Η Κατασκήνωση...

wasted

Και όλη αυτή η συμπεριφορά και το λεξιλόγιο, όλες εκείνες οι βρισιές και ο τσαμπουκάς κάπου ευθύνονται. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Υπήρχε και ο καιρός που ήμουν ξέγνοιαστη και χαμογελούσα παντού και σε όλους. Μα αυτό ήταν πολύ παλιά μέχρι που όλα άλλαξαν μέσα σε μια μέρα.

Όταν ήμουν τεσσάρων οι γονείς μου πέθαναν σε αεροπορικό ατύχημα. Από όσα ξέρω δούλευαν μαζί σε ένα δικηγορικό γραφείο το οποίο αναλαμβάνει υποθέσεις και εκτός της χώρας. Αναγκάστηκαν να ταξιδέψουν στην Αγγλία για μια ιδιαίτερη υπόθεση και ήμουν πολύ μικρή για διαβατήριο. Με άφησαν στην γιαγιά μου η οποία και με μεγάλωσε μέχρι τα 7μιση μου χρόνια.
Αλλά και αυτή αρρώστησε και έμεινα τελικά μόνη μου.

Αναγκάστηκα λοιπόν να μείνω σε ένα ορφανοτροφείο που δυστυχώς εγώ όπως και όλα τα άλλα παιδιά απαιχθανόμασταν και μόνο την ιδέα.

Το ένα έφερε το άλλο και βρέθηκε μια οικογένεια που με υιοθέτησε αλλά έχοντας τελικά πολλά οικονομικά προβλήματα αναγκάστηκαν να με επιστρέψουν και αυτό έγινε άλλη μια φορά ώσπου έφτασα την ηλικία των 10 χρόνων.

Δεν είχα κανένα παράπονο από τις 2 προηγούμενες οικογένειες μου. Με πρόσεχαν και φρόντιζαν να μην είχα παράπονο. Αλλά πάλι με τον τρόπο μου όσο ήσυχη και αν ήμουν κατέληξα στο ορφανοτροφείο μετά από τη δεύτερη οικογένεια. Είχα ταλαιπωρηθεί πολύ αυτά τα χρόνια και είχα βαρεθεί όλη αυτή την κατάσταση. Κατέληξα να μην χαμογελάω σχεδόν ποτέ και στην ηλικία των 11 με ζήτησε μια άλλη οικογένεια η οποία αν και με πρόσεχε δεν κάλυπτε ποτέ αυτό το κενό που ένιωθα και δεν ένιωσα ποτέ οικία μαζί τους.

Με αυτήν την οικογένεια έχω περάσει και τα 6 επόμενα χρόνια και τώρα βρίσκομαι εδώ σε αυτή την κατασκήνωση γιατί με ανάγκασαν. Δεν είναι και ότι καλύτερο για ένα παιδί ορφανοτροφείου να το στέλνουν κατασκήνωση μακριά από τους "γονείς" του.

Παρόλα αυτά δεν ήμουν ποτέ κοινωνική και στο δημοτικό τα παιδιά με ήξεραν ως ορφανό. Πάντα με έδειχναν με το δάχτυλο και έτσι στο Γυμνάσιο υπέφερα από κατάθλιψη.

Είχα κλειστεί πολύ από όλους και δεν έτρωγα πολύ. Τότε άρχισε και το αναπνευστικό μου πρόβλημα.

Στα 14 επισκέφθηκα για πρώτη φορά γιατρό και τότε καταλάβαμε πως υπέφερα από κατάθλιψη. Χειροτέρευα από μέρα σε μέρα μέχρι τα 15 στα τέλη της τρίτης γυμνασίου .

Τότε γνωρίστηκα με μια παρέα παιδιών τα οποία με βοήθησαν να ξεπεράσω το πρόβλημα ευτυχώς. Αυτή είναι η ιστορία μου. Και τώρα το ίδιο αναπνευστικό πρόβλημα από τότε έχει επανέλθει και δεν νομίζω να είναι από κατάθλιψη.