Prince || L.S

019

Gelukkig herstelt Harry snel genoeg om het ziekenhuis te mogen verlaten en drie dagen later zijn de twee jongens weer terug in hun vertrouwde huisje buiten Irea, met thuisbrengers Niall en Zayn die ze afzetten.
'Is dit nou echt wel zo slim?' twijfelt Zayn.
'Robin wil hem niet in het kasteel hebben. Niet het contract verbreken en al die shit,' antwoordt Niall nonchalant.
'Wat is er met m'n vader gebeurd?' vraagt Harry zich af, '-geeft hij dan niet meer om me?'
'Tuurlijk wel. Maar je kent je vader, zaken zijn belangrijker.' Niall legt een troostende hand op Harry's schouder.
'Hij heeft elke dag wel wat tranen gelaten, maak je daar maar geen zorgen over.'
De jongens schrikken op van het vrouwelijke stemmetje. Perrie landt op de rand van de veranda en schudt haar veren op. Harry glimlacht en strijkt met een vingertopje over haar kopje.
'Hee Perrie.'
Het vogeltje verplaatst zich naar Harry's schouder en duwt haar kopje tegen zijn wang.
'Ik ben blij dat je oké bent, Harry. Je hebt ons allemaal laten schrikken,' fluit ze zacht.
'Sorry.' Harry lacht wat schaapachtig en de anderen lachen zacht.
'Blijf voorlopig maar gewoon heel, oké?' Perrie vliegt op en landt kort op de balustrade van de veranda. 'Beloof het me.'
Harry glimlacht. 'Beloofd, Perrie.'
Het vogeltje lijkt te knikken en vliegt dan op, waarna ze met een paar vleugelslagen op hoogte is en verdwijnt. Louis keert zijn blik weer naar Harry en glimlacht.
'Zullen we dan maar?'
Harry knikt en opent de deur naar het huisje. De vier jongens stappen naar binnen, waarna Zayn een kist met spulletjes op de grond zet. Dan gaat hij weer rechtop staan en geeft Louis een knuffel.
'Doe voorzichtig.'
Louis knikt en knuffelt zijn vriend terug. 'Beloofd.'
Zayn knikt en Niall doet hetzelfde bij Harry. Dan verlaten de twee het huisje en stappen ze in het rijtuig. Het geratel van de wielen wordt langzaamaan zachter en na het uitzwaaien sluit Harry de deur achter zich. Met een zucht nemen de beide jongens plaats op de bank en Louis laat zijn hoofd op de rand leunen.
'Home sweet home, niet?'
Hij laat zijn hoofd opzij rollen en kijkt Harry aan. Die glimlacht.
'Home?'
Louis bloost en staat op. 'Je weet wat ik bedoel.'
De jongen staat op en scharrelt wat rond in de keuken, Harry's blik ontwijkend. Hij pakt een glas, drinkt wat water en staart dan uit het raam.
Harry doorbreekt de stilte. 'We moeten erover praten, Lou.'
Louis vlucht de badkamer in en sluit de deur. 'Niet vandaag!'

Louis weet ook wel dat hij zielig bezig is. Louis weet ook dat hij er gewoon geen zin in heeft om erover te praten. Kunnen ze niet gewoon verder waar ze gebleven waren? Doen alsof ze elkaar nooit de liefde hebben verklaard? Hij sluit de staldeur achter zich en zakt in het stro. Grey snuffelt nieuwsgierig aan zijn knieën en besluit dan dat het eten toch interessanter is. Louis zit er om zich te verstoppen en hij weet dat het kinderachtig is, maar hij is er gewoon niet klaar voor om het gesprek met Harry te voeren. Dat is hij al een week niet.
'Oh Grey, wat ga ik doen?'
Het paardje spitst zijn oren, maar gaat rustig verder met eten. Louis glimlacht en aait Grey even over zijn voorhoofd. Vervolgens laat hij zijn hoofd tegen de wand rusten en staart voor zich uit. Louis is blij dat Harry weer thuis is, wakker is en rond loopt. Hij heeft hem gemist, natuurlijk heeft hij hem gemist, maar hij weet ook niet meer wat hij met zichzelf aan moet. Het was intens, elkaar op die manier de liefde verklaren. Harry was zo zeker van zijn dood en Louis weet niet of hij het zei omdat hij het meende of omdat hij Harry een rustige dood gunde. Louis schudt zijn hoofd en haalt zijn handen door zijn haar. De jongen kan niet ontkennen dat er iets is tussen hen, hij kan ook niet ontkennen dat het meer is dan vriendschap.
'Lou?'
Louis' gedachten worden onderbroken door Harry's stem. Louis hoort hoe de staldeur openschuift, hoe Harry nog een keer zijn naam roept en besluit dan dat het wel genoeg is geweest met dit kinderachtige gedoe. Het is tijd om de waarheid maar onder ogen te komen.
'Hier!'

