Η Κατασκήνωση...

απλή εξάντληση

"Ζωηηη. Ξύπνα αδερφούλα." Ήταν ο αδερφός μου. Έκλαιγε και φώναζε δίπλα μου. Άνοιξα τα μάτια και είδα έξι άτομα από πάνω μου. Τι έγινε? Ααα ναι λιποθύμησα. Πάλι όπως παλιά.  Γυρίσαμε σε εκείνη την κατάσταση πάλι. Όλη αυτή η ένταση που νιώθω βγαίνει προς τα έξω.

Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά τα χέρια του γιατρού με απέτρεψαν και ξάπλωσα πάλι αναπαυτικά πίσω.

"Πώς νιώθεις?" Είπε η ομαδάρχισα μου.
"Είμαι εντάξει. Μπορώ να σηκωθώ?" Είπα λίγο απότομα.
"Εάν είσαι τόσο σίγουρη." Μου απάντησε εκείνη ήρεμη και συμπλήρωσε πριν προλάβω να πατήσω στο έδαφος.
"Ζωή αν δεν νιώθεις καλά πρέπει να ειδοποιήσουμε τους γονείς σου να ξέρεις. Εκτός και αν ήταν από τη ζέστη η κάτι παρόμοιο."
"Όχι μάλλον από τη κούραση θα ήταν και την ζέστη. Είμαι μια χαρά ευχαριστώ θα τους ειδοποιήσω η ίδια." Εκείνη έγνεψε και εγώ σηκώθηκα με αργές κινήσεις. Βγήκα από το δωμάτιο και αφού μίλησα λίγο στον αδερφό μου έφυγα για το σπίτι της ομάδας σκεπτόμενη.

..Ευτυχώς σε αυτή την κατασκήνωση επιτρέπονται κινητά. Σε αντίθεση με την περσινή. Και εξάλλου ένα αθώο ψεματάκι δεν βλάπτει. Τώρα να ενημερωθούν οι δικοί μου. Αυτό μου έλειπε.

Η Ειρήνη στεκόταν έξω από την πόρτα του δωματίου και μόλις με είδε έτρεξε και με αγκάλιασε.
"Είσαι Καλά?" Ρώτησε αναστατωμένη και με φανερό ενδιαφέρον.
"Μια χαρά." Απάντησα. Το πρόσωπο της έλαμψε και με ξανακοίταξε.
"Ευτυχώς γιατί εγώ εδώ μέσα με τις άλλες τις περίεργες δεν θα άντεχα." Γέλασε με αυτό που είπε και πήγαμε προς την καφετέρια αφού έπρεπε να φάω και κάτι άμα δεν θέλω να ξαναλιποθυμήσω.

Ήταν όλα ήσυχα και κάθισα να φάω. Η τραπεζαρία άδειαζε αφού η ώρα του φαγητού είχε πλέον περάσει και είχα αργήσει όπως πάντα. Κανείς δεν μας είπε τίποτα και αφού τελειώσαμε να τρώμε βγήκαμε έξω και  ευτυχώς για εμάς είχαμε ελεύθερη μια μισή ώρα να κάνουμε ότι θέλουμε.

Στην αρχή κάτσαμε πίσω από το κτήριο των ομαδαρχών σε μια ξύλινη σκάλα. Μετά αποφασίσαμε να φανούμε γουρούνια και να φάμε καμία κρέπα από το κυλικείο. Αυτό κάναμε και πήγαμε να καθίσουμε απέναντι από την προπόνηση των αγοριών στην πισίνα. Κανένα από τα αγόρια δεν ήταν εκεί και Ρωτήσαμε έναν υπεύθυνο για να δούμε τι γίνεται.
"Με συγχωρείτε τώρα δεν έχουν προπόνηση τα αγόρια της 7?" Ρώτησα.
"Κανονικά ναι αλλά επειδή τους κράτησαν παραπάνω στο ποδόσφαιρο μάλλον θα κάνουν την επόμενη ώρα." Μου απάντησε. Τότε η Ειρήνη γύρισε προς το μέρος μου με σοκαρισμένο βλέμμα.
"Το ξέρεις πως μετά έχουμε εμείς έτσι?"
"Τιιιι?" Τέλεια θα περάσουμε πάλι. Ενθουσιάστηκα. Ας σημειωθεί η ειρωνεία παρακαλώ. Μα πώς το επιτρέπουν αυτό?