Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 45.

Παρασκευή, απόγευμα.
Σπίτι Harry.

Ξύπνησα. Άνοιξα τα μάτια μου, τεντωθηκα λίγο κάτω από τα σκεπάσματα και συνειδητοποίησα πως o Harry δεν ήταν δίπλα μου. Εγώ δεν ήμουν όπως με άφησε. Πλέον φορούσα μια φαρδιά μαύρη κοντομάνικη μπλούζα και από κάτω εσώρουχο. Πρέπει να με έντυσε όσο κοιμόμουν. Σηκώθηκα από το κρεβάτι. Το πόδι μου πονούσε ακόμα. Με αργές κινήσεις βγήκα από το δωμάτιο. "Harry;" τον φώναζα μα δεν έπαιρνα απάντηση. Πλησίασα στο παράθυρο. Τον είδα έξω να μιλάει με ένα τύπο. Είχε κόκκινα μαλλιά. Γνώριμος μου φαίνονται. Ο Red!

Άνοιξα τη πόρτα και έκανα 2 βήματα να βγω στη βεράντα. Ο Harry είχε πλάτη αλλά ο Red ήταν γυρισμένος προς τη βεράντα και με είδε. Σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε το έδαφος. Ο Harry γύρισε και με είδε να κάθομαι απορημένη στη πόρτα. Ήρθε γρήγορα προς το μέρος μου.

"Hey...τι κάνεις εδώ; Κάνει κρύο."
"Δε βλέπω να σε πτώησε εσένα αυτό. Γνωρίζεσαι με το Red;"
"Ε; Εε...νναι. Μένει εδώ στη γειτονιά και...ήθελε να ρωτήσει κάτι."
"Αχά."
"Κοίτα...μπορείς να πας μέσα; Έρχομαι σε 2 λεπτά."
"Ότι πεις..." είπα, τραβήχτηκα από τα χέρια του και μπήκα. Ο Red δε μένει στη γειτονιά. Μένει λιγους δρόμους πάνω από εμένα. Ο Harry μου είπε ψέματα. Και δε ξέρω γιατί.

Harry's POV.

Κοιμόταν τόσες ώρες. Τόσες ώρες. Σχεδόν ένα ολόκληρο απόγευμα. Και έπρεπε να ξυπνήσει τώρα; Τι μοναδική στιγμή που δεν έπρεπε;

"Τι έγινε;"
"Τίποτα. Είπα πως μένεις εδώ κοντά και ήθελες να ρωτήσεις κάτι."
"...πόσο βλάκας μπορεί να είσαι;"
"Παρακαλώ;"
"Ηλίθιε, μένω 3 δρόμους πάνω από το σπίτι της."
"Όχι ρε μαλακα..." είπα και σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό, ξεφυσώντας και μπλεκοντας το χέρι μου στα μαλλιά μου.
"Προτείνω να πας μέσα. Ξέρει ότι της έχεις πει ψέματα."
"Πιστεύεις πως...πρέπει να μάθει;"
"Την προηγούμενη φορά ζήτησες τη συμβουλή μου. Σου είπα μείνε μακριά της. Τώρα τη βρίσκω σπίτι σου. Αν δε μπορείς να την αφήσεις, πρέπει να ξέρει. Αλλιώς, βρες τρόπο να γυρίσει στο Payne."

Με κοίταξε και έφυγε. Μπήκα μέσα στο σπίτι. Έκανα πως δεν ήξερα τίποτα. "Μικρή;" φώναξα μα απάντηση δε πήρα. Ήξερε πως έχω πει ψέματα. Μπήκα στο δωμάτιο. Μάζευε τα πράγματα της.

"Που πας;"
"Σπίτι μου."
"Γιατί έτσι ξαφνικά; Τι εγ-"
"Είπες ότι με εμπιστεύεσαι. Ότι σε εμπιστεύομαι. Τι από τα δύο δεν ισχύει τελικά;"
"Ar εγω-"
"Γιατί ήταν εδώ ο Red; Πώς γνωρίζεστε;"
"Ίσως...είναι καλύτερα μα γυρίσεις σπίτι."
"Χα! Προφανώς..." με κοίταξε με δάκρια στα μάτια. Άρπαξε τη τσάντα της, και με όση δύναμη είχε για να περπατήσει έστω και κουτσαίνοντας  περπάτησε μέχρι την εξώπορτα. Την ακολουθούσα ελπίζοντας να βγουν αυθόρμητα οι κατάλληλες λέξεις από το στόμα μου. Άνοιξε τη πόρτα. Την ώρα που πήγε να κατέβει τα σκαλιά έγινε το τελευταίο που περίμενα.

