VAMPİR✔

9. Bölüm

Jungkook

Yorgun ve uykulu gözlerle sınıfa girdiğimde yavaş adımlarla sırama oturup başımı yasladım.

Tzuyu ölmüştü..

Benim yüzümdendi hem de.

Kendimi tutarak onun kanını içmeseydim o şu an da yanımda muhtemelen yediği çiğ et yüzünden perişan hâlde oturuyor olacaktı.

İyi ya da kötü.

Onun yanımda olması önemliydi benim için.

İlk kez onu gördüğümde karanlık koridorda önünü bulmaya çalışıyordu.

Ben..

Ben okulun en havalı çocuklarından biri.

Ona yardım edip sınıfına götürmüştüm.

Aslında yüzü çok tanıdık geldiği için de olabilirdi.

Beni tanımamasını söylediğimde arkamda yalnız başına bırakarak sınıfa girdiğimde gülüyordum.

Komik biri gibiydi.

Vampir olmadığını belli eden cümleler kuruyordu ama ben komik davranmaya çalıştığını sanmıştım.

Boş yer bulamadığında yanıma gelip oturmak istemişti.

Tüm sınıf bize dönmeseydi aslında kabul ederdim ama maalesef itibarımı kaybedemezdim.

Olay konusu olacak bir hareket yapıp yanımdan gönderdiğimde sınıfın belalı olarak kabul edip oturmadıkları sıraya oturmuştu.

Öğretmen de bunu fark edip yanıma oturtmuştu.

Çantamı atmasına sinirlenmemiştim aslında.

Özellikle ne yapacağını  merak ettiğim için çekmemiştim.

Bana karşı koymuştu.

Bunu Sevmiştim..

O zaman kalbimi çalmıştı herhalde.

Ya da Taehyung'a yardım ettiği zaman da çalmış olabilir.

Yoongi onun hafızasını sileceği zaman da ise ne olduğunu anlamadığım bir şey olmuştu.

O karşımda acı çekerken ben de acıyı tüm iliklerime kadar hissediyordum.

O çığlıklar atarak bağırıyor bir yandan da ipleri zorluyordu.

İşte o an da artık dayanamadığımı anlayarak son kez susmasını istemiştim.

Ama daha çok bağırdığında tüm gücümle kanını içmeye başlamıştım.

Sözde bu onu kısa süreliğine bayıltmak içindi fakat kanının güzel tadından etkilenip kendimi durduramamıştım.

Tadı enfesti...

Tüm içitiğim insan kanlarınlan en beğendiğimdi.

Çünkü o sevdiğim kızın kanıydı.

"Jungkook? Tanrım, bitkin hâldesin."

Yanıma şaşkınlıkla oturan Mina ile başımı bile hareket ettirmemiştim.

"Bak Jungkook.. Bu senin hatan--"

Sinirle ayağa kalkıp bağırdım.

"HEPSİ BENİM HATAM!!"

En sonundan gözlerimden yaşlar dökülmeye başladığında masaya yüzümü kapatıp gözyaşlarımı saklamaya çalıştım.

Mina elini omzuma koydu.

"Ağladığını biliyorum Jungkook. Kendini saklamaya çalışma."

Yüzümü kaldırdım ve kırmızı gözlerimle ona ona baktım.

"Tzuyu'yu tekrardan hatırlatıp beni bu şekle getirdiğine mutlu musun?"

Burukça gülümsedi.

"Onu unutmadığını ve unutmayacağını ikimiz de biliyoruz."

Gözlerimi tahtaya diktim.

Evet..

Onu asla unutmayacaktım.

O benim sevdiğim ilk kızdı.

Ve benim sırf öldürdüğüm için acılar çektiğim kız da oydu.

"Kolların geçti mi? Jimin biraz bahsetti. Sanırım vampirlerden korunma iksiri almış. Tabii sen de kanı içince.."

Aklıma gelen şey ile ona baktım.

"Jimin? Ona ne oldu? Bugün okulda göremedim de onu."

Azıcıkta olsun yüzünde duran hafif gülümseme yavaş yavaş sönerken başını yere eğdi.

"Müdür onu okuldan kovmuş."

Şaşkınca ona baktım.

"Tzuyu'nun üstünden sonra mı? Niye?"

Bana baktı.

Sanırım yanlış görmüyorsam gözleri dolmuştu.

"Tzuyu ve senin hakkında müdüre bir şeyler söylemiş. Önce müdür onu öldürmeye çalışmış sonra da bunun gereksiz olduğunu düşünüp okuldan kovmuş."

Düşündüm.

Tzuyu ve benim hakkımda?

Onun ve benim?

Peki niye?

Niye o öldükten sonra böyle bir şey söyledi ki?

Ayrıca müdürün onu öldürmeye çalışması da çok önemli ya da sinir bozucu şeyler söylediği anlamındadır.

"Jimin? Senin için önemli mi?"

Öylece karşıya bakan Mina sorduğum soru ile tedirginlik le yanımdan kalkıp,

"Yoo.."

Dedi ve gitti.

O benim bu okulda iyi anlaştığım arkadaşlarımdan birisiydi.

Ve o da benim gibi bir insana aşık olmuştu herhalde..

Tekrardan kafamı masaya koyup camdan dışarıya baktım ve Tzuyu'yu düşünmeye başladım.

Sanırım tüm günüm onu düşünmekle geçecek diye aklımdan geçirirken o an da bir şey oldu ve okulun karşısında ona çok benzeyen bir kız gördüm.

Daha dikkatli baktım ve onun gerçekten Tzuyu olduğunu  fark ettim.

Hızla masadan kalkıp koşmaya başladığım sırada sınıfın kapısında müdür ile çarpıştım.

Onu umursamayarak koşmaya devam ederken düşündüğüm tek şey,

'Tanrım, lütfen gerçek olsun.'

Olmuştu.

.

.

.

.

.