Roommates

Hoofdstuk 31

POV Eva

Camille is al een tijdje niet meer terug gekomen. Ik begin me een beetje zorgen te maken. Straks ligt hij ergens in een steegje. Of erger...

Ik word uit mijn gedachten gehaald door Tessa. "Hey Eva." Ik kijk haar en en knik lichtjes. "Ik wil iets vragen. Aangezien ik het had over Camille en zijn gevoelens voor jou. Hoe zit het met jouw gevoelens voor hem?" Ik voel mijn wangen knal rood worden en kijk snel weg van Tessa. Ze slaat een klein lachje. "Jij hebt ook gevoelens voor hem." Ik schud snel mijn hoofd. "Waar heb je het over. Onzin." Het is overduidelijk dat ze mij niet geloofd. "Tess ik vind Camille niet leuk."

Zodra de woorden uit mijn mond zijn gekomen zie ik Tessa met een bevroren gezicht kijken. Ik draai mij om en zie Camille staan. Deze gast heeft echt de timing van een filmkarakter. Hoe doet hij dat toch? Steeds op de verkeerde momenten komt hij binnen.

Het is duidelijk dat hij zichzelf even bij elkaar raapt. "Hai, ik ben terug." Doet hij nou..doet hij nou alsof hij het niet hoorde? Hij groet Tessa en loopt zijn kamer in. Ik draai mij weer om en met paniek kijk ik Tessa aan. Tessa legt haar handen op mijn schouders. "Niet zo handig dit van je." "Hoe bedoel je?" Ik probeer een neutrale uitdrukking op mijn gezicht te krijgen, tevergeefs. Tessa kan en gemakkelijk doorheen kijken. "Nou het is voor mij nu duidelijk dat jij ook gevoelens voor hem hebt. Je zit alleen nog in de ontkenningsfase." Ze haalt haar handen van me af en pakt haar spullen. "Eev ik moet gaan, maar succes." Ze geeft me een knuffel en loopt rustig de deur uit. Verward blijf ik achter in de kamer. Zodra ik Camille's deur hoor opengaan haast ik snel mijn kamer in.

Is het waar wat Tessa zei? Zit ik in de ontkenningsfase? Heb ik echt gevoelens voor Camille? IK plof op mijn bed en staar naar het plafond. Waarom denkt Tessa dat? Heeft ze gelijk?

Mijn gedachten gaan naar Camille. Hoe hij zich de laatste tijd heeft gedragen en zijn dromerige ogen en lieve lach. SHIT. Tessa heeft gelijk. Ik heb gevoelens voor Camille. UGH. Dit wil ik niet! Hij heeft mij zo lang gepest. Maar hij is wel heel erg veranderd dit jaar. UGH.

Blijkbaar was mijn laatste UGH niet in mijn hoofd en erg luid, want Camille komt mijn kamer binnen. "Gaat het?" Geschrokken kijk ik hem aan. Ik knik. "Prima." "Zeker? Ik hoorde namelijk een harde ugh. Is er iets?" Ik schud mijn hoofd. "Oke, ik wilde avondeten gaan maken. Is paste oke?" Ik knik weer. "Prima." Voorzichtig sluit Camille mijn deur. Ik plof weer op mijn bed. Ik durfde niks te zeggen. Ik durfde het niet. Mietje dat ik ben. Ik bevroor.