Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 17.

Έτρεξα να βρω τον Harry γρήγορα. Ήμουν τόσο εκνευρισμένη που είχα ξεχάσει πως είχα προπόνηση. Εγώ ξέχασα πως είχα προπόνηση! Δεν έχει ξανασυμβεί. Δεν ήξερα που θα τον βρω, απλά έτρεχα στους διαδρόμους. Φτάνω στην πόρτα του γηπέδου. Ήταν εκεί απέξω. Στηριγμένος στον τοίχο. Είχε τα χέρια του στις τσέπες.

"Harry...;!" κατάφερα να ξεστομισω. Σήκωσε το κεφάλι του αργά αργά και με κοίταξε. Αυτά τα πράσινα μάτια του...κάθε φορά που τα νιώθω πάνω του, ένα περίεργο κύμα νιώθω να με διαπερνάει. Νιώθω τόσο αδύναμη δίπλα του...αδυναμία όμως που μου αρέσει. Ο τρόπος που οι μπούκλες του πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο του, το ντύσιμο, η στάση του...όλα τόσο τέλεια επάνω του.
"Τι...τι κάνεις εδω;"
"Να πω την αλήθεια...δεν ξέρω. Ήλπιζα πως θα σε δω.."
"Να με δεις; Γιατί;"
"Γιατί τι;"
"Γιατί να με δεις εδώ και γιατί να με δεις γενικά;" είπα αναφερόμενη στον τελευταίο μας καυγά.
"Έχεις προπόνηση σωστά;"
"Σκατα! Το ξέχασα..."
"Ξέχασες πως έχεις προπόνηση;"
"Άσε...Και εγώ είμαι έκπληκτη."
"Ναι..."
"Κοίτα Harry, συγγνώμη για χθες, δεν ήξερα. Ο Liam είπε πως ήταν αυτός, και η Alexis δεν είχα προλαβει να μου πει πως ήσουν εσύ και-"
"Είναι εντάξει. Αλήθεια. Δικό μου το λάθος. Ήταν λογικό να μην ξέρεις. Δεν έπρεπε να μιλήσω έτσι..."
"Είσαι τόσο περίεργος. Ελκυστικά περίεργος." είπα αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτώ. Κατευθείαν το βλέμμα του στράφηκε προς τα εμένα γεμάτο έκπληξη και απορία ενώ εγω είχα γουρλώσει τα μάτια μου, είχα σφίξει τα χείλη μου, και από μέσα μου με έβριζα για το πόσο ανόητη είμαι.
"Ώστε...με βρίσκεις ελκυστικό;"
"Τι; ΌΧΙ! Όχι μη το παίρνεις έτσι...εννοώ πως άλλοι είναι περίεργοι και αντιπαθητικό ενω εσύ είσαι περίεργος και συμπαθητικός, αλλά έχεις και μια πλευρά που μου σπάει τα νεύρα και-"
"Άστο γλύκα, μην κουράζεσαι." έσκυψε δίπλα στο αυτί μου. "Αργά ή γρήγορα θα λες το όνομα μου και δε θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου." είπε απομακρύνοντας τον εαυτό του από εμένα. Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξήθηκαν ραγδαια. Ξαφνικά η θερμοκρασία ανέβηκε. Είχα κοκκινισει σίγουρα. Τα πόδια μου μετά βίας με κρατούσαν όρθια όσο αυτός με κοιτούσε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Σίγουρα ευχαριστιόταν αυτό που μόλις είχε καταφέρει. Και σίγουρα παίζει μαζί μου. Όπως όλοι. Όπως ο Liam.

Τις σκέψεις μου διέκοψε μια δυνατή φωνή που ακούστηκε, η οποία πλησίαζε προς τα έμας.
"Έχεις πεθάνει Styles!"

Γύρισα να δω ποιος ήταν τόσο εκνευρισμένος. Καλύτερα να μην έβλεπα ποτέ. Ο Liam. Θεέ μου, πόση ώρα στεκόταν εκεί; Τι είδε; Τι άκουσε;  Έφτασε σε εμάς, με άρπαξε από τον καρπό και με πέταξε στο πάτωμα προσπαθώντας να με απομακρύνει από τον Harry. Τον κόλλησε στο ντουλαπάκι στο οποίο ήταν στηριγμένος και άρχιζε να του φωνάζει.

