Prince || L.S

010

Het rustige leven in Irea bevalt Louis beter dan hij gedacht had. Zeker, het duurde even voordat hij gewend was aan het wifi-loze, technologie-loze bestaan, maar in de plaats daarvan kreeg hij boeken, buitenleven en Harry. Harry is lief, aardig en laat Louis niet sterven van de honger. Niet te vergeten, elke dag krijgt Louis iets meer een inzicht in de echte Harry, en dat maakt hem voor Louis alleen maar knapper. Zijn zekerheid over zijn heteroseksualiteit beginnen langzaam af te brokkelen, maar voor nu schuift Louis het af op het feit dat hij al een tijdje geen vrouwen meer heeft gezien. Dat moet het zijn. Het heeft echt niks te maken met hoe knap Harry is. Louis zucht en draait zich om. Hij rekt zich uit en knippert wat traag met zijn ogen. Het bed naast hem is leeg, maar daar is hij ondertussen wel aangewend. Waar hij houdt van uitslapen, staat Harry altijd vroeg op. Meestal zijn de paarden al gevoerd, is de stal geveegd en staat het ontbijt al klaar zodra Louis het bed uitkomt. Harry vindt het niet erg en Louis al helemaal niet. Er klinkt een klop op de deur en Louis gaat wat rechterop zitten.
'Ben je wakker?' Harry steekt zijn hoofd om de hoek van de deur en Louis knikt.
'Ik ben wakker.'
'Mooi, het ontbijt is klaar. Kom je?'
Louis knikt en Harry sluit de deur. Met een gaap klimt hij het bed uit en trekt een broek aan. Het shirt laat hij sinds een paar dagen hangen. Het is niet alsof Harry een shirt draagt, soms draagt hij niet eens een broek. Louis heeft het maar opgegeven om de jongen kleren te laten dragen. Na de vijfde week werd hij moe van het vragen en ondertussen is hij er wel aan gewend. Hij begint zelfs zelf al wat meer huid te tonen. Louis gaapt nog een keer en loopt de woonkamer in. Vrijwel meteen nestelt hij zich in de grote stoel, ondertussen zijn vaste plekje.
'Je weet dat ik je het ontbijt niet kom brengen toch,' lacht Harry.
Hij zegt het altijd, en altijd geeft Louis hetzelfde antwoord.

'Eens moet de eerste keer zijn.'
Harry schudt lachend zijn hoofd en gebaart naar de gedekte tafel. 'Kom nou maar.'
Met tegenzin staat Louis op en neemt hij plaats aan de kleine eettafel die Harry een week geleden in elkaar heeft geknutseld. Beiden waren het zat om alsmaar op de bank te moeten zitten om te eten, of om naar buiten te moeten (waar wel een tafel stond). Harry had dus het probleem aangepakt en zelf een tafel in elkaar geknutseld. Louis moest toegeven, zo slecht was het nog niet eens. Tuurlijk, het was misschien niet even recht afgezaagd hier en daar, maar de tafel stond stevig en ze konden er met zijn tweeën aan eten. Dat was voor Louis voldoende.

'We moeten vandaag weer naar het dorp,' meldt Harry casual.
Hij slaat een bladzijde van zijn boek om en knabbelt wat aan een wortel. Louis bekijkt het tafereel met samengeknepen ogen.
'Moet ik mee?'
Harry kijkt op en trekt een wenkbrauw op. 'Denk je dat ik je hier alleen achter ga laten?'
Louis haalt zijn schouders op. 'Waarom niet?'
'Wat dacht je van het feit dat je de wereld hier niet kent, ik je nog aan het beleren ben met paardrijden en ik niet alleen boodschappen ga doen voor ons.' Harry benadrukt het woordje ''ons'' en Louis rolt zijn ogen.
'Als het moet, dan moet het maar.'
'Mooi, dan gaan we nu.' Harry springt op en legt het boek weg. Het laatste beetje wortel stopt hij in zijn mond en dan klapt hij in zijn handen. 'Laten we gaan.'
Hij scharrelt wat door het huisje, grijpt wat zadeltassen, geld en schoenen.
'Kom je nog?'
Met tegenzin maakt Louis zich ook klaar om te gaan. Hoewel hij het paardrijden leuk vindt, kijkt hij niet uit naar de spierpijn die hij ervan krijgt. Harry blijft hem zeggen dat dit wel verdwijnt als hij het langer doet, maar overtuigd is Louis nog niet. Hij houdt het wel bij het wandelen met Grey. Harry is het huisje al uit als Louis eindelijk klaar is en met een zucht volgt hij hem. De staldeur staat open en Louis loopt naar binnen. Onbewust glimlacht hij toch weer en Grey hinnikt. 

