Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 21.

Ίδια μέρα (Παρασκευή), απόγευμα, σπίτι Malik.

"Καλως τον."
"Τι λέει αδερφέ;"
"Καλά."
"Μέσα είναι;"
"Ναι. Πάνε."
"Έγινε, θα σε δω σε λίγο."
"Εντάξει."

"Ari; Μωρό μου;"
"Στο δωμάτιο!"
"Γεια σου αγαπ- τι κάνεις;"
"Δε βλέπεις; Προσπαθώ να φτάσω τις πατούσες μου στην μύτη μου."
"...ναι, επειδή βλέπω για αυτό ρωτάω."
"Μισό, το χω."
"Αχ αγάπη μου κατέβασε τα ποδαράκια σου μην έχουμε αλλα." ήρθε και άρπαξε τα πόδια μου και τα κατέβασε.
"Χαχαχαχα καλά..."
"Θεέ μου είσαι τρελή."
"Ναι ειμαι."
"Το κατάλαβα σήμερα..." είπε και ξάπλωσε δίπλα μου χαμογελώντας. Με έδωσε ένα απαλό φιλί στα χείλη και με πήρε αγκαλιά. Χάιδευε τα μαλλιά μου, εγώ χάιδευα το στήθος του, λέγαμε βλακείες και γελούσαμε. Κάποια στιγμή μου έδωσε ένα παθιασμένο φιλί, και ενώ νόμιζα πως θα σταματούσε εκεί, το φιλί έγινε πιο παθιασμένο. Ένιωσα τα χέρια του να ταξιδεύουν στο σώμα μου. Ταραχθηκα. Δεν ήμουν έτοιμη. Μόλις ένιωσα το σορτσάκι μου να κατεβαίνει έβγαλα ένα επιφώνημα άρνησης και τραβηχτηκα.

"Liam, δεν-"
"Συγγνώμη. Έχεις δίκιο. Ήταν απότομο. Εγώ φταίω."
"Ευχαριστώ..."
"Τα πάντα για εσένα μικρή..."

Είπα και με φίλησε στο μέτωπο παίρνοντας με ξανα αγκαλιά.

"Ari, σχετικά με το πρωί-"
"Hey, είναι εντάξει. Δεν πειράζει. Για αυτό είμαι εδώ."
"Είμαι τόσο τυχερός...Σ'αγαπάω."

Flashback, το ίδιο πρωινό, σπίτι Malik.

"Μικρή φεύγω."
"Τόσο νωρίς;"
"Ο μπαμπάς του Niall πήρε το αμάξι του και πρέπει να τον πάρω."
"Παίρνεις και την Alexis; Με βλέπω να αργω."
"Έγινε. Τα λέμε στο σχολείο."
"Byeee!"

5 λεπτά αργότερα.

*KNOCK KNOCK*

"Ω θεε μου τι ξέχασε πάλι...ΕΡΧΟΜΑ!"
Άνοιξα την πόρτα και ξαφνιάστηκα από αυτό που είδα.
"L-liam;"
"Πρέπει να μιλήσουμε." είπε ανοίγοντας την πόρτα και μπήκε μέσα.
"Δεν έχουμε να πούμε τίποτα."
"Aurora σε παρακαλώ άκουσε με."
"Εσύ άκουσε με! Με αποκάλεσες πουτάνα, με πέταξες στο πάτωμα σαν σκουπίδι και πήγες να με χτυπήσεις! Μου είπες ψέματα!"
"Έχεις δίκιο, το ξέρω, συγγνώμη-"
"Και πιστεύεις ότι με την συγγνώμη είμαστε καλα;"
"Ari, θελ-"
"ΜΗ ΜΕ ΛΕΣ ΈΤΣΙ!"
"ΘΈΛΩ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΒΡΟΎΜΕ!"
"ΞΈΧΝΑ ΤΟ!"
"ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ. ΣΕ ΧΡΕΙΆΖΟΜΑΙ!"
"ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΆΖΕΙΣ ΤΑ ΝΕΎΡΑ ΣΟΥ ΠΆΝΩ ΜΟΥ; Ή ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΊΣ ΌΠΩΣ ΈΚΑΝΕ ΚΑΙ Ο DAVE ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΝΑ ΜΕ ΠΈΤΑΞΕΙΣ; ΤΟ ΊΔΙΟ ΣΚΑΤΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΣΑΣ! Άντε παράτα με..." Πήγα να φύγω.
Με αυτά μου τα λόγια μου φαίνεται πως τον νευρίασα πολύ. Τα καστανα του μάτια είχαν γίνει ακόμα πιο σκούρα. Ήρθε και με τράβηξε με τόση δύναμη από το χέρι, με πέταξε στον τοίχο με αποτέλεσμα να χτυπήσω το κεφάλι μου. Άρπαξε τα χέρια μου και τα κράτησε υπερβολικά δυνατά.

