Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 30.

ΠΡΟΣΟΧΉ: Αυτό το κεφάλαιο περιέχει σκληρές σκηνές βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και υβριστικό λεξιλόγιο. Αν κάποιο από τα παραπάνω αποτελεί ανασταλτικός παράγοντας για εσάς για να το διαβάσετε μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα να σας κάνω μια περίληψη του κεφαλαίου. Διαφορετικά, καλή ανάγνωση.❤

*******************

Flashback, Aurora's POV.

2 χρόνια πριν. Καλοκαίρι.

"Έλα μικρή, θα αργήσουμε!"
"Γιατί μας περιμένει κανείς;"
"Θέλω να έχουμε χρόνο. Το σταθμαρχείο είναι τέλειο."
"Έτοιμη. Έλα πάμε."

Πήρα την Annie, ανεβήκαμε στην μηχανή και πήγαμε στο παλιό σταθμαρχείο τρένων της πόλης.

Ήμουν 1ετής στο Λύκειο τότε και τα είχα με τον Dave από την 2α Λυκείου. Μέλος της ομάδας lacrosse, φίλος του Zayn και συμμαθητής της Annie.

"Ουάου...είχαν δίκιο. Φίλε...δες ποσό παλιό."
"Έλα να το ψάξουμε, να βγάλουμε φωτογραφίες πριν νυχτώσει. Είναι μακριά από την πόλη και την θέλω την ζωή μου."
"Ari μην είσαι ξενέρωτη."
"Δεν είμαι!"
"Χαχαχαχα καλά...έλα πάμε από εδώ."

Περάσαμε πολλές ώρες εκεί. Είχαμε δει σχεδόν κάθε παλιό δωμάτιο. Γραφεία σκονισμένα, παλιά τρένα σκουριασμένα, παγκάκια σπασμένα από το πέρασμα των χρόνων. Είχε νυχτώσει. Περνούσαμε ωραία αλλά τότε ο Zayn μου έστειλε μήνυμα.

"Annie πρέπει να γυρίσουμε."
"O Zayn;"
"Ναι."
"Δε με συμπαθεί που δε με συμπαθεί...πάμε καλύτερα."
"Χαχαχαχα λες βλακείες.."
"Καλά καλά...να σου πω, από πού πάμε;"
"Εεεμ...δεξιά;"
"Αριστερά δεν ήταν η έξοδος;"
"Όχι νομίζω...γαμώτο Annie, σου είπα να φύγουμε πριν νυχτώσει!"
"Τόση ώρα κάναμε βόλτες! Θα κάνουμε λίγο ακόμα και θα το βρούμε."

Περπατούσαμε στους διαδρόμους. Κρατούσαμε η μια το χέρι της άλλης για να μην χαθούμε. Για μια στιγμή άφησα το χέρι της να στείλω στον Zayn, μια στιγμή. Και ήταν αρκετή για να την χάσω.

"A-annie;" δεν απαντούσε, φώναξα πιο δυνατά "Annie είσαι εδω; Έλα σε παρακαλώ βγες όπου και αν κρύβεσαι δεν είναι αστείο." Κοιτούσα γύρω μου μα υπήρχε απόλυτο σκοτάδι. Άρχισα να περπατάω δυστακτικα σε έναν διάδρομο. "Annie; Μ'ακούς; Θα ξαναέρθουμε αύριο...έλα τώρα..." μα δεν έπαιρνα καμία απάντηση. Ξαφνικά άκουσα ουρλιαχτά. Τσιρίδες. Φωνές. "ANNIE!" άρχισα να τρέχω προς το μέρος της χωρίς καν να το σκεφτώ. Τα ουρλιαχτά δυνάμωναν. Άκουγα κλάματα. Και όσο πλησίαζα οι φωνές πλήθαιναν. Άκουγα γέλια και ανδρικές φωνές. Βρισιές και ήχους από χτυπήματα. Έτρεχα πανικόβλητη να την βρω. Εντόπισα τον διάδρομο. Γεμάτος πόρτες και οι φωνές έβγαιναν από την τελευταία. Έτρεξα και κλώτσησα με όλη μου την δύναμη την πόρτα.