Prince || L.S

017

Louis vindt het nu niet erg meer om in het ziekenhuis te komen. Nu weet hij dat het goed gaat komen, dat hij over minimaal twee dagen zijn maatje weer terug heeft. Hoewel hij niet kan wachten totdat Harry wakker wordt, is hij ook nerveus. Hoe gaan ze verder, nu ze allebei in de stervende momenten elkaar de liefde hebben verklaard? Gaan ze wel verder? Maar aan de andere kant, was dit niet waarom ze daar zaten? Louis bijt op zijn nagels, staart naar Harry die piepklein lijkt in het ziekenhuisbed. De apparaten piepen zachtjes en Harry's borstkas gaat langzaam op en neer. 

'Hoe gaan we nu verder, Harry?' fluistert Louis.
De deur opent en Niall sluipt naar binnen. Louis kijkt op en glimlacht.
'Hey.'
'Hey.'
De jongen neemt aan de andere kant van het bed plaats. 'Hoe gaat het met hem?'
'Gewoon hetzelfde, volgens mij,' antwoordt Louis.
'Werd hij maar gewoon wakker,' zucht Niall zacht.
Louis knikt instemmend en legt een hand op die van Harry. Het is even stil in de kamer, op het piepen van de apparaten na. De jongens kijken elkaar aan, schuiven wat heen en weer op de stoeltjes.
'Niall, jij kent Harry goed toch?'
Niall knikt. 'Hoezo?'
Louis bijt weer op zijn nagels. 'Denk je dat Harry ooit zou liegen?'
'Nooit.' Niall is even stil, '-wat heeft hij gezegd?'
Louis haalt zijn schouders op. 'Hij was stervende en we hebben allebei dingen gezegd die misschien niet helemaal waar zijn...'
Niall onderbreekt hem. 'Hij heeft gezegd dat hij van je houdt.'
Louis knikt. 'En ik heb het terug gezegd.'
Niall tuit zijn lippen en laat zich achterover zakken in zijn stoel. 'Ik weet van Harry dat hij nooit liegt over die dingen, zelfs niet als hij op sterven ligt. En ik weet dat hij van je houdt, dat spatte van zijn brieven.'
'Hij schreef je?'
Niall knikt. 'Hij moet zijn beste vriend toch op de hoogte houden?'
De twee lachen en vallen dan al snel weer stil.

'Meen jij het?' vraagt Niall dan.
Louis haalt zijn schouders op. 'Ik weet dat ik iets voor hem voel wat ik nooit gevoeld heb. En ik weet dat hij voor mij speciaal is, maar...ja, ik weet het niet.'
Niall haalt zijn schouders op. 'Ik snap het wel, jij bent altijd in de overtuiging geweest dat je straight was. Harry wist al snel dat hij dat niet was, staat daarom misschien iets meer in contact met zijn gevoelens of zo, ik weet het niet.'
'Maar hij heeft nooit naar jongens gezocht voor zijn huwelijk?' Louis herinnert zich nog hoe ze erover praatte, 's avonds laat. Dat Harry niet wist of er iemand voor hem was, dat geen van de meiden hem het gevoel gaven waar hij naar zocht.
Niall schudt zijn hoofd. 'Hij wilde zijn ouders niet teleurstellen. Robin is nog erg ouderwets, wilde er niets van weten dat er ook andere mogelijkheden waren. Harry heeft zijn vader ook nooit verteld dat hij homo is. Misschien twijfelde hij zelf ook wel, ik weet het niet. Naar mij kwam het altijd over alsof hij heel erg vertrouwd was in wat hij zelf was, maar hij bleef toch nog altijd zoeken naar een vrouw die bij hem zou passen...' Niall's stem sterft weg en ze de twee jongens zijn weer stil.
'Misschien had hij toch nog de hoop dat hij biseksueel was?'
Niall haalt zijn schouders op. 'Alles kan. Alleen Harry weet zijn eigen motieven.'
Louis kijkt met bedroefde ogen naar de jongen in het bed.
'Ik kan me niet voorstellen dat ik onder zo'n druk een liefde zou moeten vinden.'
Niall haalt zijn schouders op. 'Doen jullie dat niet nu?'
'Misschien. Ik weet het niet,' antwoordt Louis voorzichtig.
'Zolang jullie jezelf niet gaan voorliegen, is alles oke, toch?' zegt Niall. '-Ik weet in ieder geval dat wat Harry voelt echt is. Hij is nooit de beste geweest in het verbergen van zijn gevoelens voor mij.'
Louis grinnikt en vouwt zijn handen samen. 'We komen er wel uit.'
'Daar rekenen we op.'

De kamer die de drie jongens delen in een van de herbergen in Ario is klein, maar schoon en genoeg om in te slapen. Meestal zijn de drie toch in het ziekenhuis te vinden. Louis staart uit het raam, observeert het leven in de straten van Ario. Zayn en Niall zijn bij Harry en Louis is blij met de tijd voor zichzelf. Hij denkt na over alles wat hij de afgelopen maanden heeft meegemaakt. Denkt na over zichzelf, over Fantasia, maar het meeste denkt hij over Harry. Louis weet dat het over een paar maanden, wanneer het jaar verstreken is, niet meer terug kan gaan naar hoe het was. Louis weet ook dat Harry belangrijk is voor hem, dat ze iets betekenen voor elkaar. Louis weet niet wat hij straks moet doen. Hij mist thuis, mist zijn broers en zussen, maar Louis weet ook dat hij er misschien niet meer helemaal tussen past. Hij is gewend geraakt aan het leven in Fantasia, is gewend geraakt aan het leven via de zonuren, aan het lezen van boeken, aan het werken in de zon en leven zonder elektronica. Belangrijker nog, hij is gewend geraakt aan het leven met Harry. Louis zucht, slaat het boek open dat Niall voor hem heeft meegebracht. Het gaat over het land, bespreekt de geschiedenis en alles wat belangrijk is. Niall had gegrapt dat die kennis wel handig zou zijn als hij het land gaat besturen, samen met Harry. Louis had geglimlacht. Louis glimlacht weer als hij terugdenkt aan dat moment en glijdt met zijn vingertoppen over de pagina's. Hij is blij dat Niall hem in ieder geval met open armen heeft ontvangen. Louis heeft het idee dat Zayn dat ook wel is. Hij lacht en slaat het boek dan maar weer dicht. Hij kan zich nu toch niet concentreren. Misschien later, als iedereen weer beter is, als Harry weer beter is. Louis bijt weer op zijn nagel en kijkt naar buiten. Hij weet niet wie die mannen waren, waarom ze het op Harry hadden voorzien. Waren het huurmoordenaars? Waren ze simpele boeven, gesnapt terwijl ze iets probeerde te stelen? Louis weet het niet. Zijn nagel scheurt, verzwakt door het vele bijten en Louis trekt het stukje eraf. Hij wenst dat hij alle antwoorden maar had, misschien was dit dan makkelijker. Met een zucht staat hij op en sluit de luiken voor de ramen. Het is nog niet zo laat, maar Louis is uitgeput en kan niet langer zonder slaap. Naakt, op zijn boxers na, glipt Louis onder de lakens en sluit hij hoopvol zijn ogen. Morgen wordt vast beter.