Η Κατασκήνωση...

Αφού ένιωσες γιατί δεν το παραδέχεσαι.

Πέρασε η πρώτη βδομάδα της κατασκήνωσης. Άλλες 7 μέρες και φεύγω από εδώ πέρα. Καιρός είναι.

"Πώς και ξύπνια τέτοια ώρα? Εσύ κοιμάσαι σαν βόδι κάθε φορά." Λέει η Ειρήνη και χωρίς να το καταλάβω η ώρα είχε πάει περασμένες 4 το πρωί.
Ανασήκωσα τους ώμους μου και εκείνη  ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Εγώ βγήκα έξω και δεν υπήρχε κανείς. Ακόμη και οι ομαδάρχες κοιμόντουσαν. Οπότε είπα να κάνω μια βόλτα τριγύρω. Πάντα προσεκτικά φυσικά.

Πήγα προς την πισίνα και κάθισα σε ένα παγκάκι κάπου σκοτεινά δίπλα από το γήπεδο του μπάσκετ, με σκοπό πάντα να μην με παρατηρήσει κανείς. Άνοιξα το κινητό μου και χάζευα. Ξαφνικά ένα μήνυμα από άγνωστο αριθμό ήρθε στο κινητό μου.

Ποιος ήταν και γιατί έρχεται να με βρει? Έτρεξα πίσω από το γήπεδο και κρύφτηκα στο μέρος που ήμουν όταν εκείνος με φίλησε. Γαμώτο. Δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, συνειδητοποίησα.

Έκλεισα τα μάτια μου και κοίταζα από τη μια πλευρά να δω αν κάποιος πλησίαζε. Δύο χέρια αγκάλιασαν τη μέση μου και με γύρισαν προς την αντίθετη πλευρά. Στην αρχή ήμουν έτοιμη να ουρλιάξω όμως μου κράτησε το στόμα προνοώντας την κίνηση μου,  και αποτρέποντας τη. Μόλις τα μάτια μου κοίταξαν τα δικά του τα πάντα γύρω έσβησαν. Ήταν το μόνο που κοιτούσα και το οποίο υπήρχε εκείνη τη στιγμή.

Πήρε το χέρι του από το στόμα μου αργά και αφού βεβαιώθηκε οτι δεν θα προσπαθήσω να αποδράσω με φίλησε. Με φίλησε όπως τότε. Στο ίδιο σημείο. Ήταν τόσο όμορφο και γλυκό αλλά ταυτόχρονα τόσο βίαιο. Με έκανε να αισθάνομαι τόσο.. τόσο όμορφα αλλά γιατί να το κάνει αυτό? Αφού στο τέλος πάλι θα με πληγώσει. Απομακρύνθηκε και μου μίλησε.

"Σου είπα να ντύνεσαι καλύτερα." Είπε και μου έκανε νόημα προς την πισίνα.
"Για ποιο λόγο να σε ενδιαφέρει γαμώτο. Άσε με στην ησυχία μου." Η διάθεση μου άλλαξε και απάντησα προσπαθώντας να φύγω από την αγκαλιά του παρόλο που καταβάθος  δεν ήθελα.
"Πώς να στο πω δηλαδή, δεν μ' αρέσει που σε κοιτάζουν όλοι αυτοί οι.. οι άλλοι ρε παιδάκι μου, εντάξει?" Εκείνος δυσκολευόταν πολύ σε σημείο να πιστεύω ότι όντως προσπαθούσε να ανοιχτεί. Σε ποιον? Σε εμένα. Τρελό έτσι? Κολλούσε στις λέξεις και φαινόταν αυτή η αδυναμία του.
"Τζακ τι εννοείς?" Νοιαζόταν όντως?
"Τίποτα άστο." Είπε και άφησε τα χέρια του ενώ γύρισε από την άλλη.
"Πες μου. Γιατί το κάνεις αυτο κάθε φορά?"
"Τι κάνω Δηλαδή?" Λέει με έναν πιο δυνατό τόνο στη φωνή του.
"Από την μια στιγμή στην άλλη αλλάζεις. Είσαι τόσο ..τόσο γλυκός.." λέω ασυναίσθητα γεμάτη ανασφάλεια..
"..και αμέσως μετά γίνεσαι πάλι αυτός που θες να φαίνεσαι. Γιατί νιώθω πως δεν είσαι τόσο σκληρός απλά θες να φαίνεσαι."
"Λάθος σου. Έτσι είμαι. Και για να ξέρεις μεγάλη βλακεία που το πιστεύεις αυτό. Δεν ήμουν ποτέ γλυκός η όπως το λες. Και ούτε πρόκειται." Η συμπεριφορά του απέναντι μου διαρκώς μεταβαλλόταν. Ήταν λες και συνομιλούσα με δύο ανθρώπους ταυτόχρονα.