Η Κατασκήνωση...

Just like a time machine

Γενικά έτσι νόμιζα πως θα τελείωνε η ιστορία μας. Με ένα ευχάριστο τέλος αλλά όλα άλλαξαν πολύ απότομα.

Ήταν πριν τρεις μέρες. Ετοιμαζόμασταν για το καινούριο σχολείο που είχα γραφτεί. Φόρεσα τα μαύρα βανς μου την κλασική μπορντό ζακέτα μου και ένα μαύρο τζιν σορτσάκι και αφού περίμενα τον Τζακ να κατέβει για να φύγουμε έφτιαξα καφέ και για τους δύο μας.

Κατέβηκε μετά από λίγο και φύγαμε. Περπατήσαμε μέχρι εκεί και κάναμε κανονικά μάθημα. Οι γονείς μου μέχρι τότε είχαν προσπαθήσει να επικοινωνήσουν μαζί μου με κάθε μέσω. Με έψαχναν ακόμη και με την αστυνομία.

Αλλά η φάση ήταν ότι δεν με απασχολούσε από τη στιγμή που όλα πήγαιναν ρολόι. Ήμουν με εκείνον που ήθελα εκεί που ήθελα και δεν είχα κανέναν να κανονίζει για τις επιλογές μου.

Αλλά παρόλα αυτά εκείνη τη στιγμή που σκεφτόμουν όλα αυτά τα πράγματα ένα περιπολικό πάρκαρε μπροστά από την κεντρική είσοδο. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία αλλά την επόμενη στιγμή παρατήρησα τους μπάτσους να μπαίνουν στο σχολείο μας και προβληματίστηκα. Ήταν για εμένα? Με βρήκαν? Ο Τζακ ήρθε δίπλα μου και με πήρε από το χέρι.
"Καλύτερα να φύγουμε." Είπε παρατώντας τη μπάλα και παίρνοντας την τσάντα του από κάτω. Έγνεψα και με κατεύθυνε προς την έξοδο όταν η φωνή της διευθύντριας με έκανε να αφαιρεθώ από την κατάσταση που βρισκόμουν.
"Χατζιλάμπρου ακούς?" Φώναζε πίσω μου και πριν το καταλάβω δύο από τα γουρούνια που είχαν βγει πριν από το περιπολικό είχαν πιάσει τον Τζακ από τα χέρια και ένα άλλο ήταν πίσω μου κρατώντας τα δικά μου.
"Τι θέλετε?" Φώναζε ο Τζακ και όλο το σχολείο είχε γυρίσει προς το μέρος μας.

Προσπαθούσα να φύγω από την λαβή του μπάτσου πίσω μου αλλά ήταν αδύνατο. Ένας από αυτούς ήρθε αντιμέτωπα μου και με ρώτησε με έναν βαρύ τόνο στην φωνή του.
"Είσαι η Ζωή Χατζιλαμπρου?" Είπε εκείνος.
"Τι θες?" Του είπα στα ίσια περιμένοντας απάντηση.
"Απαντά στην ερώτηση και όχι πολλά πολλά."
"Ναι. Σειρά σου." Αντιμιλησα χωρίς να το περιμένει.
"Ακολούθα με." Οι μπάτσοι άφησαν τον Τζακ και παρά το σπρώξιμο που έριξε προσπαθώντας να έρθει ξανά κοντά μου Δεν τα κατάφερε.

Ήμουν πλέον μέσα στο περιπολικό με εκείνους γύρω μου.
"Πώς με βρήκατε?" Ρώτησα.
"Γράφτηκες σε ένα σχολείο με τα κανονικά σου στοιχεία." Είπε ένας με ένα ειρωνικό ύφος. Δεν έδωσα σημασία και κοιτούσα έξω από το παράθυρο ξέροντας που θα καταλήξω. Ένιωθα αδύναμη ξανά. Ήταν απαίσιο μόνο στην σκέψη πως θα ξαναπάω εκεί.