Forgettable Ba Ang Love?

FBAL 11

Si papa. Nakilala ko naman siya ng ilang taon. Pero hindi ganon kahaba. Iniwan niya kami nung five years old na ako. Nagmakaawa ako at nakiusap na wag niya kaming iwan ni mama. Pero hindi niya ako pinakinggan. Ano ka ba bookmark sa isipan ko yun kaya hinding hindi ko makakalimutan yung araw na yun. Iyak ako ng iyak nung mga oras na yun. Sobrang sakit.

"Mama. Kailan babalik ang papa?"

"Bakit naman, Laila? Namimiss mo na ba yung papa mo?" Tanong niya sabay yakap niya sakin.

"Mama kasi... Oo eh. Nalulungkot ako pag nakikita kong may mga tatay ang mga kaklase ko pero ako, wala."

"Laila, anak. Isipin mo nalang. Ako ang mama mo. At ako ang papa mo. Ha? Hindi naman problema yun eh."

"Kaso mama mahirap eh. Hindi ganon kahirap sayo kase hindi ka naman nawalang ng papa. Ako. Ako yung nawalan. Mama kasi pagod na pagod na kong isipin si papa. Umaga't gabi, pag may nakikita akong matatandang lalaki, pag may mga tatay yung mga kaklase ko." Pag rereklamo ko sabay bumitaw si mama sa pagkakayakap sakin.

"Iniwan na tayo ng papa mo, Laila! Bakit ba hindi mo maintindihan?! Sumama na siya sa ibang babae! Para sa papa mo wala tayong kwenta! Ni hindi ka na nga niya binibisita! Wala naman siyang ni singkong duling na binibigay pangtustos sa pag aaral mo, di ba?! Para saan pa para isipin mo ang papa mo?!" Nagulat ako ng sinigawan ako ni Mama.

Natahimik ako kase nagulat ako na iyon pala ang dahilan. May babae ang papa ko. Pinagpalit na niya kami. Mas sumakit lalo ang dibdib ko sa mga narinig ko. Parang naisip ko pag sinasabi ko pala yun kay mama nasasaktan siya dahil parang ang lumalabas mas gusto ko si papa kaysa sa kanya na nag aruga sakin hanggang paglaki.

"Tandaan mo mama, simula ngayon, hindi ko na mahal si papa."  Lumabas ako ng mga oras na iyon at nagpalamig.

Ganun na lang ang galit ko kay papa kasi kung mahirap isiping wala na siya sa tabi namin ni mama, mas mahirap isiping sumakabilang bahay na siya. Na pinagpalit niya kami sa ibang babae. Sobrang sakit. Na hanggang ngayon iniinda ko pa rin. Kung mahal niya kami, bakit niya kami kailangang iwan?! Sige I'll consider your opinion. Pero kahit kailan, hindi magbabago ang galit ko kay papa at nakatago pa rin yon sa puso ko.

So ayun na nga. Tama na ng drama. Napanganga kami at nanlaki ang mata nang makita namin si papa na dumating.

"Papa, it's not what you mean.. He's not what you're thinking.. Ahh.. Let me explai-"

"Hi Sir Denzel. Long time no see." At mas napanganga at nanlaki ang mata namin ng Maricx ng marinig naming magsalita si Taeshin.

"Kilala mo si papa?!!" Tanong ko.

"Yup. He's my father's friend. What a coincidence. Papa mo pala siya. Hello!" Sabay wave niya kay papa.

"Taeshin?! How did you know my daughter?" Papa asked.

"She's my hyung's classmate, samchon. Sky, remember?" Okay, so, what's happening here?

"Ahhh. Yeah. Hahaha. What a small world." Papa laughed. Musta naman kami ni Maricx?! Shookt. "I came here because it's been an hour since your classes were finished but you're not on the parking lot."

"Laila has fever, samchon. That's why." Okay. Buking na. Ano ba, babe! Bakit mo sinabi?! Di na tayo bati.

"Jinja(really)?! Why didn't you tell me?" Papa worried.

"Laila doesn't want to, Samchon." Maricx said. Sige Maricar laglagan tayo ah. Ganyanan ah.

"Eh.. Kasi.. Papa you don't need to know. You're busy, right? Besides, it's just a fever." I explained.