Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 48.

"Μικρηηη..."
"Μμμ..."
"Ξυπνα γλυκιά μου..."
"Μμμ..."
"Έλα μπισκοτάκι έχουμε να πάμε για καφέ."
"Αν δε σταματήσεις να μου βγάζεις υποκοριστικά 7χρονου θα κοιμάμαι μέχρι αύριο."
"Έλα μικρό ζαχαρωτουλι μου."
"Zayn!"
"Χαχαχαχαχα ξύπνα μωρή θα αργήσουμε."

Είναι Κυριακή πρωί. Θα βγούμε με τα παιδιά από την ομάδα για να γιορτάσουμε τη χθεσινή νίκη. Έσκισαν τα αγόρια. Πρώτα θα πηγαίναμε για καφέ και μετά για φαγητό. Στο 2ο θα έρθουν και οι προπονητές οι οποίοι μίλησαν με τους εκπροσώπους των κολλεγίων.

Σηκώθηκα. Έπλυνα το πρόσωπο μου και πήγα κατευθείαν να ντυθώ. Έβαλα μια τζιν φούστα με μια σειρά από κουμπιά στο μπροστά μέρος, ένα απλό γκρι crop top μακριμανικο όμως, κάλτσες μέχρι το γόνατο και αρβιλακια.

"Έτοιμη;"
"Ναι."

Θα πηγαίναμε για καφέ στο Tiffany's. Δε ξέρω πως θα πληρώσουμε τους καφέδες αλλά τέλος πάντων. Σήμερα ο αστραγαλος μου ήταν μια χαρά. Περπατούσα άνετα. Μπορούσα ακόμα να πάρω και τη μηχανή μου. Φύγαμε μαζί από το σπίτι και πήγαμε στο κέντρο. Πάρκαρα και ο Zayn ήρθε και με έκλεισε γιατί δεν είχε αλλη θέση εκεί κοντά. Μπήκαμε μέσα. Κορίτσια και αγόρια ήταν ήδη εκεί. Καθίσαμε ανάμεικτα. Δίπλα μου ήταν ο Frankie και απέναντι ο Liam. Διαγώνια και λίγο πιο μακριά καθόταν ο Dave. Από τότε δε μπορώ να τον κοιτάξω και μη κρινω το βλέμμα του ένοχο. Έχει συνδεθεί απόλυτα με εκείνο το περιστατικό και δε ξέρω αν θα αλλάξει αυτό ποτέ.

Καθώς πίναμε καφέ, γελούσαμε κτλ αποφασίσαμε να παίξουμε παντομίμα. Είμασταν μόνοι μας στο μαγαζί, η υπεύθυνη είναι πολύ καλή και μας άφησε. Κάποιοι ήταν πολύ καλοί και έκαναν ότι τους τύχαινε με επιτυχία. Άλλοι πάλι από τα γέλια δε μπορούσαν να σταυρώσουν κίνηση και απλά μας έπιανε νευρικό. Ήρθε η σειρά μου. Σηκώθηκα. Τράβηξα μια κάρτα. "Ανέμελος".

Πλάκα μου κάνεις; Άρχισα να το παίζω χαλαρή και να χοροπηδάω πάνω κάτω αλλά έλεγαν τα πάντα εκτός από αυτό που έπρεπε. Λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος αποφάσισα να προσπαθήσω άλλη μια φορά. Έκανα πως περπατάω χαλαρά στους δρόμους της πόλης κοιτώντας αριστερά και δεξιά. Καθώς κατευθυνόμουν προς τη πόρτα, δεν είδα μπροστά μου. Η πόρτα άνοιξε απότομα χτυπώντας με στο πρόσωπο και εγώ έπεσα κάτω. Δε χτύπησα. Πιο πολύ τρόμαξα γιατί ήταν απότομο. Λίγο μάτωσε η μύτη μου αλλά λογικό. Καθώς σήκωσα το κεφάλι μου να δω ποιός ήταν αυτός που με αγνόησε έτσι ενώ είδε ότι πήγαινα προς την πόρτα έχασα το χρώμα μου. "Harry...;" μόλις τον είδε ο Frankie έτρεξε κοντά μου. Δευτερόλεπτο δεν έχασαν ο Liam και ο Zayn.