Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 55.

"Ποτέ δε πίστευα ότι μια κοπέλα της ηλικίας σου θα ήταν τόσο ευχάριστη παρέα."
"Ευχαριστώ;!"
"Όχι όχι δεν ήθελα να παρεξηγηθείς, κομπλιμέντο ήταν. Οι περισσότερες έφηβες είναι επιπόλαιες. Ανώριμες. Δε ξέρουν τι τους γίνεται. Εσύ είσαι συνειδητοποιημένη."
"Ευχαριστώ...υποθέτω πως ο κάθε ένας ωριμάζει ανάλογα με τις καταστάσεις."
"Και εσύ έχεις περάσει από τέτοιες καταστάσεις;"
"Δυστυχώς..."
"Θα έλεγα ότι έχω ζήσει κάτι αντίστοιχο...μη στεναχωριέσαι. Ότι και να ήταν πέρασε, και τώρα μπορείς να συνεχίσεις." είπε και μου έπιασε συμπονετικά το χέρι.
"Ευχαρ-"
"Aurora!"
"Frankie?!"
"Γεια."
"Γεια..;!"
"Τι κάνεις;"
"Καλά εσύ;"
"Καλά."
"Ωραία."
"Αυτά..." τον κοιτούσα με ένα βλέμμα γεμάτη απορία. Τι ακριβώς κάνει...; "Να σας συστήσω...Ο κύριος Peters Evan, διευθυντής της IDA HOLLYWOOD."
"Αααα τι ωραία, χάρηκα πολύ για τη γνωριμία." είπε, τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα μου. Θα τον σκοτώσω.
"Ναι..."
"Εεμ Aur- δεσποινίς Malik εγώ δυστυχώς πρέπει να φύγω. Χάρηκα που τα είπαμε και θα βρίσκομαι σε επικοινωνία μαζί σας."
"Επίσης κύριε Peters. Θα περιμένω τηλεφώνημα σας."
"Καλό σας βράδυ."
"Γεια σας." μου έδωσε το χέρι και έφυγε. "ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ;"
"Μα γιατί φωνάζεις;"
"Frankie πας καλα; Τι κάνεις;"
"Σε είδα και είπα να έρθω να πω γεια. Αλλά πολύ αγενής αυτός ο κύριος Peters. Αμέσως να φύγει."
"Α ναι εε; Αυτός ήταν ο αγενής; Για πες μας!"
"Μα γιατί;"
"Δε σε πιστεύω Frankie! Δε μπόρεσες να αντέξεις το γεγονός ότι η σχολή του ενδιαφέρθηκε για εμένα και όχι για εσένα; Ζήλια; Τι ήταν; Πες μου! Δικός μου αγώνας ήταν Frankie! Εμένα θα πρόσεχαν όχι εσένα!"
"Ορίστε; Δικός σου αγώνας; Γιατί αν θυμάμαι καλά εγώ έτρεχα για τις μαζορέτες σου! Εγώ έβγαλα τη χορογραφία! Εγώ έκανα όλα τα κόλπα για να είσαι εσύ ασφαλής και να χορέψεις!"
"Ουάου, δώστε ένα βραβείο στο παιδί από εδώ! Κουράστηκες πολύ καημένε μου."
"Τι να σου πω...δε σε είχα για τόσο αχάριστη!"

Σηκώθηκε γεμάτος νεύρα και έφυγε. Καθόμουν και τον κοιτούσα να απομακρύνεται. Ακούμπησα τους αγκώνες μου στο τραπέζι και στήριξα με τις παλάμες μου το κεφάλι μου.

"Γαμώτο....τι έκανα!" άρπαξα τη τσάντα μου και βγήκα από το μαγαζί τρέχοντας. Αλλά είχε φύγει...

Χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκα στη μηχανή και πήγα στη σχολή. Αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγα στου Kicks, αλλά δεν ήταν ούτε εκεί. Απελπισμένη, μη ξέροντας που να τον βρω, πήγα με τη μηχανή και κάθισα σε μια έκταση με πράσινο λίγο πιο έξω από εκεί που ήταν το σπίτι μου. Φυσούσε ένα απαλό αεράκι αλλά ήταν σχετικά κρύο. Ο αέρας έπαιρνε τα μαλλιά μου και τα έμπλεκε. Τα χορταρακια κουνιοντουσαν προς τη κατεύθυνση που τα πήγαινε ο αέρας.

