Roommates

Hoofdstuk 23

POV Camille

Ik ben verliefd op Eva? Nee! Dat is niet waar. Dit zijn gewoon de omstandigheden waardoor ik dat denk. Ik ben gewoon bezorgt om haar, meer niet.

Met een zucht kijk is Tessa weer aan. "Wat gaan we nu doen?" Met bezorgde ogen kijkt ze naar me. "Wat kunnen we doen? Ik denk dat we de politie moeten bellen." Met een aarzeling knik ik om te laten weten dat ik het er mee eens ben. "Op naar de politie dan maar." Dit maal knikt Tessa. "Op naar de politie." Langzaam staan we op van de bank en lopen richting de deur. Ik pak de sleutels in mijn hand. De sleutels voelen nogmaals zwaar aan.

Onderweg naar het politiebureau was het erg stil. Zo stil dat het pijn deed. Beiden niet wetende wat te zeggen.

Zodra we zijn aangekomen bij het politiebureau lopen we zo snel mogelijk naar de balie. De agent kijkt ons strak aan. "Waar kan ik jullie mee helpen?" Tessa en ik kijken elkaar aarzelend aan en ik besluit het woord te nemen. "Onze vriendin is vermist." De agent knikt. "Wanneer hebben jullie haar voor het laatst gezien. Ik moet even nadenken maar vertel dan dat het al twee dagen geleden is. De agent knikt nogmaals. "Oke komen jullie maar mee, dan zal ik alles noteren." Dit keer is het onze beurt om te knikken en we lopen mee met de agent.

POV Eva

Ik word uit mijn slaap gehaald doordat Noah binnenkomt. Met gif in mijn ogen kijk ik hem aan. Als blikken konden doden was hij nu een zielig hoopje as. Met verrassend veel rust komt hij op het bed zitten. "Omdat ik jou mag krijg je de aangenamere ervaring." Met een verbaasde en argwanende blik kijk ik hem aan. "Dit is aangenaam?" Hij rolt overdreven met zijn ogen. "Ik zei aangenamere. Je moet wel luisteren, die tip kan ik je alvast meegeven." Hij loopt even naar de deur en als hij terug komt heeft hij een glas met drinken in zijn handen. "Drink dit maar op." "Nee wat is het?" Ik vertrouw hem voor geen meter. "Water." Langzaam tilt hij mijn hoofd op zodat ik kan drinken. Het vertrouwen is er nog steeds niet, dus ik beweeg hevig mijn hoofd in protest. Helaas is hij sterker dan dat ik ben. "Drink dit nou maar. Je wilt toch niet uitdrogen." Boos kijk ik hem aan. Het is duidelijk dar hij ongeduldig wordt. "Dan niet." Hij zet het klas op het tafeltje en loopt de kamer uit.

Met spijt kijk ik naar het glas water. Ik voel hoe mijn mond is uitgedroogd, net schuurpapier. Als ik voel dat ik moet huilen is het niet mogelijk om tranen te produceren. Starend kijk ik naar het glas water. Mijn dorst groeit. "Oke Komt terug."

Na enkele ogenblikken komt Noah terug de kamer in. "Je hebt je bedacht neem ik aan." Ik knik voorzichtig. Nogmaals pakt hij voorzichtig mijn hoofd, dit keer zonder dat ik tegenstribbel. Hij heft het glas water op en ik drink het gretig op. Noah knikt en loopt met het lege glas water de kamer weer uit.

Na een paar minuten merk ik dat er niet alleen water in het glas zat. Langzaam worden mijn oogleden steeds zwaarden. Het wordt steeds moeilijker om wakker te blijven en zonder dat ik het wil wordt alles zwart.