Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 37.

Ανέβηκα στη μηχανή και χωρίς δεύτερη σκέψη έφυγα για το μοναδικό μέρος που θα μπορούσα να βρω αυτό που ήθελα. Το νεκροταφείο. Ήταν βράδυ. Τρομακτικά. Μα δε με ένοιαζε. Ήθελα να της μιλήσω. Αν ήταν εδώ θα ήξερε τι να μου πει. Πώς να το χειριστεί. Πάρκαρα βιαστικά τη μηχανή, έτρεξα ανάμεσα στα κυπαρίσσια, πέρασα τον 6ο διάδρομο και βρήκα το μνήμα της. Έπεσα στο έδαφος, πάνω στη πλάκα της. Άρχισα να κλαίω.

"Γιατί; Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΆΡΕΙ ΕΣΈΝΑ; Γιατί...τώρα που σε χρειάζομαι δε σε έχω. Annie...τι θα κάνω; Όλα πάνε τόσο στραβά...αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες να μη χάνω τις ελπίδες μου. Πώς υπάρχει διέξοδος για όλα. Αλλά δεν είσαι Annie. Δεν είσαι...σε πήρε αυτός ο μαλακας! Θα πληρώσει! Στο υπόσχομαι Annie...θα ηρεμήσει η ψυχούλα σου...αλλά γιατί τώρα αυτός...ποιός είναι; Τι θέλει; Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Annie; Που είσαι Annie..;" συνέχισα να κλαίω. Πραγματικά είχα ανάγκη την αδερφή μου και δεν ήταν εδώ. Μια φωνή διέκοψε το κλάμα μου.

"Δεν ήξερα ότι επισκέπτεται και άλλος την Annie..." κατατρομαξα. Ήταν βράδυ και όχι και ότι πιο λογικό και επόμενο να εμφανιστεί κάποιος στο τάφο της αδερφής μου. Έμεινα να τον κοιτάω με ανοιχτά τα μάτια. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. "Συγγνώμη αν σε τρόμαξα...απλά δε περίμενα να δω κάποιον στην Annie τέτοια ωραία..."
"Ναι...ούτε εγώ..."
"Την...γνώριζες καλά;"
"Ήταν η αδερφή μου...ετεροθαλής βασικά..."
"...δεν ήξερα ότι είχε αδερφή."
"Βασικά είμασταν γνωστές πιο πολύ ως φίλες...μέναμε κοντά και είχαμε μόνο ένα χρόνο διάφορα. Εσύ;"
"Λοιπόν...αδερφός...ετεροθαλής...ίδια μαμά, διαφορετικός μπαμπάς."
"Ίδιος μπαμπάς διαφορετική μαμα...Δεν ήξερα ότι είχε αδερφό..." ήμουν σοκαρισμένη.
"Σπούδαζα στο κολλέγιο, ερχόμουν σπάνια εδώ. Είχαμε σχέσεις αλλά μόνο μέσω τηλεφώνου και κάμερας κυρίως που μιλούσαμε."
"Καταλαβαίνω..."

Σιωπή επικράτησε για λίγο.

"Red. Χάρηκα..."
"Aurora..."
"Πολύ όμορφο όνομα..."
"Σε..σε ευχαριστώ..."
"Είναι κάπως τρομακτικά...δε νομίζεις;"
"Ναι.."
"Θες να πάμε κάπου να φάμε κάτι;"
"Οπουδήποτε θα ήταν καλύτερα από το σπίτι μου αυτή τη στιγμή..."
"Λοιπόν..." είπε κάνοντας μου νόημα να σηκωθώ. Χαμογέλασα λίγο. Σηκώθηκα και προχωρήσαμε προς την έξοδο. "Οδηγας μηχανή;"
"Ναι."
"Τρελό..."
"Λοιπόν...ξέρω ένα καλό μέρος για pancakes."
"Λατρεύω τα pancakes. Πάμε;"
"Φυσικά."

Είπα και ανέβηκα στη μηχανή. Φυσικά πήγαμε στης Diana. Ότι πρέπει για εκείνη την ώρα. Ήταν ευχάριστη η παρέα του Red αλλά τίποτα το ιδιαίτερο εκείνη την ώρα. Τίποτα δε μπορούσε να αλλάξει την εικόνα που είχα στο μυαλό μου. Αυτή την καριολα πάνω στον Harry. "Δε σου έμαθαν να χτυπάς;" Ναι μωρή μου έμαθαν, έλα εδώ να προπονηθώ στη μάπα σου!

