Η Κατασκήνωση...

Day 1

"Φύγε Τζακ... Ε..ε.. έχεις δίκιο. Από αύριο δεν θα σημαίνουν τίποτα. Αυτό ήταν και μέχρι εδώ μπορούσε να φτάσει. Συγγνώμη. Τώρα θα έχεις και εσύ αυτό που ήθελες. Σωστά? " Είπα και απομακρύνθηκα Από εκείνον σιωπηλή.

...
Και λοιπόν, όπως ολες τις ιστορίες ...ολα άρχισαν το καλοκαίρι. Όταν η μητέρα μου με ανάγκασε και με έπισε και καλά να πάω σε αυτή την χωρίς λόγο ύπαρξης κατασκήνωση.

"Ρε μαμααα.. Σου είπα δεν θέλω να πάω. Το μόνο που κάνω κάθε χρόνο εκεί είναι να χαζεύω όλη μέρα στο γήπεδο και να περιμένω την ώρα του φαγητού."της είπα με μια βαριεστημένη φωνή.
"Ρε Ζωή, κοντεύεις 17 χρονών και ακόμη γκρινιάζεις για την κατασκήνωση? Δηλαδή έλεος ωρίμασε λίγο, ακόμη και ο αδερφός σου δέχτηκε πιο σύντομα από εσένα." Είπε και καθώς κοίταξα προς αυτόν μου έριξε ένα από εκείνα τα ειρωνικά χαμόγελα γεμάτος περηφάνια.
"Καταρχάς ο αδερφός μου είναι δεκατριών, και προφανώς και δέχτηκε αφού αυτός θα έχει φίλους εκεί πέρα που του μοιάζουν." Εκείνος με κοίταξε παράξενα.
"Για τα έντομα μιλάω μην χαίρεσαι. Τέλος πάντων εγώ δεν πάω εκεί πέρα." Τότε ο πατέρας μου μπήκε στην κουζίνα και με κοίταξε.
"Λοιπόν είσαι πολύ τυχερή. Η κατασκήνωση που θέλαμε να σας στείλουμε έκλεισε για το φετινό καλοκαίρι λόγω ανακαίνισης." Το πρόσωπο μου φωτίστηκε και κοίταξα την μητέρα μου δείχνοντας της ότι είχα νικήσει την μάχη και άρχισα να κάνω βήματα για να βγω από το δωμάτιο.
"Βέβαια δεν άκουσες το άλλο.. "άρχισε να συμπληρώνει ο πατέρας μου. "Έψαξα εχτές το βράδυ και ευτυχώς σας βρήκα μια άλλη κατασκήνωση που έχει αρκετά καλές κριτικές." Γαμώτο. Η μάνα μου με ξανακοίταξε και εγώ κοίταξα πάλι προς τον πατέρα μου.
"Και τι εννοείς? Δηλαδή θα πάμε σε άλλη κατασκήνωση? Άρα δεν γλιτώνω εγώ τα κουνούπια και τα χώματα? Σκατά θα γίνουνε πάλι. Ωραίο καλοκαίρι." Ο πατέρας μου με κοίταζε με ένα αυστηρό βλέμμα.
"Άκου να σου πω μικρή μου. Καταρχάς δεν θέλω σκατά και αλλά τέτοια εδώ μέσα και δεύτερον θα πας στην κατασκήνωση θες δεν θες κατάλαβες? Άσε που το σκεφτόμουν στην αρχή γιατί θα είστε χωριστά με τον αδερφό σου και εννοώ ότι είναι ουσιαστικά δύο κατασκηνώσεις ή μια με παιδιά κοντά στην ηλικία σου μέχρι και 18 και η άλλη με παιδιά κοντά στην ηλικία του Γιάννη." Όπα σοβάρεψαν τα πράγματα... Όπα τι? Θα είμαι ξεχωριστά με τον αδερφό μου. Τουλάχιστον θα μπορώ να κάνω ότι θέλω. Έγνεψα στον πατέρα μου και έφυγα για το δωμάτιο μου.
"Να είστε έτοιμοι. Αύριο φεύγετε."φώναξε εκείνος για να το ακούσω αφού είχα φτάσει στις σκάλες και πήγα στο δωμάτιο μου.
"Αύριο? Πως γίνεται αυτό?" Φώναξα για να ακουστώ.
"Είναι σχετικά καινούρια η κατασκήνωση και πολλοί δεν την ξέρουν. Για αυτό υπάρχουν αρκετές κενές θέσεις."
"Ααα." Είπα περισσότερο για να το αντιληφθώ εγώ. Ανασήκωσα τους ώμους μου και έκλεισα τη πόρτα του δωματίου μου.