Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 54.

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!"
"ΠΑΝΑΓΙΆ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΊ!"
"ARI ΤΙ ΕΠΑΘΕΣ;"
"ΤΟ COTILLION ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΣΆΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΈΧΩ ΡΟΎΧΟ!"
"Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι..."
"ZAYN ΔΕ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙΣ! ΜΑΜΆ ΤΙ ΘΑ ΚΆΝΩ;"
"Zayn...;"
"Τώρα μου έσπασε τα νεύρα. Όχι."
"Zayn!"
"Σου...σου πήρα εγώ...δώρο για το Cotillion..."
"Τι...τι πράγμα;" έβγαλε ένα μεγάλο κουτί μέσα από την ντουλάπα του.
"Χρόνια ολόκληρα το ονειρευόσουν...έκανες σχέδια και είχες γεμίσει ένα μπλοκ με πιθανά φορέματα."
"Το θυμάμαι..." κάθισε στο κρεβάτι και μου έκανε νοημα να κάτσω δίπλα του. Μου έδωσε το άλμπουμ και το άνοιξε σε μια συγκεκριμένη σελίδα.
"Το θυμάσαι αυτό;"
"Πώς δε το θυμάμαι...μια μέρα είχα κόψει το φόρεμα της μαμάς νομίζοντας πως είμαι μοδίστρα και ότι θα γινόταν το φόρεμα που ήθελα."
"Χαχαχαχα ναι και μετά ήρθες και κρύφτηκες στη ντουλάπα μου για να μη σε βρει."
"Χαχαχαχα ναι..."
"Λοιπόν...πλέον δε χρειάζεται να καταστρέφεις αλλα ρούχα..." είπε και μου έδωσε ένα μεγάλο χρυσό κουτί. Το άνοιξα.
"Ω θεέ μου Zayn...είναι..."
"Το φόρεμα που ζωγράφισες τελευταίο."

Ένα πανέμορφο μπορντο φόρεμα με ραντα, ένα μικρό v στο στήθος και πριν τη φούστα του φορέματος δύο κενά υφάσματος που αφήνουν ακάλυπτο το δέρμα. Η φούστα ριχτή και ανέμελη. Παπούτσια, ένα ζευγάρι μαύρες γόβες και μια σειρά από λουράκια που δένουν χιαστί μέχρι τον αστράγαλο.

"Είναι πανέμορφο..."
"Το αξίζεις μικρή..."
"Αλήθεια δεν έπρεπε να ξοδέψεις τόσα χρήματα...δεν είναι καν η χρόνια μου."
"Φέτος θα είναι το πρώτο Cotillion που θα είναι η μικρή μου αδερφή εκεί. Και μπορεί η σύνοδος μου να είναι η Alexis αλλά εσένα πάντα θα έχω στο πλευρό μου."
"Σκασμένε μπορείς να γίνεις τόσο γλυκός αν θέλεις..."
"Χαχαχα το ξερωωω..."
"Και επειδή τυχαίνει να γνωρίζω τι χρώματα θα φοράει η σύνοδος σου...ορίστε." είπα δίνοντας του ένα μικρό κουτάκι.
"Τι είναι αυτ- ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΕΊΣΑΙ ΤΡΕΛΉ;"
"Χαχαχα γιατί;"
"Λήστεψες τράπεζα;"
"Όχι...από τις οικονομίες μου..."
"...αυτές για την σχολή;"
"Ναι..."
"Δε μπορώ να το δεχτώ..."
"Μπορείς."
"Aurora-"
"Σκάσε μπορείς! Δεν έδωσα τζάμπα όσα έδωσα..."
"Ευχαριστώ..."

Ήταν ένα σκούρο μπλε παπιγιον με διακριτικές λεπτομέριες και ένα ζευγάρι χρυσα μανικετοκουμπα με τα αρχικά του πάνω. Z.M.

"Λοιπόν εε...έχω προπόνηση, πρέπει να φύγω. Σε ευχαριστώ πολύ μικρή."
"Εγώ ευχαριστώ." αγκαλιάστηκαμε και έφυγε.

Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου. Αριθμός. Άγνωστος. Το σήκωσα.

