Η Κατασκήνωση...

Ευχαριστώ

"Που είμαι?" Το κεφάλι μου γύριζε γύρω γύρω και δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου συνειδητοποίησα πως ήμουν στο δωμάτιο των αγοριών. Σηκώθηκα γρήγορα όρθια και πριν προλάβω να πέσω κάτω δύο χέρια τυλίχτηκαν γύρω μου και το απέτρεψαν.
"Ήρεμα. Μην κάνεις απότομες κινήσεις θα χτυπήσεις." Είπε εκείνος και τον κοίταξα με απορία.
"Γιατί είμαι εδώ? Μήπως έκανα τίποτα τρελό εχτές? Ήπια? Τι συνέβη?" Ρώτησα τρομοκρατημένη με τον φόβο ότι άρχισαν οι παλιές μου συνήθειες.
"Μην ανησυχείς. Δεν έγινε τίποτα. Απλά κάτι έπαθες και ζαλίστηκες. Σε είδα που έπεσες και σε μάζεψα." Πάλι λιποθύμησα?
"Όταν λες έπεσα? Σαν την άλλη φορά? Πες μου γιατί μπορεί να είναι κάτι σοβαρό να ξέρω." Μπορεί να έγινε κάτι και να μην λιποθύμησα μόνη μου σωστά? Αυτός σταμάτησε λίγο για να σκεφτεί. Με κοίταξε άβολα και προχώρησε αργά αργά στο θέμα.
"Για την ακρίβεια πήρες κάτι. Και όχι δεν εννοώ ότι ήπιες ή κάτι τέτοιο." Είπε τελικά.

"Τι εννοείς τότε?" Άργησε να μου απαντήσει ενώ τα μάτια του περιπλανήθηκαν στο δωμάτιο φανερώνοντας την άβολη κατάσταση που βρισκόταν πιο πολύ.
"Ζωή ήσουν μαστουρωμένη. Και θα θυμηθείς σύντομα τα πάντα οπότε προτιμώ να στο πω εγώ και να το μάθεις από τώρα."

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα το δοχείο που έπεσε από την τσέπη του. Εκείνο το μικρό δοχείο με τα χάπια. Ήταν ναρκωτικό. Πώς και δεν το κατάλαβα. Στηρίχτηκα μόνη μου στα κάγκελα και άρχισα να παραπατάω προς την πόρτα κοιτάζοντας τον. Γιατί να παίρνει ναρκωτικά? Τι τον έκανε έτσι? Η αλήθεια ήταν πως πλέον φοβόμουν να τον πλησιάσω αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω εκείνη τη στιγμή παρά από το να φύγω.

"Ζωή περίμενε. Θα σου τα εξηγήσω όλα απλά μην φύγεις." Είπε αλλά ήταν ήδη αργά. Ο ήχος της πόρτας ακούστηκε και βρισκόμουν ήδη έξω από το δωμάτιο. Έφυγα γρήγορα πριν προλάβει να πει οτιδήποτε αφού είχε ήδη ανοίξει την πόρτα και φώναζε το όνομα μου. Προσποιήθηκα πως δεν άκουσα και μπήκα στο δικό μου δωμάτιο ενώ 16 μάτια με κοίταζαν επίμονα.

"Ζωίτσα που πας και μπλέκεις?" Ακούστηκε η Ειρήνη και αμέσως μετά αναγνώρισα το πρόσωπο της ανάμεσα σε όλα όσα με κοιτούσαν.
"Ειρήνη συγγνώμη." Ήταν το μόνο που κατάφερα να πω ενώ δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο μου και έπεσα πάνω στο κρεβάτι μου αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι. Ένιωθα αηδία. Πώς έκανα κατι που δεν διορθώνεται. Μαστουρώθηκα. Πήρα δόση. Και μάλιστα φοβάμαι μήπως εθιστώ. Μα δεν γίνεται από τη πρώτη φορά έτσι? Όχι δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο τέλος. Σκεφτόμουν και το χέρι της Ειρήνης βρέθηκε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
"Ηρέμησε Ζωίτσα. Δεν έγινε και τίποτα. Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω." Η Ειρήνη ήταν τόσο καλή φίλη και την εμπιστευόμουνα αφού μου συμπαραστεκόταν οπότε το χρειαζόμουν. Γύρισα πλευρά και κοίταξα προς αυτή. Όλες κοιτούσαν προς το μέρος μου. Άλλες με ένα βλέμμα αηδίας και άλλες με μια ανησυχία.
"Θα σου πω αργότερα." Είπα αφού της έκανα νόημα για τα κορίτσια και αυτή κατάλαβε. Έγνεψε και με σκέπασε καλύτερα ενώ μου έφερε τα ρούχα μου για να αλλάξω.