"ΑΑΑΑΑΑ!! LIAM ΜΕ ΠΟΝΆΣ!" ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο μου.
"ΚΑΙ ΣΥ ΜΕ ΠΟΝΆΣ AURORA! ΜΕ ΤΑ ΛΌΓΙΑ ΣΟΥ! ΜΕ ΔΙΑΛΎΕΙΣ! ΠΩΣ ΓΊΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΕΝΤΆΣΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΊΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΊΑ ΜΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΖΏΟ;" είπε σφίγκοντας τους καρπούς μου.
"Liam σε παρακαλώ...με- με πονάς..."

Τότε κατάλαβα τι εννοούσε ο αδερφός μου χθες. Πώς του κάνω καλό. Τόσο καιρό, από εκείνη την νύχτα 2 χρόνια πριν, όσο ήταν δίπλα μου οι περιπτώσεις βίας ήταν ελάχιστες. Και καμία σε εμένα, εκτός από την χθεσινή και αυτή. Έβγαζα τον καλύτερο του εαυτό, ο οποίος είναι ένας υπέροχος Liam. Τον κοίταξα στα μάτια. Με κοίταξε και αυτός. Η ματιά μου φαίνεται να τον ηρέμησε. Ξέσφιξε τους καρπούς μου. Το πρόσωπο του μαλάκωσε. Άφησε τους καρπούς μου ελεύθερους. Κοίταξε κάτω. Κατευθείαν τοποθέτησα τα χέρια μου στο πρόσωπο του δίνοντας του ένα απαλό χάδι.

"Συ-συγγνώμη..."
"Σσσς, δεν πειράζει αγάπη μου."
"Συγγνώμη Aurora, αλλά πραγματικά όταν δεν είσαι μαζί μου δε...δε ξέρω ποιος ειμαι."
"Είμαι εδώ. Είμαστε μαζί. Δε σε αφήνω Liam. Είσαι το αγόρι μου και ειμαι η κοπέλα σου."
"Το-το εννοείς; Θες να είμαστε μαζί; Μετά από όλα αυτά;"
"Όλα αυτά δε τα έκανε ο δικός μου Liam, μα ένας άλλος. Και δε τον θέλω. Θέλω τον Liam μου."
Κοίταξε τα χέρια μου. "Θεέ μου τι έκανα..."
"Μην αγχώνεσαι, θα βάλω λίγο πάγο και θα περάσει."
"Κοριτσάκι μου χίλια συγγνώμη. Με μισώ όταν χάνω τον έλεγχο!"
"Ηρέμησε. Δε θα το μάθει κανείς. Θα πω ότι έφταιγαν τα περικαρπια."
"Σε ευχαριστώ...για όλα. Ετοιμάσου, αλλιώς θα αργήσουμε."
"Θες να σε πάω εγω;"
"Όχι όχι, έχω το αμάξι μου. Απλά θα σε περιμένω να φύγουμε μαζί."
"Εντάξει. Σε 5 λεπτά θα είμαι έτοιμη."

Τέλος Flashback.