam kung pinaglalaruan ba ako ng tadhana o ano.

Tumayo ako at naglakad sa gitna ng mga nag uusap, simply because, nakaharang sila sa daraanan. Naramdaman ko ang pagsunod ng tingin ng lahat sa akin.