VAMPİR✔

28. Bölüm

Her şeyi duymuş muydu yoksa?

Çok korkuyordum çünkü hem Karanlık'ın hem de Jungkook'un ölmesini istemiyordum.

'Korkma..'

Karanlık bana döndüğünde ona anlamsızca baktım.

'Ama-'

'Zaten en baştan beri biliyordu ve bizi dinliyordu Tzuyu. Bu kadar korkacak bir şey yok.'

Şaşkınca müdüre baktım ve bana gülümsediğini gördüm.

Gerçekten bizi mi dinliyormuş?

Ama nasıl..?

'Yemeğinizi yedikten sonra işkence odasına gelin çocuklar. Size diyeceklerim ve yaptıracaklarım var.'

Müdürün aniden konuşmasıyla daha çok şaşırmıştım.

Ve işkence odası??

'Bize işkence yapmazsınız değil mi Müdür Bey? Bu genç yaşta lütfen bize eziyet çektirmeyin..'

'Senin olduğunu biliyorum Jungkook. Komik değilsin. Size niye eziyet çektireyim? Ayrıca genç olduğum gerçek değil ama görünüşüm öyle. Muhteşem olduğumu kabul edin.'

'Ayy...'

Bu konuşmalardan bıkarken hem Karanlık ile konuşan hem de sınıfa bir şeyler anlatan Müdüre baktım.

Neden bizimle konuşabiliyordu?

Yoksa o da mı ruhtu ya da önceden bir ruh içine mi girmişti?

Belki de Karanlık benden önce onun içine girmişti.

Korkunç ve alışık olmadığımız bir zil çalmaya başladığında Müdür sustu ve sınıftan hızla çıktı.

Ne bu acele?

"Hadi gidelim."

Karanlık koluma girip beni kantine götürken ona baktım.

"Gerçek adın ne? Sana sürekli Karanlık diyorum.."

Yüzüme bakmadan güldü.

"Karanlık da diyebilirsin ama Jungkook desen daha güzel olur."

Şaşkınca gülümsedim.

"Neden? Onun içinde olduğun için mi?"

Başını olumsuz anlamda sallayıp bana baktı.

"Bunun başka bir nedeni var. Ama bana Jungkook demeni istiyorum."

Başımı sallayıp kantinin girişinden geçtim ve her zaman boş olan sıraya baktım.

Yüzümü buruşturup Jungkook'a geri dönmek için yalvaracakken onun bana baktığını fark ettim.

"Merak etme. Sen istediğin kadar et al. Ben bir yol ile onları sana yedireceğim."

Gülümsedim.

"Yanında kesinlikle yemek getirmeyi unuttuğunu biliyorum. O yüzden beni dinleyip çiğ et al."

Sıraya beni çekip kadının önüne getirdiğinde en iyisinin Jungkook'a güvenmek olduğunu düşünüp yiyebileceğim kadar et isteyip kutulardan almadan boş masaya geçtim ve Jungkook'un kocaman bir parça çiğ et ile masaya gelmesini izledim.

"Peki.. Ne yapacaksın?"

Tabakların yerini değiştirip ellerini değmeyecek şekilde etin üstüne getirdi ve bir süre bekleyip bana geri verdi.

"Aman Tanrım.."

Et pişmiş bir şekilde karşımda duruyordu.

"Afiyet olsun."

Gülümseyen bakışlarına karşılık verip,

"Sana da."

Dedim ve güzelce pişmiş eti yemeye başladım.

"Müdür neden sana Jungkook dedi? Jungkook'un içinde olduğun için mi?"

Ağzına yeni aldığı kocaman eti çiğnemeden sinirle yuttuğunda gözlerini kapatıp başını yan tarafa çevirdi.

"Ne oldu? Bir şeyin mi var?"

Merakla bunu sorduğumda geri bana baktı.

Gözleri sinirlendiğinde olduğu gibi gece mavisi olmuştu.

"Bunun farklı bir nedeni var dedim ya! Her şeyi onun içinde olduğumla birleştirme!"

Başımı sallayıp sessizce,

"Tamam..."

Dedim.

Bu tepkisi beni korkutmuştu.

Ayrıca birileri duymuş mu acaba diye de şüpheleniyordum.

"Beni sinir ediyorsun!"

Gözlerim yavaş yavaş dolarken bıçağı aldım ve eti kesmeye başladım.

"Tzuyu..?"

Hâlâ daha eti kesiyordum.

Onu dinlemeyerek kesmeye devam ettim.

"Tzuyu?"

Tekrar bir şey yapmadığımda elimi tutarak durdurdu ve yüzümü ona bakmam için kaldırdı.

"Tanrım..."

Bir göz yaşım aktığında yavaşça sildi.

"Kendimden nefret ediyorum."

Gözlerine baktığımda devam etti.

"Benim yüzümden üzülme ve benden asla korkma. Buna katlanamam."

Gülümsedim ve başımı eğdim.

"Gece mavisi gözlerini çok seviyorum.."

"Ne?"

Ne dediğimi anlamadığında ona baktım.

"Gece mavisi gözlerini çok seviyorum ve ortaya çıktıklarında mutlu oluyorum."

Gülümsediğinde devam ettim.

"Ama sadece sinirlendiğinde çıkması çok kötü ve bunu her hatırladığımda mutluluğumun sönmesi de öyle..."

"Seni her zaman mutlu edeceğime söz veriyorum."

Umutla yüzüne baktım.

"Başka bir söz daha?"

Güldü.

"Ve gece mavisi gözlerimin sadece sinirlendiğimde çıkmasının dışında başka zamanda çıkmasına çalışacağım."

Gülümsedim.

O beni gerçekten çok iyi anlıyordu..

.

.

.

.

.