Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 43.

Πέμπτη. 2 μέρες πριν τον αγώνα...

Σκέψεις ακόμα με βασανίζουν μετά το χθεσινό. Είχαν σταματήσει. Γιατί ξανά; Ίσως πρέπει απλά να το αγνοήσω...Όσο περισσότερη σημασία δίνω τόσο περισσότερο θα συνεχίζουν.

Σηκώθηκα, ντύθηκα, έβαλα τα πράγματα μου στη τσάντα και κατέβηκα να φύγουμε με το Zayn με το αμάξι. Δεν ήθελα να το ρισκάρω και να ανέβω τη μηχανή.

Μπήκα στο σχολείο. Περπατούσα κανονικά. Το πόδι μου πλέον δε πονούσε απλά δε μπορούσα να βάλω πολύ δύναμη. Έφτασα στο ντουλαπάκι μου. Η Alexis ήταν ήδη εκεί.

"Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή;"
"Καλημέρα Alex."
"Είσαι καλα;"
"Αρκετά καλύτερα. Έπρεπε να έρθω, σε 2 μερ-"
"Μέρες έχουμε αγώνα, ξέρω ξέρω..."
"Χαχαχα σταματα να με κοροϊδεύειιις..."
"Να ρωτήσω πως πέρασες χθες την μέρα σου;"
"Τι εννοείς;" η Alexis με κοίταξε ειρωνικά και σήκωσε το φρύδι όσο περνούσε από δίπλα μας ο Harry ο οποίος επιβράδυνε όσο ήταν δίπλα μου, με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και έφυγε. Ενώ το πρόσωπο μου ήταν στραμμένο στην Alex τα μάτια μου κοιτούσαν λοξά τον Harry. Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Όταν ξαναγύρισα να δω την Alex με κοιτούσε ακόμα με το ίδιο ύφος. Έκλεισα γρήγορα το ντουλαπάκι μου. "Έλα θα αργήσουμε στη τάξη." είπα και έφυγα κατευθείαν. Η Alex γέλασε και με ακολούθησε.

Μετά την 3η ώρα πήγαμε στο γήπεδο που είχαμε προπόνηση. Μόλις μπήκαμε τα κορίτσια με αγκάλιασαν, το ίδιο και τα παιδιά από την ομάδα. Καθώς κάναμε προπόνηση και έβλεπα τη χορογραφία παρατήρησα μια μορφή στο τζάμι της πόρτας. Μόλις με αντιλήφθηκε έφυγε κατευθείαν. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η 1η μέρα στο σχολείο. Που είχα πετύχει το Harry. Χαμογέλασα και έκλεισα τη μουσική. "Μισό λεπτό." είπα στα κορίτσια και κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Αμέσως την άνοιξα και είπα "Το ξέρεις πως δεν είναι ευγενικό να κρυφο-" την πρόταση μου σταμάτησα όταν αντίκρισα κάτι διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Ένα τύπο με σκούφο μαυροντυμενο να απομακρυνεται. Όχι μπούκλες σα του Harry. Όχι λευκό δέρμα σα του Harry. Τρόμαξα. Ποιος ήταν αυτός που παρακολουθεί την ομάδα μου; Έκλεισα τη πόρτα και ακολούθησα. Περπατούσε γρήγορα και προσπαθούσα να τον φτάσω. Έστριβε συνέχεια σε διαδρόμους. Έφτασε στη μεγάλη πόρτα που οδηγούσε στην αυλή. Βγήκε. Βγήκα και εγώ. Τον έχασα. Έψαξα λίγο αριστερά, λίγο δεξιά. Τίποτα. "Ιδέα μου θα είναι..." σκέφτηκα. Καθώς γύρισα να μπω στο κτήριο τον βρήκα μπροστά μου. Τρόμαξα. Αλλά δε μπόρεσα να βγάλω ούτε κραυγή. Δε μπορούσα να δω το πρόσωπο του. Το δερμάτινο μπουφάν του είχε μεγάλο γιακά που κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος του προσώπου του. Μα έμοιαζε με τον άνθρωπο που με είχε τρακαρει εκείνο το βράδυ. Έκανε στην άκρη το μπουφάν του. Είδα κάτι να γυαλίζει. Όπλο; Αποκλείεται. Όχι δε γίνεται. Δε μπορούσα να κουνηθώ από το φόβο μου. Κοιταζομασταν στα μάτια. Ήταν λες και με τη ματια του με είχε κλειδώσει να μη πάω πουθενά. Μη χάσει το στόχο του. Καθώς πήγε να τραβήξει το οτιδήποτε είχε μέσα στο μπουφάν άκουσα μια φωνή. Μια γνώριμη φωνή. Ο Harry!!