"Με ακούς;"
"Ορίστε;!"
"Είναι όλα καλά;"
"Ναι συγγνώμη...απλά η μέρα μου είχε πολλά και..."
"Μη στεναχωριέσαι."

Εκείνη την ώρα ακούστηκε το κουδουνάκι της πόρτας να ανοίγει.

"Εκεί είναι!" άκουσα την Alexis. Σήκωσα το κεφάλι μου. Ήταν μαζί με τον Frankie. Έτρεξαν προς το μέρος μου.

"Μη ξαναφύγεις έτσι, μ'ακούς;!" είπε η Alexis και με αγκάλιασε.
"Συγγνώμη..."
"Επειδή ο άλλος είναι βλάκας δε θα χάσουμε εμείς εσένα..."
"Μην αγχώνεσαι. Είμαι καλά." τραβήχτηκε από την αγκαλιά μου. Λίγα βήματα πιο πέρα καθόταν ο Frankie και με κοιτούσε. "Υποθέτω σου χρωστάω ένα χορό...;"
"Αχά..."
"Και πρέπει να πάμε πίσω...;'
"Αχά..."
"Λοιπόν...Red χάρηκα για την γνωριμία. Ελπίζω να τα ξαναπούμε"
"Παρομοίως και εύχομαι να φτιάξουν όλα..."
"Να'σαι καλά."

Μόλις βγήκαμε από το μαγαζί ο Frankie με κράτησε λίγο πίσω.

"Ποιος ήταν αυτός;"
"Τώρα...που να σου λέω..."
"Ξέρεις ότι μπορείς να με εμπιστευτείς."
"Ξέρω...σε ευχαριστώ απλά..."
"Άστο. Αφού δε θες δε πειράζει...απλά πες μου, σε έφερε σε δύσκολη θέση; Σε πείραξε;"
"Όχι. Όλα καλά."
"Εντάξει. Έλα πάμε."
"Αχ Frankie δε θέλω να πάω σπίτι."
"Έφυγαν."
"Αα;"
"Μου είπε η Alexis. Έφυγαν."
"Συγν-"
"Σσς. Μη το ξαναπείς. Σε έχω σα μικρή μου αδερφή." Δεν είπα κάτι. Απλά τον αγκάλιασα σφιχτά.
"Ε Frankenstein το αμάξι δε θα πάρει μπρος μόνος του."
"Χαχαχαχα έρχομαι Alexis."
"Άντε πάνε...τα λέμε σπίτι."
"Μη λοξοδρομίσεις!"
"Χαχαχα όχι όχι..."

Μπήκε στο αμάξι και ξεκίνησε. Ακολούθησα με τη μηχανή. Μπήκαμε μέσα.

Το πάρτι συνεχιζόταν. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Το ίδιο πλήθος που άφησα βρήκα. Έδωσα ένα χαμόγελο στην Al η οποία πήγε στη παρέα του Zayn. Της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Φαίνεται πως είχαν έρθει πιο κοντά. Χαίρομαι πολύ για αυτούς. Ταιριάζουν.

"Κάτι μου χρωστάς..." είπε ο Frankie, με κοίταξε με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα και άπλωσε το χέρι του.
"Χαχαχαχα μα φυσικά!" είπα και ανταπέδωσα το παιχνιδιάρικο βλέμμα, πήρα το χέρι του και τον εσυρα στον κήπο για να χορέψουμε.

Η βραδιά περνούσε όμορφα. Το κλίμα για εμένα ελαφρυνε. Ήταν όλα πιο όμορφα. Χόρευα ξένοιαστα. Όταν η μουσική δυνάμωσε γίναμε όλοι μια παρέα. Εγώ, η Al, ο Niall, o Zayn ακόμα και ο Liam...ευτυχώς έχουμε καλούς γείτονες και δε κάνουν παρατήρηση για την μουσική. Βέβαια αν το μάθαιναν οι γονείς μας θα έλεγαν ότι χαλαμε την εικόνα μας στη γειτονιά. Για αυτό άλλωστε το κάνουμε όταν λείπουν.

Η ώρα πέρασε. Τα παιδιά άρχισαν να φεύγουν. Η παρέα μας έμεινε σπίτι. Ανάμεσα τους και ο Frankie ο οποίος πέρασε όλο το βράδυ δίπλα μου και ο Rooby που είναι κολλητή με εμένα και την Alex. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο σαλόνι. Βασικά μας πήρε ο ύπνος. Με ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Και πόρτα. Και φώτα. Γενικά το σπίτι όπως το αφήσαμε μετά το party. Θα είχαμε πολύ δουλειά την επόμενη μέρα.