Η Κατασκήνωση...

Ζωή έξω από τα όρια.

Ήταν η δεύτερη μέρα που ήταν εδώ. Μαζί μου. Ήμουν πλέον χαρούμενη ξέροντας ότι είναι επιτέλους οριστικό το ότι είμαστε μαζί. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι ώστε να μην τον ξυπνήσω και κατέβηκα στην κουζίνα. Ο Άγγελος είχε ήδη ξυπνήσει και χάιδευε τα μαλλιά της Ειρήνης που κοιμόταν.
"Καλημέρα." Του ψιθύρισα.
"Καλημέρα." Μου απάντησε και αφού του χαμογέλασα πονηρά μπήκα στο αγαπημένο μου δωμάτιο.

Κάθισα στον πάγκο της κουζίνας και αφού έφαγα το πρωινό μου ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν. Γύρισα και του έδωσα ένα φιλί.
"Τι θες να φας?"
"Εσένα." Είπε για να γελάσω και αφού κοκκίνισα τον κοίταξα.
"Για πρωινό εννοώ βλάκα." Του είπα και γύρισα από την άλλη.
"Α δεν με κατάλαβες. Τεσπα καφέ. Θα φτιάξω μόνος μου άσε." Κάθισα σε μια καρέκλα και αφού του έδειξα που βρίσκεται το κάθε τι που χρειαζόταν τον περίμενα.
"Λοιπόν τι θες να κάνουμε σήμερα?"
"Θα πάμε βόλτα?" Ρώτησα ενθουσιασμένα.
"Με την Ducati. Ξέρεις αυτές τις μηχανές..."
"Φυσικά και ξέρω τι είναι Ducati. Είναι υπέροχες." Τον αγκάλιασα από πίσω και αφού έπιασε τον καφέ του έγυρε προς τον πάγκο και με κοίταξε.
"Παραλία?"
"Ναι εννοείται."
"Ωραία θα σε δω πάλι μετά από καιρό με το μαγιό." Τον σκούντηξα και βγήκα από την κουζίνα. Ανέβηκα τις σκάλες και ετοίμασα κάποια πράγματα. Πήρα το μαγιό μου και το φόρεσα. Καλά τι γκομενάρα είμαι εγώ ρε. Όχι ούτε καν πλάκα κάνω. Τέλος πάντων βγήκα έξω και ο Άγγελος μαζί με εκείνον με κοίταξαν με υπερήφανο ύφος.
"Τι λες?" Τον ρώτησε ο Τζακ.
"Ένα οχτώ το παίρνει άνετα." Τι λένε τα βλαμένα?
"Για οχτώ μόνο Είναι? Εγώ της βάζω 11." Του χαμογέλασα και τον φίλησα.
"Και μετά λες για εμάς πούστη." Τον έσπρωξα ο Άγγελος και πήγε προς την Ειρήνη που είχε μόλις ξυπνήσει.
"Πάω να ντυθώ και έρχομαι."
"Που θα βρεις το μαγιό?"
"Να σου θυμίσω εγώ είχα σχεδιάσει να έρθω. Εσύ δεν το ήξερες. Αυτό σημαίνει πως έχω φέρει πράγματα." Κοίταξε τον Άγγελο και αυτός του έδειξε προς την τσάντα. Πήρα το μαγιό του και μπήκε στο μπάνιο. Βγήκε μετά από δύο λεπτά. Οι κυνικοί του ήταν γυμνασμένοι για άλλη μαι φορά και τα τατουάζ είχαν γίνει περισσότερα από όσα θυμάμαι.
"Καινούρια σχέδια?" Ρώτησα.
"Α ναι δεν είναι κάτι απλά τα έφτιαξα."
"Για κακή σου τύχη μου είχες πει πως είναι από αναμνήσεις οπότε λέγε." Τότε παρατήρησα ένα κορίτσι με ένα τσιγάρο στο στόμα ζωγραφισμένο στο πλευρό του.
"Ναι εσύ είσαι." Είπε και τον κοίταξα κάπως στενοχωρημένα.
"Δεν θα γίνω ποτέ ανάμνηση. Πάντα εδώ θα είμαι να ξέρεις." Του είπα τελικά και αφού μου έδωσε ένα κράνος ανεβήκαμε στην Ducati του.