Locked between hell and heaven.

Κεφάλαιο 23.

Aurora's POV.

Έχει περάσει μια βδομάδα από εκείνη την Παρασκευή που βοηθούσαμε στου Kicks. Το σημάδι και η πληγή στο σαγόνι και το μάγουλο μου υπάρχουν ακόμα αλλά τουλάχιστον αρχίζουν και υποχωρούν. Ο Harry ακόμα δε μου μιλάει. Είναι απόμακρος, σα ξένος. Τον βλέπω που και που να με κοιτάει αλλά κατευθείαν αλλάζει πλευρά ή κάνει πως ήταν τυχαίο. Με τον Liam είμαστε πολύ καλά. Η ζωη μας έχει επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς. Είναι η πρώτη Παρασκευή του Οκτωβρίου. Ειμαι στο δωμάτιο μου και διαβάζω. Από την προηγούμενη βδομάδα δεν έχω όρεξη. Πέρα από τις προπονήσεις δεν έχω βγει για κάτι άλλο. Ο Zayn φαίνεται να ανησυχεί. Κάθε φορά που είναι να βγουν μου λέει να πάω μαζί τους, και πολλές φορές αντί να βγει κάθεται μέσα με εμένα. Ο Liam δεν με πιέζει, έρχεται από εδώ και καθόμαστε, βλέπουμε ταινίες, με ταΐζει -ναιιι πίσω στα παλιά, δεν έχω όρεξη να φάω και φροντίζει να μην γίνεται αυτό.-

Είναι Παρασκευή. Όλοι έχουν βγει. Εκτός από εμένα. Δεν ήθελα να τους  κρατήσω άλλη μια φορά μέσα. Διάβαζα. Είχα δίπλα το κινητό μου και κάθε τρεις και λίγο το ήλεγχα για μηνύματα. Κάποια στιγμή είχα καθίσει και κοιτούσα το τετράδιο μου. Έπαιζα με το στυλό, φυσούσα και ξεφυσούσα μέχρι που το πήρα απόφαση. Άνοιξα το κινητό. Πήγα στα μηνύματα.

"Styles, Styles, Styles...διάολε πόσο κάτω είσαι; Πόσο καιρό έχουμε να μιλη- α να τος!"

*Καλησπέρα Styles.*

Μόλις μου ήρθε η αναφορά παράδοσης κάθισα λίγο με το κινητό στα χέρια περιμένοντας μήνυμα. Είχε περάσει ένα 5λεπτο και δεν είχε απαντήσει. Άφησα το κινητό μου πάνω στα βιβλία και πήγα στην κουζίνα να βάλω ένα ποτήρι χυμό. Μόλις άνοιξα το μπουκάλι άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Πέταξα στο χυμό τόσο άτσαλα που το μπουκάλι έπεσε, ο χυμός χύθηκε και το ποτήρι έπεσε και έσπασε. Μα δε με ένοιαζε. Έτρεξα στο δωμάτιο. Τα πλακάκια γλιστρούσαν και ένας Θεός ξέρει πως κατάφερα να φτάσω χωρίς σπασμένο πόδι ή κάτι. Μπήκα στο δωμάτιο, πάτησα στην πολυθρόνα, πήδηξα στο γραφείο άρπαξα το κινητό και προσγειώθηκα στο πάτωμα. Πραγματικά είναι θαύμα που ζω. Το δωμάτιο είναι και του Zayn οπότε είναι μεγάλο, και το "παρκούρ" που έκανα ήταν αναγκαίο για να φτάσω στο τσακ. Καθώς είχα γίνει σαν επιζούσα πολέμου, απάντησα την κλήση.

"Παρακαλώ;!" είπα λαχανιασμένη, με έναν τόνο ανησυχίας μα και ελπίδας πως ήταν ο Harry. Η κλήση ήταν με απόκρυψη.
"Αν θες να μιλήσουμε σε 10 λεπτά στο λόφο. Αν αργήσεις, χάθηκε η ευκαιρία." είπε και το τηλέφωνο έκλεισε. Δεν ένιωθα ούτε πόνο ούτε τίποτα. Σηκώθηκα, έβαλα ένα τζιν, μια μπλούζα, ζακέτα, παπούτσια, κλειδιά κινητό και έφυγα. Δεν μάζεψα καν αυτά που είχα κάνει στην κουζίνα. Δεν ήμουν καν σίγουρη πως ήταν ο Harry. Ο λόγος του ήταν σύντομος, κοφτός, απότομος. Μα το ήξερα. Το ήξερα ότι ήταν αυτός.