"Εεη! Τι στο διάολο;" Έτρεξε προς το μέρος του. Ο άνθρωπος γύρισε και τον κοίταξε. Μόλις τον αντίκρισε χαμογέλασε σαρκαστικά. Γύρισε και με κοίταξε. Κοίταξε το πόδι μου και πριν φύγει πάτησε με δύναμη τον αστράγαλο μου. "ΑΑΑΑΑΑ!!" Δε μπορούσα παρά μόνο να φωνάξω από πόνο. O Harry έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε μα δε τον πρόλαβε. Γονάτισε δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά.

"Τι έγινε;"
"Δε ξέρω...κάναμε προπόνηση και είδα αυτό τον τύπο έξω από τη πόρτα και τον ακολούθησα και μετά-"
"Πάρε ανάσα. Ηρέμησε. Είμαι εδώ. Πάντα θα είμαι εδώ..."

Και τότε κατάλαβα κάτι. Μετά από εκείνη τη νύχτα...Ο Zayn, ο Liam, όλοι μου είχαν υποσχεθεί πως "πάντα θα είναι εδώ." Αλλά κάθε φορά που κινδύνευα ένας ήταν αυτός που με έσωζε. Ο Harry. Τότε στη φωτιά, ο Harry. Τότε στο γκρεμό, ο Harry. Στο πάρκο, ο Harry. Ακόμα και τότε με τον Dave έξω από το σχολείο πρέπει να ήταν ο Harry. Τον αγκάλιασα σφιχτά. Πλέον δεν έκλεγα. Απλά πονούσα. Με βοήθησε να σηκωθώ. Με πήγε μέχρι το γήπεδο.

"Φέρτε πάγο και γάζες!"
"Τι έγινε; Που ήσουν;"
"Μπούκαρε ένας άκυρος στο σχολείο και της επιτέθηκε αλλά δεν έπαθε τίποτα. Είναι καλά. Βάλτε της πάγο να μουδιασει καλά και μετά δέστε το με γάζες."
"Harry που πας;"
"Έχω να τακτοποιήσω κάτι δουλειές."

"Λοιπόν...πάνω που είχες μια πρόοδο πάει και αυτή...τι θα κάνουμε;"
"Δε μπορούμε να χορέψουμε χωρίς εσένα."
"Ούτε να βγάλουμε νέα χορογραφία μέσα σε 2 μέρες."
"Δε χρειάζεται...μου ήρθε μια ιδέα."

Harry's POV.

Πώς τολμάει! Είχαμε κάνει μια συμφωνία...γαμώτο είχε δίκιο ο Red...οι συμφωνίες του είναι λόγια του αέρα...ανέβηκα στη μηχανή. Ξεκίνησα για τον Ωriona. Μα τι κάνω...υποτίθεται πως έχουμε συμφωνία και εγώ δε ξέρω τίποτα. Δε την πλησιάζω. Πρέπει να εμπιστευτεί. Όχι να του πηγαίνω κόντρα. Σταμάτησα απότομα με τη μηχανή. Και αν με ρωτήσει γιατί ορμηξα στο σχολείο; Τρόμαξα. Δεν ήξερα ποιος ήταν ούτε είδα τη κοπέλα. Θα πω ψέματα. Για χάρη της. Στο πιο ισχυρό άνθρωπο του υποκόσμου. Μπράβο Harry. Σοφή επιλογή. Αν με καταλάβει την έχω βάψει άσχημα.

Κάποια στιγμή πρέπει να της το πω. Δε γίνεται να το κρύβω για πάντα. Δε μπορώ να τη θέτω συνέχεια σε κίνδυνο. Όλα θα γίνουν. Απλά στην ώρα του. Προς το παρόν έχω και εγώ το στόχο μου, να με εμπιστευτεί ξανά ο Ωrionas.