"ΝΌΜΙΖΑ ΠΩΣ ΣΟΥ ΕΊΠΑΜΕ ΜΑΚΡΙΆ ΑΠΌ ΑΥΤΉΝ!"
"Νομιζα πως εσύ ήσουν η απειλή εδω." ο Harry απάντησε με τόσο ήρεμη φωνή.  Λες και όλο αυτό ήταν σκηνοθετημένο να γίνει.
"Δεν ξέρεις τι λες."
"Μπααα, δεν είναι η ώρα μου να μιλήσω ακόμα."
"Ούτε μια βδομάδα δεν είσαι στις ζωές μας και τα έχεις κάνει όλα σκατα!"
"Αν εσύ είσαι ανίκανος να διατηρήσεις την σχέση σου εγώ τι φταίω;"
"Ώστε για αυτόν με παράτησες; Για αυτόν μου έριξες σφαλιάρα; Καλό πουτανακι είσαι, κρίμα και σε είχα και ψηλά." έκανε να σηκώσει το χέρι του να με χτυπήσει μα τον κράτησε ο Harry.
"Τόλμα να την ακουμπήσεις, και θα φροντίσω να είναι το τελευταίο."
"Δεν έχεις ιδέα τι έχει να γίνει. Και συ κάτσε να το μάθει ο αδερφός σου."
"Έχω βαρεθεί να χρησιμοποιείς τον Zayn ως απειλή! Κάνε ότι θες. Δε με νοιάζει. Δικιά μου είναι η ζωή. Και ξέρεις κάτι; Μόλις μου απέδειξες τι πραγματικά αξίζεις."

Σηκώθηκα, πήρα την τσάντα μου που είχε πέσει πιο πέρα και μπήκα στο γήπεδο. Δε ξέρω τι έγινε όταν έφυγα. Πλακωθηκαν; Έφυγαν; Δε ξέρω. Η μέρα ήταν απαίσια. Στην προπόνηση πραγματικά δεν ξέρω τι έκανα. Τελειώσαμε πιο νωρίς και γύρισα σπίτι. Ο Zayn ήταν ήδη εκεί. Με το που άνοιξα την πόρτα άκουσα μια φωνή "ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΈΛΑ ΤΏΡΑ ΣΤΟ ΔΩΜΆΤΙΟ!" κάτι τέτοιες στιγμές  χαίρομαι που οι γονείς μας δουλεύουν όλη μέρα.

"Τι θες;"
"Δε ξέρεις;"
"Μου είπε ψέματα. Ξανά! Πήγε να με χτυπήσει!"
"Πήγε να σε χτυπήσει γιατί τον έφτασες στα όρια του και γιατί σε είδε με τον Styles! Με τον γαμημένο Styles!"
"Συγγνώμη τον υπερασπίζεσαι; Και ποιό το θέμα σας μαζί του; Μου φέρεται τόσο καλά."
"Δεν τον ξέρεις!"
"Δεν μ'αφηνετε να τον μάθω! Και τέλος πάντων δώστε μου έναν καλό λόγο να μην το κάνω!"
"Γιατί δε με πιστεύεις;"
"Είναι απλά λόγια. Επειδή ήσασταν στην ίδια παρέα, έγινε ότι έγινε και σπάσετε δεν σημαίνει πως δεν αξίζει ευκαιρία από εμένα."
"Είναι εχθρός μου."
"Και η Gabriella δικιά μου αλλά μια χαρά την φασωνες μια ολόκληρη χρόνια."
"...που ξερεις για την Gabriella?"
"Γλυκέ μου, πιστεύεις πως ο αδερφός της αρχηγού των μαζορετών είναι δυνατόν να βγαίνει με την μεγαλύτερη εχθρό της και να μην το μάθει; Αλλά ξέρεις τι; Ήσασταν καλά. Περνούσατε ωραία, και δεν είχα λόγο στο τι γίνεται στην ζωή σου. Με πείραξε. Ναι. Και που μου το εκρυψες ακόμα πιο πολύ. Μα το δέχτηκα. Εσυ; Γιατί δε κάνεις το ίδιο;" είπα πατώντας την τσάντα μου και βγαίνοντας από το δωμάτιο.

Πήγα και κάθισα στην κούνια-καναπέ που έχουμε στην αυλή κάτω από κάτι δέντρα. Ο καιρός εδώ είναι ακόμα ζεστός. Διάβαζα ένα βιβλίο. Ποίηση. Δεν είχα μυαλό για τα μαθήματα μου. Ο Liam έστελνε συνέχεια μηνύματα απολογίας, έπαιρνε τηλέφωνο κτλ. Πρέπει να είχε πάρει πάνω από 30 φορές. Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου. Μήνυμα. Διαφορετικός αριθμός. Όχι του Liam. Το ανοίγω.

Styles: Ζητάω την άδεια σου να έρθω να σε απαγάγω από τον αδερφό σου και να σου χαρίσω ένα απόγευμα που θα σε κάνει να ξεχάσεις τα σημερινά. Τι λες ξενέρωτη; Θα ζήσεις τελικά;