Έτρεχα τόσο πολύ προκειμένου να φτάσω σε 10 λεπτά. Δεν θυμάμαι να τρέχω τόσο πολύ άλλη φορά. Ήταν βράδυ. Δεν έβλεπα πολλά. Αλλά από τα φώτα της πόλης και του φεγγαριού μπορούσα να διακρίνω μια ανθρώπινη μορφή.

"H-Harry;" είπα δυστακτικα. Δεν μίλησε. Πήγα και κάθισα δίπλα του. "Γιατί μου είπες να βρεθούμε εδω;"
"Δε- δε ξέρω..."
"Τι εννοείς δεν ξέρεις; Έχεις να μου μιλήσεις πάνω από μια βδομάδα και δεν ξέρω καν τον λόγο." συνέχισε να είναι αμίλητος. Κοιτούσε την πόλη. Τον ξάστερο ουρανό. "Και να φανταστείς ότι κόντεψα να σκοτωθώ για να έρθω εδώ..." είπα νευριασμένη, σηκώθηκα και πήγα να φύγω.
"Θυμάσαι, τι σε είχα ρωτήσει την πρώτη φορά που ήρθαμε εδώ;"
"Ορίστε;"
"Βασικά...ποιά ήταν η αφορμή..."
"Ναι...αν σε εμπιστεύομαι..."
"Και τι απάντησες;"
"Ναι. Σε εμπιστεύομαι."
"Κακώς." είπε και σηκώθηκε. Με κοίταξε στα μάτια. Εγώ με πλάτη στον γκρεμό και αυτός να περπατάει προς τα εμένα κάνοντας με να κάνω πίσω βήματα.
"Γιατί; Γιατι να με εμπιστευτείς;"
"Harry σταματα, έχει γκρεμό από πισ-"
"Γιατί να εμπιστευτείς κάποιον που δεν ξέρεις;"
"Harry, θα πέσω, δεν έχει πολύ χωρ-"
"Που ξέρεις τι είμαι και τι κρύβω μέσα μου Aurora;"
"Harry σε παρακαλώ, με τρομάζεις."
"Πρέπει να μάθεις να υποστηρίζεις τις επιλογές σου μικρή."
Είχα φτάσει ήδη στην άκρη του γκρεμού. Μετά βίας κρατούσα την ισορροπία μου. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρια.
"Harry σε παρακαλώ. Σταμάτα. Θα πέσω."
"Αυτό είναι το λάθος με εσένα μικρή. Δεν ξέρεις πότε να σταματάς. Δεν ξέρεις από που και από ποιόν θα σου έρθει. Μείνε με αυτούς που σε αγαπάνε. Μεινε-" κόμπιασε για λίγο. "Μείνε μακριά από εμένα." είπε φεύγοντας και αφήνοντας με να κάνω λίγα βήματα μπροστά για να μην πέσω. Κατευθύνθηκε προς την μηχανή του.

"Είπες να μείνω με αυτούς που μαγαπανε και να μείνω μακριά από εσένα. Με μισείς Styles;"
"Όχι. Δεν σε μισώ μικρή."
"Μ'αγαπάς Styles;"
"Μάθε να σταματάς." είπε βάζοντας το κράνος του και έφυγε.

Είχα μείνει να τον κοιτάω να φεύγει με τις σκέψεις μου μπερδεμένες. Από αυτό το μπάχαλο με έβγαλε το τηλέφωνό μου όταν χτύπησε. Ήταν η μαμα μου.

"AURORA ΠΟΥ ΕΊΣΑΙ; ΌΛΑ ΚΑΛΆ;"
"Τι; Ναι όλα καλά, γιατί φωνάζεις;"
"Γιατί το δωμάτιο σου είναι λες και έπεσε βόμβα, στην κουζίνα υπάρχουν σπασμένα γυαλιά και ένας χυμός αδειασμένος στο πάτωμα!"
"Ωχ, συγγνώμη μαμα, ξέχασα να τα-"
"Δεν πειράζει. Άστο. Χαίρομαι που βγήκες. Απλά πάρε τον αδερφό σου και πες του πως είσαι καλα, γιατί πρώτα πήρα αυτόν να ρωτήσω αν είστε μαζί."
"ΡΕ ΜΑΜΆ!"
"Γλυκιά μου πανικοβλήθηκα, η όψη του σπιτιού μοιάζει πιο πολύ με διάρρηξη παρά με μια άτσαλη έφηβη, πόσο μάλλον γνωρίζοντας εσένα."

*ΤΟΥ ΤΟΥ*

"Καλά, κλείσε τώρα γιατί με καλεί ο κέρβερος στην άλλη γραμμή."
"Να προσέχεις."