Przeklęta

Rozdział #19

Kolejne dni mijały mi jak zwykle, czyli szkoła, nauka i jeszcze raz nauka. Aktualnie siedzę i zakuwam do sprawdzianu z biologii. Eh... nienawidzę szkoły.

Kiedy myślałam, że zanudzę się na śmierć, w moje okno coś walnęło. Szybko wstałam i wręcz doskoczyłam do okna. Wtedy zobaczyłam Jamesa. Domyśliłam się, że to on był sprawcą tego co odciągnęło mnie od książek. Chłopak gestem ręki pokazał abym otworzyła okno. Zrobiłam to, a on się uśmiechną.

- Ale ty wiesz, że istnieje coś takiego jak telefon prawda?

- No co ty? Naprawdę? Nie wiedziałem - rzucił złośliwie, na co ja przewróciłam oczami - Masz zamiar siedzieć i się nudzić, czy wolisz pójść ze mną na mały spacer?

- Wiesz... chyba wole opcje numer dwa - zaśmiałam się

- No to wyłaź i chodź - powiedział

Wyszłam przez okno i stoję teraz na daszku nad gankiem. Oczywiście musiałam, się poślizgnąć i spaść. Wtedy byłam pewna, że będę miała nieprzyjemne spotkanie z ziemią. Zamiast tego znalazłam się w ramionach chłopaka, który na mnie czekał.

- Twój lot chyba został odwołany  - zaśmiał się

- Ale z ciebie kawalarz, no normalnie boki zrywać - powiedziałam - A teraz bądź tak miły i mnie postaw.

Chłopak niemal od razu postawił mnie na ziemi, po czym się uśmiechnął. Ma cudowny uśmiech. Zaraz co? Brzydka Roza. Nie wolno. Skarciłam samą siebie.

- To jak? Idziemy? - zapytał w końcu mój towarzysz

- No chyba idziemy - zaśmiałam się, i opuściłam teren podwórka. James poszedł zaraz za mną.

Szybko przedostaliśmy się do lasu. Tam oczywiście oboje ruszyliśmy sprintem w kierunku nam nieznanym.

W końcu dobiegliśmy do rzeki. Jamesowi udało się zatrzymać w porę, czego nie można powiedzieć o mnie. Ponieważ gdyby nie on to miałabym zimną kąpiel. Drugi raz tego dnia on mnie ratuje. Złapał mnie w ostatniej chwili. Przyciągnął do siebie, przez co uderzyłam w jego tors z impetem. Powiem szczerze, że nie chciałam by mnie puszczał, ale co zrobić. On pewnie uważa mnie tylko za przyjaciółkę. Nie ukrywam, że on mi się podoba.