Side School /Min Yoongi (Tamamlandı)

4. Bölüm

Sınav hafta olduğu için biraz gecikti sorry. İyi OKUMALAR.. 💜😊

Bu Yoongi'ydi. Evet heyecanlanmıştım ama sonuçta benden rahatsız olduğunu bildiğim için biraz da üzgündüm. Konferansta açık açık belli etmişti rahatsız olduğunu. Bana bakarak elini ensesine götürdü.

"Herkes evine gitti sen neden hala buradasın?"

Açık açık neden gitmedin? seni daha fazla görmek istemiyorum demeye çalışıyor sanırım. Güneşten onu tam göremediğim için elimi anlıma koyup baktım.

"Benden bu kadar rahatsız olduğunu belli etme ya. Ayrıca Jimin'le konuşuyorduk ondan gidemedim eve."

Neden ona açıklama yapmıştım bilmiyorum. Yoongi tek kaşını kaldırmış bana bakıyordu.

"Rahatsız oluyorum demedim. Neyse Abine soramadığın kavga meselemizi Jimin'e sordun dimi?"

Her şeyi bilmek zorunda mısın Yoongi? Haklı çıkman sinirimi bozuyor. Bu yüzden haklı olduğunu belli etmeyecektim.

"Ne alaka?"

Yüzüne alaycı bir gülümseme yerleştirdi ve ellerini göğüs hizasında birleştirerek bana baktı.

"Senin jimin'le konuşacak başka neyin olabilir ki?"

Ona istediğini vermeyecektim.

"Bilemezsin Yoongi."

Başını hafifçe salladı ve gülümsedi.

"Peki tamam öyle olsun. Şu tutamadığın topu bana atsana basketbol oynayacağım."

Gözlerimi devirerek topu elime aldım ve Yoongi'ye gıcıklık olsun diye yamuk bir şekilde attım. Bana dik dik bakmaya başladı.

"Ne kadar beceriksizsin. Bir topu doğru atamıyorsun."

Bu çocuk tam bir huysuzluk abidesi. Zaten ne zaman normal bir insandan hoşlandım ki. Fıtratımda yok. Onun bana baktığı gibi bende ona dik dik bakmaya başladım.

"Sana attığım için öyle attım. Normalde öyle atmıyorum tabiki de."

"Atamıyorum desene sen şuna."

Yine yüzüne o sinir olduğum gülüşünü yerleştirdi. Bu sefer bende gülmüştüm ama sinirimden.

"Atarsam?"

"Sen bir atta bakarız."

Hep Yoongi beni beni sinir ediyordu. bu sefer ben onu sinir edecektim. Hem bazı şeylerden emin olmam gerekiyordu. Mesela temastan rahatsız olması gibi. Bu yüzden işi bir adım ileri taşıyacaktım.

"Atışı geç maç yapalım."

Elini yüzünde gezdirerek bana bakıyordu. Yüzünde ki ifadeden bunu istemediğini apaçık anlıyordum ama dediğim gibi bu sefer onu ben sinir edecektim. Hafif bir kahkaha atarak ona baktım.

"Tamam korktuysan oynamayabiliriz."

Yüzüne ciddi bir ifade yerleştirip bana keskin bakışlarla baktı.

"Ah tamam oynayalım."

Basketbol topunu bana attı ve başla anlamında komut verdi. Tamam basketbol oynamak konusunda çok kötü sayılmazdım ama amacım gerçekten maç yapmak değil. Sadece temas meselesi hakkında ki düşüncelerimin doğru ya da yanlış olduğunu kanıtlamaktı.

Bu yüzden her ne kadar benim için zor olsa da ona yakın temasta bulunacaktım. Sonuçta birazdan basketbol oynayacağım kişi hoşlandığım çocuk. Rahat olmam beklenemez.