Forgettable Ba Ang Love?

FBAL 4

So ayun. Nandito kami sa Incheon International Airport. Tapos sa isang restaurant dahil nagutom kami ni Maricx. Walang kwenta kasi pagkain sa airplane ang tabang. Sasabog ba eroplano pag may seasoning yung foods? Ang alam ko kase cellphone lang eh.

"Laila?! Sino yung lalaki kanina? Bakit di ko naman siya kilala?" Biglang singit ni Maricx sa kwentuhan natin. Bastos amp.

"Ewan ko. Naalala mo yung lalaking nakabanggaan natin? Yung parang pupunta ng libing? Kapatid niya yata yun."

"Jinja? Pano? Pano kayo nagkita?" Tanong niya.

"Tsismosa ka na nyan?" Tanong ko sa kanya.

"Hindi naman. Ang tsismosa hindi maganda." sabi niya sabay ipit ng buhok sa tenga niya. Hmph. Feelingera.

"So kinaganda mo na yan? Baka talbugan kita?!" Sabi ko sabay hawi ko ng buhok pataas saka ngumiti ng slight. Slight lang.

"Psh. Edi ikaw na! Dyan ka sasaya eh." Hahaha. I know, right? Walang makakatalo sakin noh!

Nagdecide kami ni Maricx na pumunta sa Seoul. Dun kami maninirahan. Sumakay na kami ni  Maricx ng taxi after 109837 hours. Antagal kasi andaming nang aagaw ng sasakyan. Haha and of course, hindi mawawala ang...

Kantahan.

Kumanta ulit kami ng kumanta sa loob ng sasakyan. Jamming to the left, to the right. Sumigaw ng sumigaw, ginawa namin lahat. Kami lang naman nandito sa loob eh.
Di ko na namalayan yung oras dahil nakatulog na kami. Andito na kami sa titirahan namin ni Maricx. I saw dad waiting for us.

"Pa." Tinawag ko siya at lumingon siya samin.

Sa loob...

Waahhh. I can't believe this will be my new home. Ang ganda. Pink wallpaper on the wall, fuchsia bedsheet, peach pillows. Waaah. Ang ganda. Maliit pero maganda.

"Are you sure you don't want to live in our house? It's better than this." Sabi ni papa.

"It's okay here. It's better to be independent and away from you than being with your family." Ayokong mabuhay kasama ang pamilya niya. Pagkamalan pa kong dukha at umaasa sa tatay ko na mayaman. Baka apihin pa kami ni Maricx dun. Aba aba di pwede yun. He want this. Even I don't want to, I just agree because he has the right to be with her daughter. "Besides, its okay. I have Maricar with me. She also loves it, right Maricx?"

"Aahh. O- Of course I do." Sabay kamot niya sa ulo niya.

"Arasso. Your refrigerator is full with foods. If it's empty, just call me. Eat if you're hungry. There's a heater here if ot's too cold and aircon if you feel hot. Also T. V. , and everything you need. Just if there's problem, call me." Lahat pink. Refrigerator, heater, washing machine, table, chair. Jusme. Parang bigla akong nagka colorsick. May ganun ba?

"Seriously. You don't have to do this. I'm not a kid anymore." Nakita ko kung pano nalungkot si papa sa sinabi ko.  Wala akong pakialam. Eh sa totoo naman eh. Bata lang kaya ang ganun.

"I'll go. Bye." He said as he go outside.

"Loko ka talaga, Laila. Bakit mo sinabi yun? Ang ganda naman, ah?"

"Waaaaaaaaaaaaaaaahhhhh! Ang ganda!! Jusme! May wifi, computers... Heaven!!!"

"Di na raw siya bata. Hayys." Humiga na si Maricx sa kama niya. Yup. Separated kami ng kama. Blue kanya, pink akin. Lahat ng gamit niya blue at sa akin pink. Bukas na namin aayusin yung gamit.

Kinuha ko nalang yung bunny ko. I can't sleep without it. Tsaka yung picture frame na may pic ko, ni mama tsaka nung kakambal ko. Nalungkot ako bigla. Di ko na nakita yung kakambal ko since 2 years old ako. I don't know her name, where she lives, and why did she lost. Kapag kinakausap ko si mama about it iniiba niya usapan. Ewan ko dun.

"Sana nakilala kita kahit saglit lang."

Makatulog na nga.

.....

Denzel's POV

*phone ringing*.

"Hello?"

"Take care of my daughters, Denzel. Give them what they need and visit Laila everytime to make her feel loved."

"I will."

"After she graduate bring her home."

*phone hang up sound*