"Angelina; Μα φυσικά..." γύρισε και με κοίταξε.
"Malik να ξέρεις οι στολές σας είναι έτοιμες."
"Ωραία. Και τώρα που η συμφωνία ολοκληρώθηκε μη μου ξαναπευθυνεις το λόγο." Και έτσι απλά έφυγε. Έκανα να την ακολουθήσω μα η Angie με κράτησε.
"Α-α. Έχεις μήνυμα."
"Δε μας παρατάς ρε Angelina;"
"Εχουμε συνάντηση το απόγευμα. Αν δε θες να μάθει ποιά είδα να βγαίνει απο το σπίτι σου καλά θα κάνεις να έρθεις και να είσαι συνεργάσιμος."
"Γιατί το κάνεις αυτό; Τι όφελος έχεις;"
"Όλο και κάτι θα έχω να κερδίσω. Ντύσου. Σε μια ώρα πρέπει να είμαστε εκεί."

Ντύθηκα στα μαύρα. Μαύρο τζιν, μαύρη μπλούζα, μαύρο δερμάτινο. Πήρα το κράνος μου και ανέβηκα στη μηχανή και έφυγα. Η Angelina ήρθε μόνη της. Μπήκαμε και καθίσαμε στο τραπέζι.

Εγώ. Η Angelina. Ο Jonathan. O Cam. Τα υπόλοιπα μέλη. Και ο επικεφαλής. Αυτός που θέλει να την πάρει μακριά μου.

"Ακούω. Αναφορά."
"Αύριο έχουν αγώνα. Ακόμα είναι μακριά αλλά θα είναι ξανά μαζί." είπε η Angelina.
"Αν είχες ακολουθήσει το σχέδιο δε θα το είχαμε περάσει τώρα αυτό."
"Συγγνώμη που δεν ήξερα από τη πρώτη μέρα ποιος ήταν ο στόχος μας."
"Και έπρεπε να πας να τριφτείς στο πρώτο που βρήκες εε;"
"Σκασμός! Και συ Styles δε πας πίσω για αυτό βουλώστε το!"
"Αν είχαν πάει όλα καλά τώρα θα είμασταν στο τέλος."
"Αυτά να τα ακούς εσύ! Και μιας που πήρες το λόγο...έχεις να πεις τίποτα;"
"Τίποτα. Ακόμα. Σιγά σιγά την απομακρύνω αλλά αυτό δεν αρκεί για να εμπιστευτεί ξανά τον Payne."
"Όλα στην ώρα τους. Προς το παρόν θέλω αύριο όλα να πάνε καλά."
"Γιατί;"
"Αν αρχίσουν να υποψιάζονται οτιδήποτε καήκαμε. Ελεύθεροι. Jonathan μπορείς να μείνεις 2 λεπτά;"
"Ναι."

Καθώς βγαίναμε από την αίθουσα ήμουν περίεργος να ακούσω τι τον ήθελε. Κρύφτηκα πίσω από τη πόρτα και άκουσα τη συζήτηση τους.

"Πήρε το μήνυμα ο Payne;"
"Ναι. Evan δε ξέρω αν είναι καλή ιδέα."
"Παραιτήθηκε. Γύρισε λόγω της συμφωνίας. Δε τον εμπιστεύομαι ξανά."
"Προσπαθεί. Ξέρεις πόσο έχει πληγωθεί από κοπέλες."
"Εδώ δε πρόκειται εφηβικούς έρωτες. Αλλά για εκδίκηση. Και όποιος μπλέκεται μαζί μου τη πληρώνει. Εγω διατάζω. Εσείς εκτελείται."
"Μάλιστα."
"Ελεύθερος."

Μήνυμα; Ποιό μήνυμα; Γαμώτο. Τίποτα δε ξέρω. Δε με εμπιστεύεται. Το ήξερα...Αλλά ο Jonathan...Δε τον βλέπω πολύ εντάξει με την ιδέα. Ίσως...Ίσως πάρω τη βοήθεια του. Ίσως τον έχω με το μέρος μου. Γνωρίζει την Aurora. Τη συμπαθεί. Πρέπει να μιλήσω με το Red. Πρέπει να σταματήσει το σχέδιο του Evan, και ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει είναι ο αδερφός του.