Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 3.

Zayn's POV.

Με το που είδα τον νεαρό να σέρνεται στο πάτωμα πετάχτηκα και έτρεξα προς το μέρος του. Από πάνω ήταν γυμνός, και όταν άνοιξε τα χέρια του είδα την μικρή μου αδερφή μέσα, με μια μαύρη μπλούζα στο πρόσωπο της. Πρέπει να την είχε βάλει αυτός για να μην αναπνέει τον καπνό. Τα πρόσωπα τους ήταν γεμάτα με μαύρα σημάδια από τους καπνούς, το δέρμα τους ταλαιπωρημένο. Το αγόρι είχε εγκαύματα στην πλάτη και η Aurora στα πόδια της.

"AURORA!" φώναξα και την πήρα στα χέρια μου. Το αγόρι γύρισε ανάσκελα και άρχισε να βήχει ενώ η Aurora ακόμα δεν έδειχνε σημάδια πως συνέρχεται. Ήρθαν τα ασθενοφόρα και η πυροσβεστική. Με το που της έβαλαν την μάσκα οξυγόνου, λίγα λεπτά αργότερα άρχισε να βήχει. "Θεέ μου, ευχαριστώ...ευχαριστώ πολύ..."

Μας ζήτησαν να απομακρυνθούμε για να κάνουν την δουλειά τους. Ο νεαρός ήταν σε άλλο ασθενοφόρο. Δεν τον είχα δει. Δεν ήξερα ποιος ήταν.

"Zayn πως είναι η Ar?" ρώτησε ο Niall έχοντας αγκαλιά την Alexis.
"Ξύπνησε. Ειναι καλά. Απλώς πρέπει να της κάνουν κάποιες εξετάσεις."
"Zayn, πραγματικά χίλια συγγνώμη, δεν ξέραμε πως-"
"Louis δεν είναι δικό σας το φταίξιμο. Το κούφιο το κεφάλι της φταίει."
"Γεια σου Zayn.."
"ΑURORA! ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΣΩ ΓΑΜΩΤΟ, ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΣΩ...δε ξέρεις πόσο με τρόμαξες..."
"...συ...συγγνώμη Zayn." έπεσε στην αγκαλιά μου και άρχισε να κλαίει.
"AR!"
"AL!"
"ΕΊΣΑΙ Η ΧΕΙΡΌΤΕΡΗ ΚΟΛΛΗΤΉ. Σ'ΑΓΑΠΆΩ."
"Εισαι η καλύτερη κολλητή, σ'αγαπάω. Στο είχα υποσχεθεί ότι θα έρθω."
"Γιατί πρέπει μια ζωή όπου είσαι να προκαλείς κακο;"
"Χαχαχα να'σαι καλά Niall. Που είναι ο Liam?"
"Έπρεπε να πάει σπίτι. Πρέπει να γυρίσουμε και εμείς."
"Περιμένετε! Πρέπει...Πρέπει να βρω το παιδί που με έβγαλε έξω...Που είναι;"
"Σε εκείνο το ασθενοφόρο."
"Θα είμαι πίσω σε 2 λεπτά.
"Θες να έρθω;"
"Zayn. Θα πάω 10 βήματα πιο πέρα. Ηρέμησε."
"Και πριν έναν όροφο κάτω είπες πως είσαι και παραλίγο να καείς ζωντανή."
"Zayn. Φτάνει. Θα είμαι εντάξει."
"Θα σε περιμένω..."

Την είδα να απομακρύνεται. Η αδερφη μου μόλις είχε βγει από ένα φλεγόμενο κτήριο. Προφανώς και δε θα την άφηνα μόνη. Διακριτικά πήγα από πίσω της.

Aurora's POV.

Την στιγμή που είδα τα πρόσωπα τους ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Πριν βγω από το κτήριο νομιζα πως ήταν το τέλος μου. Ανησυχούσα για αυτόν τον νεαρό. Την μια στιγμή χόρευα μαζί του -πανω του βασικά- στο υπόγειο και την άλλη βρέθηκε να με κουβαλάει για να μην καούμε ζωντανοί. Είδα ένα ασθενοφόρο. Όχι αυτό που ήμουν εγώ, ένα άλλο. Το πλησίασα. Ήταν εκεί. Δεν φορούσε το καπέλο του. Μπορούσα να διακρίνω ένα πλήθος από μελαχρινές μπουκλίτσες να πέφτουν στο πρόσωπο του. Ο λαιμός του είχε διογκωθεί από τις βαριές και βαθιές ανάσες προκειμένου να αναπνεύσει κανονικά ξανά. Δεν φορούσε μπλούζα. Ήταν παρατημένη βρώμικη και λίγο καμμένη δίπλα του. Μπορούσα να διακρίνω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει καθώς ανέπνεε και τα όμορφα, και ιδιαίτερα, τατουάζ στο στήθος και στα μπράτσα του. Τον πλησίασα ελάχιστα περιμένοντας να τελειώσει η εξέταση του και ξέροντας πως μετά από λίγα βήματα θα ήταν μπροστά μου. Και έτσι έγινε. Το μυστηριώδης αγόρι σηκώθηκε, πήρε την μπλούζα του και άρχισε να περπατάει μέχρι που με βρήκε μπροστά του. Με κοιτούσε με ένα αδιάφορο βλέμμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήθελε να πει κάτι.