Η Κατασκήνωση...

To be continued...

Έμεινα να τον κοιτάω. Οι λέξεις βγήκαν με δυσκολία από το στόμα μου όμως τις εννοούσα πραγματικά.
"Τζακ και εγώ σε θέλω πραγματικά. Και αν δεν το καταλαβαίνεις σε αγαπάω.  Όσο κι αν με διώχνεις μακρυά, όσο κι αν με πληγώνεις. Αυτό είναι που με ελκύει περισσότερο." Σταμάτησε πριν εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο και γύρισε πίσω.
"Είναι αργά." Είπε απλά ενώ τα μάτια του κοκκίνισαν ,έτοιμα να δακρύσουν.
"Μην κλάψεις. Μην γίνεις σαν και εμένα." Είπα και πλησίασε πιο γρήγορα από ότι περίμενα. Για άλλη μια φορά με αγκάλιασε και μετά με κοίταξε.

Ένωσε τα χείλη μας δίνοντας μου αυτό το φιλί που ζητούσα τόση ώρα. Συνέχισα αλλά χωρίς να το θέλω τραβήχτηκα πίσω. Κατάλαβα τι έκανα και του έδωσα μια τελική απάντηση.

"Φύγε Τζακ... Ε ε.. έχεις δίκιο. Από αύριο δεν θα σημαίνουν τίποτα. Αυτό ήταν και μέχρι εδώ μπορούσε να φτάσει. Συγγνώμη. Τώρα θα έχεις και εσύ αυτό που ήθελες. Σωστά? " Ειπα και απομακρύνθηκα Από εκείνον σιωπηλή.

Καποιαβδευτεριλεπτα αργότερα άκουσα τα βήματα του πίσω μου και τον ένιωσα. Με τράβηξε από το χέρι και σταμάτησα το βιαστικό μου βήμα. Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου και μου μίλησε για τελευταία φορά πριν φύγουμε.
"Κάτσε απλά για ένα τελευταίο τσιγάρο." Άνοιξε το πακέτο του μπροστά μου και πήρα αφού στην συνέχεια τον κοίταξα. Επανέλαβε την κίνηση μου και αφού έβγαλε τον αναπτήρα του κάθισε δίπλα μου και το εισπνεύσαμε. Ένιωθα τα μάτια του πάνω μου. Αντίθετα εγώ σκούπιζα κάθε λίγο τα δάκρυα μου και κοιτούσα προς την αντίθετη πλευρά για να μην με δει. Δεν είπε τίποτα.

Μετά απο τη δεύτερη τζούρα δεν άντεξα. Πέταξα το τσιγάρο μου κάτω και προσέχοντας την κίνηση μου έκανε και εκείνος το ίδιο. Έπειτα σηκώθηκε από τη θέση του και με αγκάλιασε για μια τελευταία φορά. Και εγω ανταπέδωσα ξέροντας πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να τον έχω δίπλα μου. Ένιωσα τα χέρια του νς κατεβαίνουν στην μέση μου. Περιμένοντας μια τελείως διαφορετική συνέχεια εκείνος πήρε στα χέρια του την ακουμπισμένη ζακέτα μου από το παγκάκι και μου την φόρεσε. Τον κοίταξα και έπειτα γύρισα από την άλλη.

"Θα μου λείψεις να ξέρεις." Είπε και το χέρι του απομακρύνθηκε από το μάγουλο μου απαλά ενώ εγώ ένιωθα να λιώνω μέσα από το βλέμμα του. Δεν είπα τίποτα και έφυγα.

Πήρα τα πράγματα μου από το δωμάτιο και αφού βγήκα έξω είδα την Ειρήνη να με περιμένει για να με χαιρετήσει δίπλα από την οικογένεια της.
"Θα μου λείψεις βλάκα." Της είπα και με αγκάλιασε.
"Και εμένα." Μου έδωσε ένα χαρτάκι με τη διεύθυνση του σπιτιού της και μετά μου χαμογέλασε.
"Οπότε θες πάρε με να βρεθούμε."
"Σύντομα." Της είπα και αφού πήραμε η κάθε μία τη βαλίτσα της πήγαμε προς τα αυτοκίνητα.