Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 57.

Aurora's POV.

Η επόμενη μέρα ήταν περίεργη. Τόσες απορίες στο μυαλό μου. Τόσα αναπάντητα ερωτήματα. Κανείς όμως δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Απέφευγα όλη μέρα το Harry. Θα μου ήταν δύσκολο να κρατηθώ αν τον αντίκριζα. Οι κινήσεις μου όταν ήμουν στο ντουλαπάκι μου ήταν βιαστικές. Έκανα γρήγορα μην εμφανιστεί από πουθενά στο δικό του ντουλάπι. Κάθε φορά που άνοιγα το μικρό πορτάκι φρόντιζα τα μάτια μου να είναι καρφωμένα στα βιβλία και μόνο. Δε ξέρω τι παιχνίδια παίζει και καλύτερα να μη το διακινδυνέψω.

Το απόγευμα είχα προπόνηση. Έβαλα τα πράγματα μου σε μια τσάντα και πήγα στη σχολή. Είχα ξεχάσει όσα είχαν γίνει με τον Frankie. Μόλις μπήκα στην αίθουσα και το αντίκρισα το χαμόγελο μου σβήστηκε. Με αντίκρισε για 2 λεπτά και μετά έστριψε το βλέμμα του άλλου.

"Ξέρεις γιατί είναι έτσι σήμερα ο Frank?" άκουσα μια γυναικεία φωνή. Ήταν η Deppy.
"Εε;" ήμουν αφηρημένη και προσπάθησα να παραβλέψω την ερώτηση της. Άφησα το κράνος και τη τσάντα στο πάτωμα μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα.
"Δεν είναι το ίδιο ευδιάθετος..."
"Υποθέτω όλοι έχουμε τις κακίες μας μέρες."
"Malik δε νομίζεις πως μας καθυστερησες ήδη αρκετά;" είπε ο Frankie με έναν σκληρό τόνο στη φωνή του.
"Ορίστε; Ούτε 5 λεπτά δεν άργησα. Βασικά στην ώρα μου ήρθα."
"Frankie φίλε ηρέμησε, τι έχεις πάθει σήμερα;"
"Σε αυτή την ομάδα σεβόμαστε και εκτιμάμε ο ένας τον άλλον μικρή."
"Αν θυμάσαι μαζί μπήκαμε σε αυτή την ομάδα, μεγάλε."
"Υπάρχει λίγη ένταση μεταξύ σας-"
"Όχι!" είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα.
"Οκευ...ας αρχίσουμε τότε." είπε ο Louis.

Η προπόνηση δε παιρνούσε τίποτα. Ο Frankie με κοιτούσε, ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου. Αλλά όχι και πολύ ευχάριστα.

Η προπόνηση τελείωσε. Άλλαξα γρήγορα μπλούζα, άρπαξα τη τσάντα μου, έβαλα τη ζακετα μου και έφυγα από τη σχολή.

"AURORA ΠΕΡΊΜΕΝΕ!" άκουσα κάποιον να με φωνάζει. Δε ξέρω ποιος ήταν αλλά ξέρω τι ήθελε. Και δεν είχα όρεξη να δώσω εξηγήσεις. Δεν ήθελα να πάω σπίτι. Ήταν νωρίς ακόμα. Ο καιρός σήμερα είναι καλός. Δεν έχει κρύο.

Κατευθύνθηκα προς το μπαρ που μας είχε πάει ο Harry. Δε ξέρω γιατί επέλεξα εκεί. Λίγο πριν μπω κοντοστάθηκα. Σκέφτηκα λίγο. Δεν ήταν καλή ιδέα να πάω εκεί. Μπήκα βιαστικά μέσα, πλήρωσα 3 μπουκάλια μπύρας, τα πήρα και έφυγα. Λίγο πιο κάτω είχε έναν ανοιχτό χώρο και γρασίδι. Πήγα και κάθισα εκεί. Γενικά στο San Diego έχουμε πολλά ωραία μέρη. Πάρκαρα τη μηχανή και κάθισα μπροστά της για να στηρίζω τη πλάτη μου. Είχα ζεσταθεί οπότε έβγαλα τη ζακετα και απλά την έριξα στους ώμους μου για να μη πιαστώ, ήμουν ακόμα λίγο ιδρωμένη. Με τα κλειδιά μου άνοιξα μια μπύρα. Έβγαλα ένα σπιρτόκουτο από τη τσέπη μου, ένα πακέτο τσιγάρα από τη τσάντα μου και άναψα ένα τσιγάρο. Δε καπνίζω. Τουλάχιστον όχι συχνά. Μόνο όταν θέλω κάπως να ξεφύγω και όσο τρελό και αν ακούγεται, όσο και αν δε το πίστευα...σε ηρεμεί.

