Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 29.

Η πόρτα άνοιξε. Φαινόταν λίγο ταλαιπωρημένος. Φορούσε μια γκρι φόρμα, ένα μαύρο μπλουζάκι και μια ζακέτα. Είχε πιάσει τις μπούκλες του ένα μικρό κοτσιδάκι. Ένα μικρό γελάκι μου ξέφυγε όταν τον είδα.

"Ήρθες εδώ για να με κοροϊδέψεις;"
"Μην αρπάζεσαι κατευθείαν. Ήρθα να δω τι κάνεις. Δεν ήσουν σχολείο σήμερα."
"Δεν ένιωθα πολύ καλά και είπα να κάτσω σπίτι."
"Περαστικά..."
"Δεν έχεις προπόνηση ή κάτι...; Τι κάνεις εδώ;"
"Κάναμε προπόνηση κατά τις σχολικές ώρες για να μπορώ να φύγω στην ώρα μου..."
"Αχααα..." είπε και στηρίχθηκε στην πόρτα αλλάζοντας κατευθείαν την στάση του απέναντι μου. Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλη του.
"Αλλά αφού είσαι καλά ας φύγω..."
"Δε θες να κάτσεις να με φροντίσεις;"
"Και να κολλήσω; Όχι ευχαριστώ."
"Ξενέρωτη."
"Αντιοοο Styleees..." είπα και κατέβηκα τα σκαλιά της βεράντας πηγαίνοντας προς την μηχανή.

Harry's POV.

Σήμερα δε πήγα σχολείο. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν άρρωστος. Απλά δεν ήξερα πως να χειριστώ την κατάσταση μπροστά της, και μπροστά σε ολόκληρο το σχολείο. Χάρηκα όταν την είδα στην πόρτα μου. Ήλπιζα ότι θα έρθει.

Φυσικά και δε θα καθόταν γνωρίζοντας πως είμαι άρρωστος. Βλέποντας την να καβαλάει την μηχανή της και να φεύγει κατάλαβα ότι την κοιτούσα και χαμογελούσα. Έκλεισα την πόρτα. Πήγα στο μπάνιο και έπλυνα το πρόσωπο μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.

"Την έχεις πατήσει άσχημα." είπα στον εαυτό μου και γύρισα στο σαλόνι. Η ώρα περνάει. Έχει πάει απόγευμα. Βαριέμαι σπίτι. Και είμαι σίγουρος πως βαριέται και αυτή. Ντύθηκα και έφυγα. Πήγα σπίτι της. Χτύπησα την πόρτα. "ΈΡΧΟΜΑΙ!" άκουσα μια φωνή. Άνοιξε την πόρτα. Η εικόνα ήταν ότι πιο αστείο αλλά πραγματικά μου φαινόταν το ίδιο ελκυστική.

Φορούσε μια γκρι φόρμα με ένα μπορντο πουλοβερ, τα μαλλιά έναν άτσαλο κότσο με ένα μολύβι περασμένο μέσα. Φορούσε τα στρογγυλά γυαλιά της και κάτι πουά χνουδωτες κάλτσες. Κρατούσε ένα βιβλίο και με το ζόρι τράβηξε τα μάτια της από αυτό όταν άνοιξε την πόρτα.

"Καλησπέρα." είπα και μόλις άκουσε την φωνή μου με κοίταξε έκπληκτη. "Δεν ήξερα ότι η δεσποινίς τέλεια έχει και τέτοια εμφάνιση." Κοίταξε τον εαυτό της. Μπορούσα να διακρίνω την απελπισία στο βλέμμα της.
"Και πάλι θεά είμαι."
"Οπωσδήποτε."
"Ήρθες εδώ για να με κοροϊδέψεις;" είπε μιμουμενη ειρωνικά την φωνή μου από το πρωί.
"Χαχαχαχα μην αρπάζεσαι κατευθείαν." απάντησα κάνοντας το ίδιο.
"Τι θες Styles;"
"Έτοιμη για μια ακόμα περιπέτεια;"
"Πρέπει να σταματήσεις να έρχεσαι απρόσκλητος στο σπίτι μου και να μου ζητάς να πηγαίνουμε κάθε φορά κάπου χωρίς να μου λες τι. Επίσης υπάρχουν και τα σαββατοκύριακα."
"Καλησπέρα."
"ΜΑΜΑ;!"
"Το παλικάρι...;!"
"Καλησπέρα κυρία Malik. Ειμαι ο Harry Styles, δε ξέρω αν με θυμάστε.
"Harry, μα φυσικά πως να σε ξεχάσω. Τόσο υπέροχος νέος. Γύρισες πίσω;"
"Ναι. Φέτος."
"Ψάχνεις τον Zayn;"
"Βασικά θα ήθελα να ζητήσω την άδεια σας για να την βγάλω βόλτα απόψε."
"Όχι Liam σήμερα;" είπε και την κοίταξε.
"Όχι Liam γενικά." της απάντησε.
"Νομίζω ότι διάβασες πολύ σήμερα. Καλό θα ήταν να ξεσκάσεις. Είσαι ελεύθερος να την πάρεις. Πέρασε να κάτσεις όσο ετοιμάζεται."
"Να σαι καλα μητέρα."
"Παρακαλώ κόρη μου."