Prince || L.S

016

Ario geeft hem een ongemakkelijk gevoel. Louis weet niet goed wat hij ervan moet denken. Zijn ogen voelen zwaar aan, maar hij weigert ze dicht te doen. Hij kan niet goed meer slapen, niet na wat er gebeurd is. Hij blijft het maar voor zich zien, blijft voor zich zien hoe bleek Harry was, hoe levenloos hij daar lag, de grond verzadigd met zijn bloed. Louis blijft voor zich zien hoe het water rood kleurde toen hij na uren een douche tot zijn beschikking kreeg. Louis voelt zijn ogen branden, maar huilen kan hij al dagen niet meer. Louis kijkt toe hoe Niall en Zayn hem bezorgde blikken toe werpen, luistert naar hoe de koets ratelt over de kinderkopjes die de straten van Ario vormen.
'Het gaat wel, echt. Jullie hoeven me niet zo aan te kijken.'
Zayn legt alleen een hand op Louis' been.
'Louis, het is oké om niet oké te zijn. Ik ben ook niet oké,' geeft Niall toe.
Louis heeft niet eens te puf om kort te glimlachen, haalt alleen maar zijn schouders op.
'Het gaat echt wel.'
Zayn en Niall wisselen een blik, maar Louis krijgt het maar half mee. De koets ratelt voort.
De grote stad Ario flitst aan het koetsraampje voorbij en Louis neemt het niet eens meer in zich op.
'Louis...'
Louis wuift wat met zijn hand. 'Waarom willen ze ons ook alweer zien?'
'Ze willen wat dingen met ons doornemen,' antwoordt Niall.
Zayn en Niall wisselen weer een blik als Louis niet antwoord. De koets arriveert bij het ziekenhuis, wat met zijn moderne bouw enorm afsteekt bij de rest van Ario. Niall heeft het uitgelegd, maar Louis snapt het nog steeds niet. Blijkbaar komen mensen hier weleens op vakantie, vanuit landen van Louis' wereld. Als er dan iets gebeurd, moeten ze behandeld worden volgens de moderne geneeskunde. Natuurlijk moet de familie dan ook verwittigd worden, dus zijn de ziekenhuizen de enige plekken waar ze contact kunnen krijgen met de landen uit Louis' wereld. Louis snapt nog steeds niet waarom ze, als ze die mogelijkheden dan toch hebben, het niet gewoon door het hele land trekken en meedoen met zijn wereld. Louis snapt het niet, maar misschien komt dat nu gewoon door zijn emotionele staat van zijn.

De drie jongens stappen uit en Niall en Zayn flankeren Louis. Die sleept wat met zijn voeten, wilt het ziekenhuis niet weer in.
'Wij zijn bij je, Lou,' probeert Zayn hem gerust te stellen.
Niall legt een hand op Louis' schouder. Louis glimlacht zwakjes en loopt dan toch het ziekenhuis maar in. De steriele geur brengt hem terug naar vroeger, toen hij zijn moeder in het ziekenhuis ging bezoeken wanneer zijn broertje en zusjes werden geboren. Toen was hij er om een vrolijke reden. Zijn gedachten gaan ook terug naar nog maar een paar dagen geleden, toen hij hier kwam met Harry. Dat is geen leuke herinnering. Louis slikt en maakt zijn weg door het steriele witte gebouw. De artsen mengen zich onder de normale mensen, velen die zich niet thuis lijken te voelen in het gebouw. Louis snapt het wel, zou zich waarschijnlijk ook niet thuis voelen als hij in de wereld was opgegroeid die buiten dit gebouw ligt. Je gaat met een stap van niets naar iets. Terwijl Louis verzonken is in zijn gedachten, laat hij zich leiden door Niall en Zayn. Zijn maag maakt het vertrouwde hupje als de lift omhoog schiet en hij wringt zijn handen ineen.
'Ik wil dit niet,' geeft Louis zachtjes toe, '-ik kan dit niet.'
Zayn en Niall leggen beiden een hand op zijn schouders. Het geeft Louis een klein gevoel van veiligheid. De lift stopt en de deuren schuiven langzaam open. Louis slikt, kijkt even voor steun naar Zayn, die knikt. Dan verlaten ze de lift en lopen de gang in.

De kamer is licht, met een raam dat uitkijkt op de centrale hal van het ziekenhuis. De stoelen zijn niet te hard, niet te zacht, maar ook niet comfortabel. Misschien dat ze in een andere omgeving dit wel zouden zijn, Louis weet het niet. Hij schuift wat heen en weer op het stoeltje. De geluiden van het kamertje maken hem ongemakkelijk. Zayn legt een kalmerende hand op Louis' been en de jongen plaatst zijn eigen hand eroverheen.
'Het komt wel goed, Louis.'
'Dat zei ik ook tegen Harry.' Louis wrijft met zijn andere hand wat over zijn bovenbeen.
Het is stil in het kamertje, op het piepen van de apparaten na. Dan opent de deur en stapt er een arts naar binnen. Die bekijkt kort het tafereel in de kamer en sluit dan de deur.
'Goedemorgen.'
Louis gromt wat terug. Zayn knijpt kort in zijn been en Louis kijkt op. 'Goedemorgen.'
'Waarvoor wilde u ons vandaag zien?' vraagt Niall. Hij zit op de kleine tafel, een van de weinige stukken meubilair in de kamer. De dokter loopt een rondje door de kamer, gaat dan voor het raam staan.
'Ik heb jullie hier gevraagd omdat ik jullie graag wilde informeren over de komende gang van zaken.'
Louis knikt dof. De apparaten piepen.
'De wond was niet diep en gelukkig niet gerafeld.'
Louis bijt op zijn nagels.
'We hebben hem met de operatie kunnen stabiliseren, maar...'
Louis slikt, maar zijn keel blijft droog. Zayn geeft een bemoedigend klopje op Louis' bovenbeen.
'Zijn lichaam heeft zichzelf beveiligd, dat wil zeggen hij heeft zijn eigen systeem plat gelegd, om het zo maar uit te leggen. Dit is mede gebeurd door de shock waarin hij verkeerde toen we hem vonden.' De dokter kijkt Louis even aan. '-jullie vonden.'
'Wat wil dit zeggen?' vraagt Niall.
Louis voelt een van zijn geruststellende handen op zijn schouder.
'Dit betekent dat voor nu hij zich in een comateuze toestand bevindt. Zijn situatie is wel stabiel, dus we verwachten dat hij binnen twee tot acht dagen wakker wordt, zodra zijn verwondingen aan de helende kant zijn.'
Louis voelt zich vrijwel meteen duizenden kilo's lichter. Opgelucht ademt hij uit en Zayn kijkt hem met een glimlach aan. Louis glimlacht voor het eerst in dagen oprecht terug.
'Het komt goed,' zegt Niall.
Louis knikt. 'Het komt goed.'
Hij staat op en geeft Niall opgelucht een knuffel. 'Het komt goed.'