Roommates

Hoofdstuk 22

pov Eva

Ik zit nog steeds vastgebonden aan het bed. Soms val ik even in slaap. Ik heb niks om te doen dus ik kijk de kamer rond. Er staat niet veel. Een klein tafeltje, twee stoelen en een deur. Meer kan ik niet zien. Het enige dat ik kan doen is hopen, meer niet. Hopen dat iemand me komt helpen en dat ik dan weg kan uit deze grot.

Ik word langzaam boos op mezelf. Hoe kan ik nou zo stom zijn. Ik voel langzaam een traan over mijn wang rollen. Na deze ene traan volgen vele andere. Mijn gedachtes gaan naar Camille. Waarom ben ik nou weggerend? Als ik nooit was weggerend toen hij mij kuste was dit nooit gebeurd. De tranen racen nu over mijn wangen. Ik had nooit met Noah mee moeten gaan. Ik had bij Camille en Tessa moeten blijven. Het gezicht van Camille komt in mijn gedachtes. Ik denk aan zijn ogen waar je uren naar kan staren. Hij is zo erg veranderd sinds ik bij hem op kamers leef. Ik bedoel hij pest mij niet meer en ik heb soms zelfs het idee dat hij om mij geeft. Ik weet dat die kus gewoon een playboy actie was, maar volgens mij geeft hij dus wel echt om mij. Hij slaat me niet meer en ik krijg geen rot opmerkingen meer. Ik merk dat ik door de tranen heen begin te blozen. Ik schud snel mijn hoofd en begin aan Tessa te denken. Tessa is zo lief voor mij geweest. Ze steunde mij tegenover Camille. Dit allemaal terwijl Didi haar crush versierde. Ze is waarschijnlijk bezorgt om mij. Ze kan zo panisch worden soms.

Langzaam worden de tranen minder en worden mijn ogen zwaar.

POV Camille

nadat Tessa en ik zijn aangekomen op de campus gaan we direct terug naar Otis en Didi. Ik loop naar de deur en klop aan. Geen antwoord. Ik klop nog een keer, maar nu iets agressiever. Weer geen antwoord. Ik sta nu op de deur te rammen, maar er wordt maar niet open gedaan.

Ik zak door mijn benen en zit nu op de grond. Ik voel langzaam een enkele traan langs mijn wang rollen. "Dit is allemaal mijn schuld," mompel ik. "Als ik Eva niet had gekust was ze nooit weggerend. Dan had ze die Noah nooit ontmoet." Terwijl ik dit mompel voel ik een hand op mijn schouder landen. Ik kijk Tessa aan. "Dit is niet jouw schuld. Laten we maar terug gaan naar jouw appartement." Ik knik als antwoord op Tessa's opmerking en sta langzaam weer op om naar mijn appartement te lopen. Tessa helpt me omhoog en zodra ik sta begin ik langzaam te lopen.

Na een paar minuten lopen zijn we aangekomen bij mijn appartement. Ik sta voor de deur en er ontsnapt een zucht. Ik ben zo bang, bang voor wat Eva wel niet mee maakt. Ik wordt weer uit mijn gedachtes gehaald doordat Tessa haar hand op mijn schouder legt. Ik geef haar een geforceerde lach en draai dan mijn hoofd naar de deur. De sleutels voelen zwaar aan. Ik zoek naar de juiste sleutel en met lichte hoop open ik de deur. Hoop dat zodra de deur open is Eva daar zit, ongedeerd. Ze was gewoon verdwaald, maar zodra de deur open is komt de verwachte teleurstelling. De kamer is leeg. Met teleurstelling scan ik de kamer. Het is hetzelfde als toen ik weg ging.

Tessa en ik gaan op de bank zitten en voor even blijft het stil. In deze ondraaglijke stilte besef ik me wat er zojuist gebeurd is. Eva is weg, maar daarnaast besef ik mij nog iets.

Ik ben verliefd op Eva...

________________________________

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden en nog wel benieuwd zijn naar het einde. 😁