De twee zitten tegenover elkaar op de veranda, de zon het grasveld schroeiende dat naast hen ligt. De overkapping biedt ze bescherming voor de brandende zon, maar niet voor de hitte. Het litteken op Harry's buik is een tastbare herinnering voor wat er ruim twee weken geleden gebeurd is.
'Dus...' begint Harry voorzichtig.
'Dus...' antwoordt Louis al net zo voorzichtig.
Het is stil tussen de twee en ze kunnen de vogels horen fluiten.
'Was me wel wat, he? Al dat gedoe hier en...in het...ziekenhuis en zo...' Louis' stem sterft weg en het is weer stil.
'Oké, luister Lou,' begint Harry, 'je weet dat ik het meende, dat heb ik je verteld en ik ga er verder ook niks aan doen of me ervoor schamen. Ik houd van je en ik weet dat je geen homo bent en dat je het waarschijnlijk gewoon terug zei om mij gerust te stellen, maar van mijn kant is het echt, goed? En ik zou niets liever willen dan daar verder op te bouwen, maar het moet wel van twee kanten komen.'
Harry ademt diep uit, alsof hij opgelucht is dat hij het eruit heeft gekregen. Louis ademt juist diep in.
'Ik ben niet straight.' Louis ademt uit. Dat is in ieder geval gezegd.
'Maar...'
Louis glimlacht licht. 'Je bent aantrekkelijk, Harry. Dat hebben die maanden die we hier zitten in ieder geval wel opgeleverd. Ik ben alles behalve straight en ik weet niet of dat alleen jij het bent of dat ik mezelf jarenlang voor de gek heb gehouden, maar je bent zeker zeer knap en...aantrekkelijk....en zo.'
Louis' stem sterft weer weg en Harry kijkt hem met een glimlach aan.
'Wat?' vraagt Louis dan.
'Niks.' Harry glimlacht nog steeds.
'Oh paardenpoep, wat is er?'
'Niks, gewoon blij dat je me knap vindt.' Harry grijnst nu en Louis rolt met zijn ogen.
'Blij dat je een kans hebt bedoel je.'
Harry lacht en Louis schudt zijn hoofd met een glimlach.
'Wat is hier aan de hand?'
'Niks, we praten gewoon over onze gevoelens. Erg interessant,' zegt Harry.
Louis wringt zijn handen ineen en Harry wordt weer serieus.
'Zeg het, Louis. Er zit je iets dwars.'
'Wat ik zei...toen... ik weet nog niet voor mezelf waarom ik het zei. Je bent speciaal voor me, maar op welke manier kan ik nog niet goed verwoorden. Het is zwaar, dat wat we hier nu doen.'
Harry knikt. 'Hoeft ook niet. Zolang we het maar eens worden over hoe we nu verder gaan.'
'Gewoon. Verder.'
Harry grinnikt. 'Zo gewoon is het niet meer.'
'Nee. Nee dat klopt.'
'Wat vindt jij fijn, nu? Hoe wil je verder?' vraagt Harry serieus.
'Zoals we ons voor dat,' Louis gebaard naar Harry's litteken, '-gedroegen. Ik wil niet kwijt wat we hadden. Dat vond ik fijn.'
Harry knikt en pakt Louis' hand vast. 'Dan gaan we dat doen.'