"Δε συνηθίζω να βλέπω 17χρονες να κάθονται εδώ μόνες τους τέτοια ώρα."
"Red?"
"Τι κάνεις εδώ;"
"Σκέφτομαι..."
"Πώς να πάθεις πνευμονία; Ο αέρας εδώ είναι βοριάς, θα κρυώσεις. Πάρε αυτό." είπε και μου έδωσε μια ζακετα. Τη φόρεσα. " Λοιπόν;"
"Γιατί να μην είναι εδώ..."
"Και εμένα μου λείπει..."
"Θα ήξερε ακριβώς τι να μου πει. Τι πρέπει να κάνω."
"Τον θες;"
"Ναι...Όχι...βασικά...ugh! Με μπερδεύει! Δε μπορώ να καταλάβω. Τη μια είναι γλυκός και κάνει τα πιο όμορφα πράγματα και την άλλη ΜΠΟΥΜ εμφανίζεται από το πουθενά και το χαλάει."
"Φανταζόσουν ποτέ πως θα φτάσετε σε αυτό το σημείο;"
"Ποτέ..."
"Και τωρα;"
"Τώρα τι;"
"Εννοώ δεν είστε μαλωμένοι;"
"Ναι...και μάλλον είναι δικό μου το λάθος..."
"Γιατί το λες αυτό;"
"Βιαστικά συμπεράσματα...κάτσε λίγο, για ποιον μιλάμε;"
"Εσύ; Για ποιόν μιλάς;" μου χαμογέλασε και σηκώθηκε για να φύγει. Το βλέμμα του...με έκανε να καταλάβω. Αυτός άρχισε τη συζήτηση αόριστα. Εγώ όμως...είχα έναν συγκεκριμένο στο μυαλό μου.
"Να ξέρεις...φυσικά είναι σημαντικοί οι άνθρωποι που μας βοηθάνε να πάμε μπροστά, να σταθούμε στα πόδια μας....αλλά πιο σημαντικοί είναι αυτοί που νοιάζονται και για τα πιο μικρά πράγματα."
"Όπως;"
"Όπως το να μη κρυώσεις."

Τον κοίταξα. Σοκαρίστηκα. Η ζακετα....γύρισα το μανίκι και με χρυσή κλωστή ραμμένα 2 γράμματα. H.S. Σήκωσα το κεφάλι μου μα ο Red είχε φύγει. Αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ο Red μου θυμίζει τόσο την Annie...

Κούμπωσα τη ζακετα, έβαλα το κράνος και ανέβηκα στη μηχανή. Όχι, δε πήγα σπίτι.
Ούτε στο λόφο. Ούτε στη σχολή. Ο προορισμός μου ήταν ένας. Το σπίτι του Harry. Πάρκαρα τη μηχανή. Κατέβηκα αποφασιστικά. Το κράνος στο χέρι, η τσάντα στη πλάτη, η ζακετα κουμπωμένη μέχρι πάνω και η κουκούλα στο κεφάλι ώστε να με καλύπτει, μη με δει κανένας. Χτύπησα το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε. Φορούσε μια γκρι φόρμα με ένα λευκό μπλουζάκι, με μια στέκα είχε σηκωσει τα μπουκλάκια του. Καθόταν και με κοιτούσε. Το ίδιο και εγώ.

"Συγγνώμη..." είπε ενώ βούρκωσαν τα μάτια μου βούρκωσαν. Σηκώθηκα στις μύτες, τοποθέτησα τα χέρια μου απαλά στο πρόσωπο του και τον φίλησα. Τα χέρια του σιγά σιγά αγκάλιασαν τη μέση μου. Με έφερε κοντά του και με πήρε αγκαλιά. Ανταποκρίθηκε στο φιλί. Απαλά και τρυφερά. Αυτό ήταν το φιλί που με κρατάει ζωντανή. Που μου δίνει ελπίδα. Δύναμη.

"Harry-"
"Όχι. Εγώ πρώτος. Θέλω να σου πω κάτι."
"Τι έγινε;"
"Aurora, ειμαι ερωτευμένος μαζί σου. Και γαμώτο...δεν έχω φοβηθεί περισσότερο στη ζωή μου."

*********************

Λοιπόν, αυτό για σήμερα. Επειδή την Κυριακή θα λείπω στο χωριό για Πάσχα, θα ανεβάσω αύριο το επόμενο και ξανά Δευτέρα. Καλή ανάσταση και καλά να περάσετε από εδώ και πέρα!😽