Prince || L.S

035

Het is een dag later en Harry en Louis hebben zich al een flink aantal uur weten te verbergen voor Robin. Eens moeten ze elkaar echter toch tegen komen, en dat moment lijkt er nu aan te komen. Ze bevinden zich samen met Anne, Harry's moeder, in een van de vele theekamers van het paleis als ze gestoord worden door Niall.
'Uwe hoogheden, u krijgt bezoek.' Zijn ogen schieten even naar Louis.
Louis slikt en grijpt Harry's hand vast. Harry kijkt hem aan, knikt even.
'Ooit moest de tijd er komen,' fluistert hij Louis toe. 'We kunnen dit wel.'
'Wie gaat ons verblijden met zijn aanwezigheid?' vraagt Anne.
'Uw man, zijne majesteit de koning, mevrouw.' Niall buigt en verlaat de kamer, waarna Robin naar binnen stapt.
Zijn ogen zijn gevuld met onweer, weerspiegelt in het diep groene van zijn ogen waar normaal een lichtgroen huist. Anne zet haar kopje met een rust neer die Louis ook wel zou willen voelen nu. In plaats daarvan heeft hij het idee dat er een storm plaatsvindt in zijn maag.
'Robin, schat. Wat kan ik voor je doen?' vraagt Anne rustig.
Louis is blij dat in ieder geval de helft van Harry's ouders achter hun beslissing staat. Harry geeft hem een geruststellende kneepje in zijn hand en Louis slikt.
'Jij.' Robin steekt een vinger uit naar Harry, geen trilling te bekennen.
Louis vindt dat alleen maar minder geruststellend.
'Ik,' antwoordt Harry rustig.
'Jij hebt alles verpest, vuile, vieze homo die je er bent. Jij bent geen man voor de troon. Ik hoor daar te zitten. Jij bent mijn zoon niet, jij bent niet waardig voor de troon.'
Anne staat op, strijkt haar rokken glad en neemt een stap richting haar man. Ze is rustig, maar toch straalt er een waarschuwing van haar af.
'Het bevalt mij niet hoe jij tegen mijn zoon praat. Hij heeft zich enkel verdedigd na jou verschrikkelijke daad op wat een vrolijke dag had moeten zijn. Ik steun hem hier volledig in.'
Louis hapt zachtjes naar lucht. Robin's ogen schieten naar zijn vrouw, en even lijkt hij niet te weten wat zijn volgende stap wordt.
'Jij—wat?' Robin klinkt verbaasd en Louis bewonderd Anne nu zoveel meer.
'Mijn zoon heeft goed gehandeld. Een man die zo'n daad verricht verdiend de troon niet.'
Robin lijkt met stomheid geslagen en Anne neemt haar plaats weer in met een sierlijkheid en een rust die Louis op wilt laten staan en wilt laten applaudisseren.
'Hoe durf je. Jij, mijn eigen vrouw. Jij hoort mij te steunen!' spuugt Robin haar toe.
Anne schudt enkel haar hoofd. 'Ik ben nog steeds mijn eigen persoon en ik moet niks. Dit was een druppel die je niet meer terug kan nemen, Robin. De emmer is vol. Het is over voor jou.'
Robin sputtert nog wat na en Anne klapt in haar handen. De deur opent en twee wachters stappen naar binnen en begeleiden Robin naar buiten. Hij slaakt geen kreet, geen woord, geen piep. Voor nu. Zodra de deur sluit is het even stil en Louis kijkt naar Anne met een hele nieuwe bril van bewondering.
'Wow,' zegt hij zacht.
Anne glimlacht enkel. 'Dus, welke kleuren wilden jullie ook alweer voor het huwelijk?'

Wanneer de twee jongens 's middags hun rondje door te tuinen maken, gebeurd dit deze keer niet in stilte. Louis heeft veel te bespreken met Harry.
'Je moeder...'
'Badass, niet? Mijn moeder is geweldig,' glimlacht Harry.
'Ja. Wow, ik had niet verwacht dat ze zo tegen je vader in zou gaan,' geeft Louis toe.
Harry haalt zijn schouders op. 'Mijn moeder heeft heel lang zich laten overschaduwen door vader. Daar was ze op gegeven moment zo klaar mee dat ze alles heeft om gegooid en haar mannetje is gaan staan. Als je haar achter je hebt, heb je een hele goede in je kamp.'
'Dat heb ik gemerkt ja,' knikt Louis.
Harry glimlacht en slaat een arm om Louis' schouders. Deze glimlacht terug, slaat op zijn beurt een arm om Harry's middel. Zo lopen ze een aantal meters door de tuin heen.
'Ik ben blij dat je moeder ons steunt. Het maakt dit hele gebeuren net een stukje minder verdrietig,' verbreekt Louis de stilte.
Harry knikt instemmend en de twee zijn weer even stil.
'Denk je dat je vader het hierbij gaat laten?' vraagt Louis dan.
'Nee. Maar ik ben straks koning, dus dan moet hij heel erg gaan oppassen,' stelt Harry hem gerust.
Louis knikt, weet dat het waar is, maar heeft nog wat moeite met het accepteren. Hij onderschat Robin echt niet, de man is gevaarlijk. Aan de andere kan Harry heeft gelijk, als hij koning is moet Robin oppassen met wat hij doet, anders kan het wel eens slecht aflopen voor hem. Louis hoopt dat er ergens diep in de man nog een beetje liefde zit voor zijn zoon. Dat hij het laat varen, ook om zichzelf te beschermen.
'Lou, waar denk je aan?'
Louis schrikt op en kijkt zijn verloofde aan. Hij glimlacht.
'Ik denk aan hoe blauw en groen wel mooie kleuren zijn voor een huwelijk.'
'Hmm, vind je dat?'
Louis knikt en glimlacht. 'Ja, dat vind ik.'
'En dat heeft niets te maken met het feit dat mijn ogen groen zijn?' zegt Harry met een grijns.
Louis haalt zijn schouders op. 'Ik weet niet waar je het over hebt.'
Harry lacht en schudt zijn hoofd. Hij haalt zijn hand even door Louis' haar en slaat dan zijn armen over elkaar.
'Blauw en groen dus?'
Louis knikt.
'Oke. Blauw en groen dan,' zegt Harry.
Louis' ogen worden groot. 'Echt?'
Harry knikt en Louis glimlacht breed. Hij slaat zijn armen om Harry's nek en plaatst een kus op diens lippen.
'Dank je wel!'
'Ik moet mijn verloofde toch een beetje tevreden houden, niet?' lacht Harry.
Louis geeft hem een duw tegen zijn schouder en schudt lachend zijn hoofd.
'We doen het alleen als jij het ook wilt, hoor!'
Harry kijkt Louis aan met een twinkeling in zijn ogen. 'Ik vind alles prima, Lou. Zolang ik maar met jou mag trouwen.'