Roommates

Hoofdstuk 26

POV Camille

De dag is aangebroken. Gister heeft de politie onderzoek gedaan naar het huis waar Tessa en ik Noah zagen. Alles wat wij zeiden bleek correct te zijn en vandaag gaan we Eva halen.

Ik moet toegeven dat ik toch wel nerveus ben. Stel dat Eva er toch niet is of ze is overleden? Ik schud mijn hoofd om die gedachte uit mijn hoofd te krijgen. Nee dat kan niet. Eva is in dat huis, levend. De minuten tikken pijnlijk langzaam voorbij. Mijn ongeduld begint te groeien. Ughh, ik wil gewoon naar dat huis toe.

Na een te lange tijd geeft de politie eindelijk het signaal dat we kunnen gaan. Ik moet gewoon rustig blijven, dan komt alles goed. Ik loop achter een van de agenten aan richting een auto. De agent geeft aan dat ik in zijn auto kan gaan zitten. Ik ga op de achterbank zitten en kijk om mij heen. Uit het raam zie ik de andere agenten zich klaar maken om Eva te bevrijden. Niemand lijkt nerveus, behalve ik dan. Ik wil gewoon dat het goed komt met Eva.

Mijn gedachtes zijn nu op Eva gericht. Ze is zo anders dan ik dacht. Ze is lief, zorgzaam en enorm eigenwijs. Zonder dat ik het echt door heb komt er een kleine lach op mijn gezicht. Ik stel me Eva's gezicht voor. Haar mooie ogen en haar schattige glimlach. Misschien heeft Tessa wel gelij.... Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald doordat de agent in de auto stapt. "Ben je er klaar voor?" Ik knik bevestigend.

Onderweg naar het adres werden mijn zenuwen alleen maar erger. Ik ga haar weer zien. Ik hoop dat ze er niet al te erg aan toe is.

Eenmaal bij het adres aangekomen moet ik mezelf tegenhouden niet meteen naar het huis toe te rennen. De agent verteld mij dat ze het discreet aan gaan pakken en dat het wel even kan duren. Hij stapt de auto uit en loopt naar de andere agenten toe om te overleggen.

POV Eva

Ze hebben me nooit van de stoel afgehaald. Voor mijn gevoel zit ik hier al uren, zonder eten of drinken. Ik zie dat de camera nog steeds op mij gericht is. Ik begin langzaam aan te huilen maar de tranen komen maar niet. Ik ben uitgedroogd. Ik kan alleen maar staren. Staren in de leegte van de kamer.

Mijn oogleden worden steeds zwaarder. Mijn lichaam is uitgeput. Langzaam gaan mijn ogen dicht en krijg ik ze niet meer open. Mijn gedachtes gaan naar Camille en Tessa. Ik hoop dat ze oke zijn. Ik hoop dat ze naar mij opzoek zijn.

Ineens hoor ik een schot afgevuurd worden. Ik schrik ervan en gelijk zijn mijn ogen weer open. Wat? Na dat ene schot is het even stil, maar er volgen meerdere schoten. Mijn ogen blijven wagenwijd open. Uiteindelijk houden de schoten op en alles dat ik kan doen is staren.

Ik staar naar de deur. Er gebeurd niks. De schoten zijn al een tijdje gestopt, maar ik kan niks doen. Het enige dat ik kan doen is staren en dat is wat ik doe. Staren. Ik staar naar de deur. Ik staar, in de hoop dat iemand mij komt redden. Voor mijn gevoel zit ik wel uren te staren als ineens...