'Hey jochie.' Hij aait het paard over zijn neus en geeft hem dan snel een kus. Vervolgens pakt hij een halster bij uit de zadelkamer en haalt het paardje uit de stal. Hij plaatst hem naast Snow, die al ontspannen op de poetsplaats staat en pakt een aantal borstels.
Hoewel hij dus een hekel heeft aan het rijden zelf, vindt hij de rest rondom het hele paardengedoe prima. Het borstelen geeft hem een kans voor ontspanning en stiekem had hij gewild dat hij dit vaker had gedaan toen hij nog in Engeland was.
'Ben je er klaar voor?'
Louis schrikt op uit zijn gedachten en ziet Harry klaarstaan met Snow.
'Ja, euh, ja. Heel snel opzadelen, wacht even.' Louis haast zich naar de zadelkamer en grist het zadel en het hoofdstel van de steunen. Gelukkig heeft hij nooit problemen met Grey en blijft het paard netjes stilstaan. Binnen vijf minuten is hij dan ook klaar en glimlacht hij naar Harry.
'Klaar.'
'Mooi, laten we gaan.'
Ze verlaten de stal en Harry schuift de deur dicht. Voor een paar seconden kijkt Louis verlekkert naar de opbollende spieren in de armen van Harry, maar dan schudt hij zijn hoofd. Houdt eens op.
Ze stijgen op, Louis met hulp van Harry, en beginnen dan in langzame stap de weg naar Irea.

Het dorp is druk, zoals het altijd druk is als er markt is. Harry en Louis maken voorzichtig hun weg naar een van de velden waar ze hun paard kunnen stallen en Louis kijkt opnieuw zijn ogen uit. Hoewel dit niet de eerste keer is, verbaast de drukte hem altijd weer. De mensen lijken echter compleet op hun gemak te zijn als ze hun weg tussen de kraampjes door maken. Honden en kippen scharrelen overal tussen de benen door, maar niemand lijkt ze op te merken. De twee stallen hun paarden op het veld en binden de teugels vast. Ze beginnen hun weg naar de dorpskern te maken, als Harry nog net op tijd de zadeltassen mee grist.
'Is misschien wel zo handig.'
Louis schudt lachend zijn hoofd. 'Jij had dan toch alles moeten dragen. Ik ga echt niks dragen.'
Speels geeft Harry hem een duw. 'Nee, jij zal eens iets doen.'
'Het is niet dat ik niet wil. Jij doet het gewoon veel beter.'
Harry lacht luid en Louis grijnst zelfvoldaan.
'Het is maar goed dat ik de tassen heb meegenomen dan.'
Louis knikt en volgt Harry de markt op. Ze stoppen bij wat kraampjes en Harry koopt wat benodigdheden zoals fruit, groentes en wat extra appeltjes voor de paarden. Hij stopt ook nog even bij een stoffenkraam.
'Kan jij naaien?' vraagt hij aan Louis.
Louis trekt enkel een wenkbrauw op.
'Nee dus.' Harry loopt weer verder en Louis volgt hem snel.
Ze dwalen wat over de markt en stoppen hier en daar als Harry weer iets interessants ziet. Louis neemt de tijd om de kramen en de mensen te bekijken en betrapt zichzelf erop dat hij het eigenlijk wel gezellig vindt zo. Niemand die hem kent, niemand die hem beschermt. Hij is hier zo vrij als wat. Hij vindt het wel prima zo.

'Oh mijn god, Harry? Wat doe jij nou hier?' Een vrouw maakt haar weg naar Harry, lang blond haar opgebonden in een staart. Wat bloemen zijn erin gestoken en ze ziet er jeugdig uit. Louis houdt zijn hoofd wat schuin, kan het gevoel dat hij haar kent niet schudden.
'Rapunzel? Wat doe jij hier?' Harry geeft haar enthousiast een knuffel en Louis kijkt verbaasd toe.
'Rapunzel?'
Het meisje kijkt op en steekt glimlachend haar hand uit. 'Dat ben ik. En jij bent?'
Louis staart haar stomverbaasd aan, kijkt dan naar Harry.
'Dit hier is Louis. Kroonprins van Engeland.'
Rapunzel schudt hem de hand. 'Aangenaam kennis te maken. Ben je hier al lang?'
Louis schudt zijn hoofd en kijkt haar nog steeds met grote ogen aan.
'Gaat alles wel goed met hem?' Rapunzel keert zich bezorgd richting Harry, die zijn schouders ophaalt.
'Geen idee.'
Harry zwaait een hand voor Louis zijn ogen. 'Lou, alles okay?'
'M-maar jij bent niet echt,' stamelt hij verbaasd.
Rapunzel giechelt en slaat een hand voor haar mond. 'Oh boy, je bent hier echt nog niet lang, he?'