Protecting The Mafia King

Chapter 43

I'm now starting to count the remaining chapters! Haha.

The End is near...

Chapter 43

Samora Pov

Nang magising ako ay nakatitig lang ako sa kisame. Hindi ako makagalaw dahil hawak ni Aiken ang kaliwang kamay ko, baka magising ko siya

"Ilang araw na akong walang malay?"

"It's been a week"

Impossibleng pati si Jacq ay tulog. Well, siya ang natamaan nang bala nang gabing iyun at hindi ako. Nagising nalang ako na ginagamot ni Prof. Johnson. Maybe she's still recovering.

About that. Di ako makapaniwala na nakalaban niya si Verg. Ibig bang sabihin kalaban din siya? Papaano? Bakit di man lang ako sinabihan ni Jacq?

-night before masquerade party-

Pagkatapos kong mabasa ang sulat ay inayos ko na ang sarili ko. If it's really a war then I would never let them defeat me. Tanda doesn't trained me for nothing.

Nagtungo muna ako sa cr para maghilamos. Pagkatapos ay humarap ako sa salamin. This will be the last time na iiyak ako. Ako si Samora Sazunne. And I am more stronger than my past self.

"Crying is also a sign of being a strong person. Hindi porket' umiiyak ka ay mahina kana"

Tila napatigil ang mundo ko. Tama ba ang nakikita ko o isa nanaman ito sa panaginip ko. Paanong...?

"You are not stronger mentally that's why I can pop-out even though you still have that body. Tsk tsk. Anong ginagawa mo sa sarili mo Samora" dugtong niya

Pumikit ako at huminga nang malalim saka binuksan kong muli ang mga mata ko. Pero walang nangyari

"Take care of yourself, Samora. You need to win this war first bago ka mawala. This war isn't mine, kaya dapat ikaw ang tumapos" as far as I know gusto niyang kunin nang tuluyan ang katawan ko. Then why giving me advice?

"Pero alam ko namang di mo kaya. Dahil mahina ka. Akalain mo yun, isang buwan palang na pagpapahirap saiyo ay sumuko kana. Habang ako mahigit dalawang taon akong lumaban"

"Tiniis ko lahat nang sakit ang paghihirap Samora. Pero ikaw! Bumalik ka nang tapos na ang lahat! Wala kang kwenta! Wala kang kwenta!"

I clenched my fist to stop myself from crying. Pero hindi ko mapigilan. Maybe she is right. Wala akong kwenta. Hindi man lang ako lumaban para mabuhay.

Ang sakit lang. Paanong wala akong maalala sa mga nangyari. Para lang akong tanga. Hindi ko alam kung bakit ba ako nabubuhay.

Naiinggit ako sakanya. She knows everything compare to me!

"How dare you to forgot everything! How dare you to change who you really are! You don't deserve to live, Samora. You don't deserve to own that body!"

Mas lalong bumuhos ang mga luha ko. I can't say a thing. Lahat nang sinabi niya ay tama. Napaka duwag ko. Duwag na ako simula nung una pa.

"But... I can't blame you. Even though we have the same body, still I don't know what are you thinking and I don't know how you feel. Just tell me if you need me. If you're not capable to win this war, I am here. I am always here to help you. For our own sake"

"Like what she said. I can't own that body because from the first place, it's not mine. And all I can do is to protect that body. Kaya mo ako ginawa" Unti-unting umangat ang tingin ko sakanya. Nawala na ang galit sa mga mata niya at napalitan nang awa.

Bumahid ang mga ngiti sa mukha niya. A genuine smile that makes you forgot who you really are.

"Just tell me what can I do for you. I'm here" ang huling sinabi niya bago siya tuluyang nawala.

She's not bad after all. I'm not bad after all.

-*-*-*-

At nung gabing yun ay humungi ako nang tulong sakanya. And she said na siya na bahala sa gabing yun. She also said that she can't promise to end everything in one night but she promise that she will always be at my side.

Bago matapos ang usapan namin ay tinanong ko siya bakit wala akong maalala pero hindi siya nagsalita. Kaya tinanong ko nalang kung anong ginawa sakanya ni Oren.

"It's my own memories. Mind your own"

Masungit niyang sabi but I found it cute. She's crazy like me... she's still me after all.

Pero hindi ko inaasahan na kalaban pala si Verg. How can she figure it out quickly? Hindi kaya kilala na niya talaga si Verg?

"Gising kana pala" inaantok pa na sabi ni Aiken.

"Tulog kapa" I said. Umiling siya pero yung mata niya ay mukhang nakapikit pa

"You hungry?" Dahil sa sinabi niya ay bigla akong nagutom. Gosh! Di ko man lang naramdaman kanina

Lumabas na kami nang kwarto. Ngayon ko lang napansin na hindi ako familiar sa paligid.

"Aiken, where are we?" Takhang tanong ko. Di ko rin napansin na iba din pala ang kwartong tinulugan ko.

Masiyado naman atang preoccupied ang utak ko.

"A secret place sa kwarto ko"

"Sa hq?" Tumango siya.

"Bakit hindi nalang sa kwarto ko mismo o dikaya sa kwarto mo?" Umiling lang siya at di na sumagot.

Paglabas namin sa secret place na sinasabi niya ay parang nanibago ako sa itsura nang kwarto niya at ganun din paglabas namin.

"You changed..." iba na ang mga ayos nang gamit at parang mas lalong dumilim ang paligid dahil sa black painted na pader. Nakasara narin pati mga bintana

"May mga nagmamasid mula sa labas. We need to do this to hide you while you are sleeping" sinasabi ko na nga ba.

We are on our way to the kitchen nang tawagin siya ni Dylan

"May kailangan kang makita" seryosong sabi nito. Sinubukan kong basahin ang mga mata niya pero blanko ito

"Mauna kana Samora. Susunod nalang ako" sabi niya saka sumunod na kay Dylan.

Balak ko sanang sumunod kaso gutom na talaga ako. Kakausapin ko nalang si Aiken mamaya.

Pagdating ko sa kusina at nadatnan ko si... urgh! What's her name again?

"Good evening ate Jacq! Sabi saakin ni kuya Aiken gutom ka na daw. Kaya heto, nilutuan kita" nanlaki ang mata ko nang inihanda niya saakin ang favorite kong carbonara

"Alam ko favorite mo yan. Naaalala mo pa noon na lagi tayong nilulutuan ni Lola Cecile nang carbonara pagkatapos nating maglar--"

"E-enough" sabi ko nang biglang sumakit ang ulo ko. Para siyang pinipiga na pinapalo. Urgh! Curse this amnesia!

"Ate Jacquie" napasigaw ako nang mas lalo pa itong sumakit.

"Hello! My name is Keith Jhustine Anderson, and you are?"

"Jacq"

Fudge! Ano itong mga nakikita ko? Is it part of my past? Keith?

"Saan ka pupunta ate Jacq? Ate please wag mo kaming iwan! Ate Jacq!"

"Ahhh!" Man! Sumasakit na ang ulo ko before pero hindi ganito kasakit!

Sunod sunod ang paglabas nang mga litrato sa harap ko. At habang tumatagal ay mas sumasakit ang ulo ko. I can't take it anymore, it's killing me!

-all went black-