Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 67.

"Στο είπα...δε θα το άφηνα ποτέ αυτό να συμβεί."
"HARRY! ΌΧΙ!"
"Ανόητε Styles...πόσες φορές πρέπει να καταλάβεις πως ο έρωτας δεν αξίζει; Έφαγες σφαίρα για πάρτη της!"

Εκείνη την ώρα ακούσαμε σειρήνες. Περιπολικά. Πανικός επικράτησε. Άρχισα να φωνάζω βοήθεια.

"ΒΟΉΘΕΙΑ! ΚΆΠΟΙΟΣ!"
"Γρήγορα να φύγουμε!" είπε ο Evan και μάζεψε τα πράγματα τους.
"Τι; Και ο Harry;" είπε η Angie.
"Άξιος της μοίρας του! Payne αν θες να ζήσεις φύγε τώρα!"
"Liam, αν το κάνεις αυτό..."
"AURORA; AURORA ΜΑΚΟΥΣ;" άκουσα τον Zayn από μακριά.
"Συγγνώμη μωρό μου...αλλά δεν έχω άλλη επιλογή." είπε και έφυγε τρέχοντας.
"ZAYN! ZAYN ΕΔΏ. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!"
"ΤΗ ΒΡΉΚΑΜΕ! ΤΗ ΒΡΗΚΑΜΕ! ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΊΣΑΙ ΚΑΛΑ;"
"ΛΎΣΕ ΜΕ. ΛΎΣΕ ΜΕ ΤΏΡΑ!!" έβγαλε ένα σουγια και έκοψε τα σχοινιά. Έτρεξα και πήρα αγκαλιά το Harry.

"Σε παρακαλώ....ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ...μίλα μου...μη με αφήνεις..."
"Είσαι δυνατή μικρή. Έχεις πείσμα μέσα σου."
"Δε με νοιάζει τι έχω μέσα μου! Εσένα θέλω να έχω...δίπλα μου."
"Συ-συγγνώμη για όλα..."
"Aurora πρέπει να φύγουμε."
"Harry-"
"Aurora-"
"ΣΚΆΣΕ ZAYN! Harry σε παρακαλώ..."
"Συγγνώμη για το πόνο που σου προκάλεσα. Για τα ψ-ψέματα. Για την αγάπη που σου πήρα."
"Μου έδωσες όση αγάπη δεν έχω πάρει ποτέ..."
"Συγγνώμη μικρή. Σα- Σ'αγαπάω."
"Harry. Harry! HARRY! ΌΧΙ!! ΟΧΙΙΙ!"

Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Να σπαράζω. Να ουρλιάζω από το πόνο. Όχι σωματικό. Ψυχικό. Τα αίματα του πάνω μου. Το σώμα του στα χέρια μου. Κρύο. Ήρθαν οι αστυνομικοί. Ήρθε και το ασθενοφόρο. Ο Zayn με τον Niall προσπαθούσαν να με τραβήξουν από κοντά μου αλλά κρατούσα αντίσταση. Δε μπορούσα να τον αφήσω.

"ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΛΉΘΕΙΑ! ΖΕΙ! ΤΟ ΞΈΡΩ!"
"Aurora..."
"ΌΧΙ ZAYN ΖΕΙ, ΔΕ ΜΠΟΡΕΊ...HARRY ΠΕΣ ΤΟΥΣ...ΠΕΣ ΤΟΥΣ HARRY...πες τους..."

Μα όταν είδα πως δεν υπήρχε ανταπόκριση έχασα όλες τις δυνάμεις μου. Οι αστυνομικοί με σήκωσαν. Με πήγαν κοντά στον αδερφό μου. Οι νοσοκόμοι σήκωσαν το σώμα του και το έβαλαν σε ένα κρεβάτι. Ο Zayn με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του καθώς τα πόδια μου δε με κρατούσαν. Είχα κρύψει βαθιά το κεφάλι μου στο στήθος του να μη τους βλέπω που τον μεταφέρουν.

"Κύριε Malik...θα πρέπει να καταθέσει..."
"Το ξέρω...το ξέρω...απλά...οχι τώρα."
"Καταλαβαίνω...θέλετε να σας πάμε σπίτι;"
"Παρακαλώ..."
"Φυσικά. Από εδώ..."

Δε μπορούσα να περπατήσω. Με πήραν αγκαλιά. Ήθελα αν πάω στο νοσοκομείο αλλά δε με άφησαν.

Γυρίσαμε σπίτι. Οι γονείς μου ανήσυχοι όσο δε πάει. Μόλις μπήκαμε πετάχτηκαν. Είδαν τον Zayn να με κουβαλάει. Με πήγε στο δωμάτιο και βγήκε. Λογικά τους εξήγησε. Δε σταμάτησα να κλαίω. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Ευχόμουν να είχα φάει εγώ αυτή τη γαμημένη σφαίρα όχι για τα ψέματα που μου είχε πει...αλλα για να ζήσει αυτός. Κάποια στιγμή, με πήρε ο ύπνος...μα ήξερα πως όταν ξανάνοιγα τα μάτια μου...η ζωή μου όλη θα ήταν ανούσια.