Roommates

Hoofdstuk 28

POV Camille

De ambulancemedewerker verteld mij dat Eva ondervoed is en veel te weinig water heeft gedronken. Ze ziet er ook mager uit.

Terwijl de ambulancemedewerker mij dit verteld zegt Eva niks. Nog steeds niks. Ze heeft de hele tijd nog geen woord gezegd. Ze staart voor zich uit. Af en toe kijkt ze mij aan. Ik zie dan pijn in haar ogen, zo veel pijn.

Zodra er wordt verteld dat we klaar zijn komt er een agent naar ons toe. "We willen Eva meenemen naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Ze zal minimaal een nacht daar moeten doorbrengen. Als je wil mag je meerijden." "Als Eva dat goed vind, graag" De agent en ik kijken beide naar Eva voor toestemming. Ze knikt voorzichtig. "Oke dan. Als jullie beiden in de ambulance willen gaan zitten, dan brengen ze jullie zo weg. Wij komen daar ook heen om een verklaring van je af te nemen als je er klaar voor bent Eva." De agent kijkt Eva vriendelijk aan. Weer knikt ze. Ze heeft nog steeds geen woord gesproken. Het is alsof ze te bang is om te praten.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis worden we naar een kamer gebracht en krijg Eva een bed aangewezen. Het is een kamer met maar een bed, dus ze moet misschien zelfs vannacht alleen zijn. Bij die gedachte alleen al krijg ik kriebels langs mijn rug, de akelige soort.

Eva gaat op het aangewezen bed zitten. De dokter verteld ons dat de ouders van Eva op de hoogte zijn gebracht. Eva's moeder is nu onderweg. Ik kijk Eva weer aan. "Als je wil blijf ik hier vannacht." Dit keer krijg ik geen reactie van haar. Ze kijkt weg met haar ogen en scant de kamer. Ik bedank de dokter voor de informatie en daarna loopt hij de kamer uit.

Ik pak Eva's hand vast. "Eva, ik ben bezorgd om je. Kan je iets zeggen. Al is het maar het kleinste woordje?" Ik zie Eva moeilijk kijken en daarna nee schudden met haar hoofd. Bezorgd kijk ik haar aan. "Alsjeblieft." Mijn woorden zijn bijna onverstaanbaar. Ik kijk weg en mijn focus is nu gericht op de ramen achter haar. Zodra Eva dit door heeft pakt ze voorzichtig mijn hoofd vast waardoor mijn blik weer op haar gericht is. Na een paar seconden zie ik Eva heel veel moeite doen. "Ss.s..sorry." Mijn ogen worden groot en zonder na te denken neem ik Eva in mijn armen. Ik fluister zachtjes in haar oor, "Dankjewel." Zachtjes rolt er een traan over mijn wang. Ik voel Eva's armen om mij heen en voor heel even staat de wereld stil. Alles is zo vredig.