Roommates

Hoofdstuk 27

Ik staar naar de deur. Er gebeurd niks. De schoten zijn al een tijdje gestopt, maar ik kan niks doen. Het enige dat ik kan doen is staren en dat is wat ik doe. Staren. Ik staar naar de deur. Ik staar, in de hoop dat iemand mij komt redden. Voor mijn gevoel zit ik wel uren te staren als ineens...

POV Eva

Ineens wordt de deur ingetrapt. Ik ben aan het hopen, hopen dat het niet Noah of een van zijn vrienden is. Tot mijn grote opluchting is het een politieagent. OMG! ik wordt gered!

De agent scant de ruimte en kijkt mij vervolgens aan. Ik zie hem iets zeggen en vervolgens naar mij toekomen. Met een geruststellende blik in zijn ogen komt hij naar mij toe. "Jij bent Eva neem ik aan?" Ik knik bevestigend. "Oke Eva, ik ben hier om je te helpen. Is het goed als ik de ducktape van jouw mond af haal?" Opnieuw knik ik bevestigend. Heel voorzichtig haalt de agent het tape van mijn mond af. "Ik ga jouw handen en voeten losmaken." Opnieuw knik ik. Praten lukt mij niet. Ik durf het niet, ik kan het niet en op de een of andere manier weet ik niet hoe. Ik kan alleen maar knikken.

Zodra mijn handen en voeten los zijn komt de man weer voor mij staan om oogcontact te maken. Hij kijkt mij weer lief aan. "Kom je met me mee?" Ik knik. Ik probeer voorzichtig op te staan maar mijn benen voelen als spaghettislierten. Al snel is het voor mij duidelijk dat lopen niet makkelijk zal gaan. De politie agent komt naast mij staan en geeft aan dat ik op hem kan leunen. Ik geef het een kleine glimlach als bedankje. Vervolgens loop ik samen met de agent het gebouw uit.

We lopen langs een kantoor zonder ramen en met een enkele kast. Vervolgens lopen we langs een kamer met allerlei camerabeelden. Ik zie de omgeving van het huis en de kamer waar ik werd gehouden. Ik zie de stoel staan waar ik aan was vastgebonden. Het laatste beeld dat ik zie is de kamer met een bed. Ik neem aan dat ik daar als eerst werd vastgehouden. Op het beeld dat nu te zien ligt er een meisje vastgebonden op het bed met een agent die haar losmaakt. Met schrik kijk ik weg.

We lopen de deur uit en er staan een heleboel politieauto's. Ik zie een agent naar een auto lopen en de deur openen. Er stapt iemand uit de auto. Het is Camille? Er komt een lach op zijn gezicht. Niet een grijns, maar een oprechte lach. Zodra hij voor me staat trekt hij mij in een knuffel. Voorzichtig accepteer ik de knuffel, niet wetende wat ik moet doen.

Hij laat mij los uit de knuffel en kijkt me aan. Zijn blik lijkt oprecht bezorgd. "Hoe gaat het? Ben je een beetje oke?" Ik weet niet wat ik moet doen, dus ik knik. Praten voelt nog steeds onmogelijk.

POV Camille

Ik staar naar de deur van het huis, hopende dat Eva uit het huis komt lopen. Na een tijdje zie ik twee mensen het huis uitlopen. Een man en een vrouw. De vrouw steunt op de man. Het is Eva! Ze was in het huis!

Een van de agenten loopt naar de autodeur toe. Hij opent de deur en verteld mij dat ik rustig naar Eva toe mag lopen, maar niet te veel onverwachte bewegingen mag maken. Eva is namelijk is shock. Ik laat de agent weten dat ik het begrijp en loop langzaam naar Eva toe. Ze ziet er verwaarloosd uit. Ik zie haar naar mij kijken en ik probeer zo vriendelijk mogelijk te kijken.

Zodra ik voor haar sta geef ik haar voorzichtig een knuffel. Zodra ze mij terug knuffelt krijg ik een gevoel van opluchting. Voor even kan ik haar vredig vast houden. Ik laat haar los en kijk naar haar. Zodra mijn ogen die van haar weer hebben gevonden vraag ik hoe het gaat en of ze een beetje oke is. Twijfelachtig knikt ze, zonder een woord uit te brengen.

Er komt een ambulance aan en zodra die stil staat wijst een agent er heen. "Eva, ga jij anders samen met Camille richting de ambulance? Dan gaan ze kijken hoe het fysiek met je gaat." Weer knikt Eva. Ze verplaatst haar arm die ze op de schouder van de agent leunde naar mijn schouder. Zodra ze een beetje stabiel staat gaan we rustig lopen.