"Δε σε είχα για τέτοιο κορίτσι." μια φωνή ανδρική με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
"Harry;"
"Άσε κάτω το τσιγάρο μικρή." Δεν απάντησα, όλα συνέχισα να κοιτάω τον ουρανό. Κάθησε δίπλα μου. "Να πάρω μια μπύρα;"
"Και δε παίρνεις; Πώς ήξερες ότι θα είμαι εδώ;"
"Ρώτησα στο μπαρ."
"Και πώς ήξερες ότι θα πάω στο μπαρ;"
"Προαίσθημα."
"Μάλιστα." γύρισα να πάρω το πακέτο με τα τσιγάρα. Η ζακετα μου κουνήθηκε και έπεσε αφήνοντας ακάλυπτη τη πλάτη μου. Η λαιμοκοψη της μπλούζας άφηνε ίσα ίσα ελεύθερο τον αυχένα μου και εκτεθειμένο το τατουάζ στον αυχένα μου.
"Και τατουάζ;"
"Ορίστε;"
"Όλο εκπλήξεις είσαι..."
"Ααα...ναι..."
"Κρύβεις πολλά..."
"Αχ και να ήξερες...τσιγάρο;"
"Πώς γίνεται να σου λέω να το αφήσεις κάτω και να πάρω μετά εγώ;"
"Εντυποσιάζομαι."
"Και που'σαι ακόμα..."
"Ποιοι ήταν αυτοί χθες;"
"Κάποιοι γνωστοί μου."
"Και τι ήθελαν;"
"..."
"Τι ήθελαν από εσένα Harry...;"

Δεν απαντούσε. Έσφιξε τα χείλη του μεταξύ τους και κοιτούσε τον έναστρο ουρανό. Εξέπνευσα το καπνό του τσιγάρου. Το έσβησα. Σηκώθηκα, φόρεσα τη ζακετα, το κράνος, ανέβηκα στη μηχανή και έφυγα.

***********

Οι μέρες περνούσαν. Με τον Frankie δε μιλούσαμε. Ο Harry ήταν απόμακρος. Με τον Liam δεν ήθελα να μπλέξω. Και ο Dave...ίου.

Σάββατο πρωί.

Είμαι κάτω από τα σκεπάσματα. Δε σηκώνομαι. Να κάνω τι; Να δω τα χάλια μου; Ή ότι έχω μείνει μόνη χωρίς συνοδό;

"Καλημέρα αδερ- Aurora;"
"..."
"Ari κοιμάσαι;"
"Φύγε Zayn!"
"Εεη τι έπαθες;"
"Φύγε!" ήρθε και κάθισε στο κρεβάτι. Πήγε να τραβήξει το πάπλωμα που σκέπαζε το κεφάλι μου αλλά τίναξα τα χέρια μου για να τον εμποδίσω.
"Άσε με!"
"Εεε...ηρέμησε..."
"Έξω! Φύγε!" είπα και του έδειξα τη πόρτα καθώς μπήκα ξανά κάτω από τα σκεπάσματα. Είχα βουρκώσει. Αφού σιγουρεύτηκα πως είχε φύγει βγήκα από τη "κρυψώνα" μου. Πήρα στα χέρια μου το ένα κόκκινο τριαντάφυλλο από την ανθοδέσμη του Frankie και ένα κλωναράκι από τις ορτανσίες του Harry.  Λίγα λεπτά μετά άνοιξε διστακτικά η πόρτα.

"Τι έχεις...;"
"Εσύ τι θα διαλεγες;"
"Ανάμεσα σε τι;"
"Το ποσό ρομαντικό και όμορφο μπορεί να είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, σα τα παραμύθια, ή τη σπανιότητα και τη μοναδικότητα μιας ορτανσίας, που κάθε χρόνο αλλάζει χρώμα και ποτέ δεν είναι το σίγουρο, το αναμενόμενο..." κοιτάζοντας τα δύο λουλούδια έβαλα τα κλάματα. Ξανά.
"Θες τη βοήθεια του αδερφού σου; Ωραία...περίμενε τότε."

Βγήκε από το δωμάτιο και έκλεισε τη πόρτα πίσω του. Τι σκατα βοήθεια ήταν αυτή; Ήμουν σα 5χρονο που του είχαν πάρει το παγωτό. Με έναν ατσαλο κότσο, κόκκινη μύτη και πρησμένα μάτια από το κλάμα. Το βλέμμα μου ήταν χαμένο και κοιτούσα τα δύο λουλούδια.

"Ar?!"
"Τριαντάφυλλο ή Ορτανσία;"
"Γλυκό μου παιδί τι λες..."
"Al...τι θα κάνω; Ο Frankie ακόμα δε μου μιλάει και ο Harry..."
"O Harry τι;"
"Τίποτα..." η Alexis δεν ήξερε. Ενιωθα άσχημα που τις το έκρυβα αλλά καλά καλά δεν ήξερα εγώ...
"Και αν σου έλεγα ότι έχεις συνοδό;"
"Εγώ τον Frankie θέλω!"
"Είπα εγώ ότι σου βρήκα κάποιον άλλον;"
"Τι;!"
"Γεια σου Stormy..."
"FRANKIE!"