"Παρακαλώ;"
"Η δεσποινίς Malik;"
"Η ίδια."
"Καλησπέρα Aurora. Ο Evan είμαι από την IDA Hollywood."
"Καλησπέρα κύριε Peters."
"Σε παρακαλώ, σκέτο Evan, και στον ενικό."
"Χαχα εντάξει Evan." 
"Πώς είσαι;"
"Καλά, εσεις- εσυ θελω να πω;"
"Χαχ μια χαρά...ήθελα να σε ρωτήσω αν θα ήθελες να βρεθούμε να συζητήσουμε ίσως λίγο. Ξέρεις η σχολή μας πραγματικά ενδιαφέρεται για μια κοπέλα με τις δικιές σου ικανότητες."
"Ναι φυσικά, όποτε βολεύει;"
"Σήμερα ας πούμε;"
"...σημερα;"
"Ναι...υπάρχει κάποιο πρόβλημα;"
"Υπήρχε κάτι στο πρόγραμμα..."
"Ευκαιρίες σαν αυτές δε σου δίνονται κάθε μέρα Aurora."
"Υποθέτω ότι μπορώ να το αναβάλλω."
 "Έτσι μπράβο...λοιπόν, σε μια ώρα στο Tiffany's;"
"Πάλι θα ξεπαραδιαστω..."
"Ορίστε;"
"Ναι ναι λέω, κανένα θέμα, σε μια ώρα θα είμαι εκεί."
"Α...ωραία, θα τα πούμε λοιπόν."
"Εμ Evan που βρήκες το- *του του του* κινητό μου..."

Το τηλέφωνο έκλεισε. Δεν ήθελα να αργήσω. Ντύθηκα γρήγορα. Έβαλα ένα τζιν με σκισίματα και ένα απλό μαύρο μπλουζάκι. Ανέβηκα στη μηχανή και έφτασα στο κέντρο. Πάρκαρα έξω από το Tiffany's. Καθώς προχωρούσα προς τη πόρτα χτύπησε το κινητό μου.

"Παρακαλώ;"
"Δεν είναι ευγενικό να κανονίζεις καφέ και να μην εμφανίζεσαι ποτέ."
"Οχιιιιι...Red χίλια συγγνώμη...πω ξεχάστηκα τελείως...Δεν έχεις ιδέα τι έγινε σχολείο μετά από το μήνυμα." μπήκα στο μαγαζί. Είδα τον Evan να κάθεται σε ένα τραπέζι. Μου έκανε νόημα για να τον δω.
"Χαχαχα μην αγχώνεσαι...απλά τρόμαξα."
"Συγγνώμη και πάλι...πρέπει να σε κλείσω τώρα."
"Συνεχίζει η απόρριψη;"
"Χαχαχα έχω ραντεβού με το διευθυντή μιας σχολής χορού."
"Wow, ποιάς;"
"Της IDA HOLLYWOOD."
"Τον κύριο Carter;"
"Ποιον; Όχι όχι...τον κύριο Peters. Evan Peters."
"ΠΟΙΟΝ;!"
"Πρέπει να κλείσω, θα τα πουμεεε!"
"ΌΧΙ AURORA ΠΕΡΊΜΕΝΕ, ΜΗ ΠΑΣ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ *του του του* φύγεις...ΓΑΜΏΤΟ!"
"Καλώς την!"
"Καλησπέρα Evan."
"Έλα κάθισε."
"Ευχαριστώ."
"Λοιπόν..."

Harry's POV.

Ήμουν σπίτι και έκανα γυμναστική. Καθώς έκανα ελξεις, άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Άφησα το μονόζυγο και πήγα να πάρω το κινητό μου. Ήταν ο Red. Σπάνιο...

"Παρακαλώ;"
"Λοιπόν άκου με καλά και δράσε γρήγορα γιατί θα έχουμε θέμα σοβαρό."
"Τι έγινε ρε;"
"Με πήρε τηλέφωνο η Aurora."
"Και;"
"Ήταν βιαστική γιατί είχε βγει για καφέ."
"Και που είναι το κακο;"
"Είχε βγει για καφέ με τον Evan, Harry."
"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ;!"
"Εσυ ΔΕ μπορεις να πας. Θα σε καταλάβει. Ούτε εγω, θα προδωθουμε κατευθείαν."
"Ξέρω ποιος θα κάνει τη δουλειά. Κλείσε."

Ανέτρεξα στις επαφές μου. Έψαχνα μανιωδώς τα μηνύματα.

"Έλα γαμω...που είσαι; Α, να τος!"

Μήνυμα: Αν τη νοιάζεσαι όσο λες πάνε στο Tiffany's και πάρτην τώρα! Κινδυνεύει. Μπορεί να μη με χωνεύεις, αλλά εμπιστεύσου με.

Θεέ μου κάνε να πιάσει. Κάνε να με πιστέψει και να πάει. Δε μπορώ να πάω βάση σχεδίου. Το πήρα απόφαση. Είναι αδύνατον να τη βλαψω. Αυτή η ζωντάνια που έχει, η διάθεση ακομα και αν η ίδια δεν είναι καλά...πως να βλαψεις τέτοιο πλάσμα. Πόσο θέλω να στήσω ένα ρομαντικό σκηνικό, από αυτά που της αρέσουν, να την οδηγήσω εκεί και να της πω "Aurora...ειμαι ερωτευμένος μαζί σου." βγάζοντας ξανά στην επιφάνεια τον αθώο Harry. Τον έφηβο. Τον τελειόφοιτο. Αυτόν που υπήρχε πριν μπλέξει με τον Ωriona.