Η Κατασκήνωση...

If...

Τελικά βγήκα την επόμενη μέρα. Με κράτησαν για κάτι εξετάσεις αίματος και για τον σπασμένο αγκώνα μου αλλά βγήκα σήμερα το πρωί. Η Ειρήνη χάρηκε πάρα πολύ όταν με είδε και κάθισα δίπλα τους ανακουφισμένη που πέρασε όλο αυτό.
"Οπότε τώρα περιμένουμε." Είπε ο Άγγελος μετά από την σιωπή που επικράτησε ενδιάμεσα.

 Ήταν εκεί μέσα. Σε κόμμα εδώ και τρεις μέρες. Ο γιατρός φαινόταν βιαστικός μα τον σταμάτησα για αν τον ρωτήσω.
"Γιατρέ. Πώς είναι το αγόρι?" Είπα ανήσυχη.
"Κανένα σημάδι ακόμη. Αν συνεχίσει έτσι θα βγάλουμε σύντομα τα μηχανήματα που τον υποστηρίζουν." Τι εννοούσε? Θα τον άφηνε τόσο εύκολα να πεθάνει?
"Πρέπει να τον δω." Είπα πριν ξαναμπεί στον διάδρομο.
"Λυπάμαι. Δεν βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση για να μπορέσει οποιοσδήποτε να τον επισκεφτεί." Είπε και έφυγε. Δεν τον πάω καθόλου αυτόν τον γαμογιατρό.

Οι πόρτες ήταν σχεδόν κλειστές. Τις άνοιξα αργά για να μην με δει κανείς και αφού μπήκα στο πρώτο δωμάτιο που είδα ανακάλυψα πως ήταν αποθήκη. Για καλή μου τύχη υπήρχαν στολές από τις καθαρίστριες του νοσοκομείου. Φόρεσα μια και αφού κάλυψα λίγο παραπάνω το πρόσωπο μου με ένα μαντήλι που βρήκα, βγήκα έξω. Περπατούσα άνετη μπροστά από τα δωμάτια μέχρι που βρέθηκα απέναντι από το δικό του. Κοίταξα τον αριθμό και αφού σιγουρευτηκα πως δεν ήταν κανείς μέσα μπήκα.

Το πρόσωπο του ήταν χλωμό. Τα καταγάλανα μάτια του καλύπτονταν από τα βλέφαρα του και δεν ένιωθε τίποτα. Η καρδιά του Είχε ελαφρύς σπασμούς και η μάσκα οξυγόνου κάλυπτε το στόμα του. Γύρισα γύρω από το κρεβάτι και τελικά κάθισα δίπλα του. Ήταν γεμάτος σωλήνες. Έπιασα το χέρι του και έμπλεξα τα δάχτυλα του με τα δικά μου. Δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι.

"Τζακ." Ψιθύρισα μέσα στο αυτί του. Ήλπιζα να με ακούσει και να σηκωθεί. Εκείνος ηταν που βρισκόταν κάθε φορά εκεί όταν εγώ ήμουν στο κρεβάτι.
"Τζακ σε παρακαλώ άκουσε με και ξύπνα." Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Η θέα του δωματίου σου έκοβε την ανάσα. Η μισή πόλη φαινόταν κάτω από τα πόδια σου. Ξανακοιταξα προς τα εκείνον και γεμάτη στενοχώρια έβγαλα το πρώτο δάκρυ. Δεν το κατάλαβα κι όμως συνέχισα να του μιλάω.
"Τζακ ξύπνα. Μην με αφήσεις." Έλεγα μάταια. Δεν θα ξυπνούσε. Και δεν περίμενα εκείνο το θαύμα που γινόταν στις ταινίες.
"Μωρό μου μην φύγεις. Όχι τώρα." Η πόρτα άνοιξε και ένας από τους γιατρούς μπήκε μέσα.
"Για ποιό λόγο βρίσκεστε εδώ βγείτε έξω σας παρακαλώ." Τον αγνόησα και ξανακοίταξα
τα κλειστά μάτια του με την ελπίδα ότι από στιγμή σε στιγμή θα με κοιτάξουν.
"Βγάλτε την έξω." Είπε ο γιατρός και δύο άντρες με έπιασαν από τους ώμους βγάζοντας με έξω από το δωμάτιο.
"Αφήστε με." Φώναζα και αντιστεκόμουν θέλοντας να μείνω όσο πιο πολύ ώρα μπορούσα δίπλα του.
"Αφήστε με ήσυχη." Ούρλιαζα μέσα από τα δάκρυα. Τα μάτια του άνοιξαν. Προσπαθούσε να σηκωθεί μα οι σωλήνες ήταν αρκετοί και η ενέργεια του λίγη. Προσπάθησα να του μιλήσω μα εκείνοι με έβγαλαν έξω από το δωμάτιο και έπειτα από τον διάδρομο.