Η Κατασκήνωση...

what about the happy end?

Η τελετή λήξεως της περιόδου ήταν σε δέκα λεπτά. Όλα τα κορίτσια ετοιμαζόμαστε αν και έπρεπε να βρισκόμασταν ήδη στο θέατρο. Έβαζα τα μαύρα βανς μου και αφού κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του μπάνιου με τη σειρά μου και εγώ, και σιγουρεύτηκα πως ήμουν εντάξει το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην Ειρήνη.
"Ουαααου." Είπα και γέλασα περήφανα. Ήταν όντως πολύ όμορφη. Τα μαλλιά της ήταν ίσια, φορούσε τολμηρό μακιγιάζ και το κόκκινο κραγιόν της τόνιζε τα χείλη της. Η κοντή και ταυτόχρονα κολλητή μπλούζα της τόνιζε τις καμπύλες του σώματος της και ήταν εντυπωσιακή.
"Σ αρέσω?" Είπε τελικά αυτή με ένα χαμόγελο και αφού της έγνεψα θετικά είπε και αυτή κάτι για εμένα.
"Μια χαρά είσαι αλλά ξέρεις τι? Λείπει κάτι." Κοίταξα για άλλη μια φορά στον καθρέφτη και παρατήρησα τον εαυτό μου.

Τα μαλλιά μου ήταν ελαφρές μπούκλες και η μπλούζα μου ήταν ριχτή με πεσμένα μανίκια πράγμα που αναδείκνυε τα κόκαλα του θώρακα μου. Η Ειρήνη με κοίταξε και ήρθε πιο κοντά μου. Με έπιασε από το πηγούνι και άρχισε να βάζει κραγιόν στα χείλια μου. Ήταν φυσικά διακριτικό, και ότι έπρεπε για εμένα. Όταν τελείωσε κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και έμεινα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα.
"Τώρα μάλιστα." Της χαμογέλασα και βγήκαμε έξω. Μπορώ να πω ότι τραβήξαμε τις εντυπώσεις αν κρίνω από τα βλέμματα που έπεφταν πάνω μας κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας.

Καθίσαμε λοιπόν στην πλευρά της κοινότητας μας και περιμέναμε την ώρα του χαβαλέ. Η οποία θα κρατούσε για σχεδόν δύο ώρες και έπειτα όλοι θα αποχωρούσαν.
Οι ανακοινώσεις ακούστηκαν από τους υπεύθυνους και μας έδωσαν την διορία των δύο ωρών. Εγώ με την Ειρήνη πλησιάσαμε την κεντρική "πλατεία" της κατασκήνωσης και καθίσαμε σε ένα από τα παγκάκια. Δεν κάναμε τίποτα για ώρα μέχρι που η Ειρήνη πετάχτηκε όρθια και μου χαμογέλασε. Ωχ.
"Λοιποοοοον?"
"Τι Λοιπόν?" Είπα εγώ με ανησυχία στη φωνή μου.
"Βρήκα τι θα κάνουμε την τελευταία ώρα μας εδώ."
"Για πες." Είπα πάλι ανήσυχα και την άκουσα.
"Περίμενε." Έβγαλε το κινητό από την τσέπη της και κάλεσε έναν αριθμό. Περίμενε δύο χτυπήματα και τότε ακούστηκε κάποια απάντηση.
...
"Εντάξει θα είμαστε εκεί σε πέντε." Είπε και το έκλεισε.
"Που πάμε?" Την ρώτησα τελικά.
"Προχώρα." Είπε και με έπιασε από τον αγκώνα. Γιατί με κουράζετε? Αναστέναξα και την ακολούθησα.

Πήγαμε στο κλασικό σημείο που βρίσκονταν κάθε φορά τα παιδιά. Καθίσαμε και αφού όλοι μας χαιρέτησαν, όλοι εκτός από εκείνον αρχίσαμε να μιλάμε. Δεν του έδινα σημασία. Το ίδιο και εκείνος. Κοιτούσε ανενόχλητος προς τη φωτιά που υπήρχε ανάμεσα μας και είχε ένα ουδέτερο και ανέκφραστο βλέμμα. Ήμασταν ξεκάθαρα άγνωστοι μεταξύ μας ώσπου παρατήρησα πως κάποιος έλειπε από την παρέα και άρχισα την συζήτηση που ακολούθησε.
"Που είναι ο Ηρακλής?" Είπα και ένιωσα το βλέμμα του να γυρνάει προς το μέρος μου με μια φλόγα που με σημάδευε.
"Όχι εδώ πάντως." Απάντησε σύντομα και ήσυχα με σκοπό να μην τον ακούσω. Ο Άγγελος τον κοίταξε και αφού τον σκούντηξα ελαφρά στο μπράτσο απάντησε εκείνος.
"Είναι στο μπαρ. Ξέρεις τι κάνει. Εννοώ φαντάζεσαι." Έγνεψα και η Ευγενία πρότεινε να παίξουμε ένα παιχνίδι που με το που κατάλαβα πώς παίζεται αμέσως το μετάνιωσα αλλά ήταν ήδη αργά. Εκείνη γύρισε το μπουκάλι και αυτό εδειξε προς την Ειρήνη. Έβαλε ένα χαρτί στο στόμα της και το μετέφερε στο δικό της μονάχα ρουφώντας το. Είχε πλάκα. Αν τις έβλεπε κανείς από μακρυά θα της περνούσε για λεσβίες. Η Ειρήνη γύρισε με τη σειρά της το μπουκάλι και αυτό σταμάτησε στον Δημήτρη. Έκανε το ίδιο και συνεχίσαμε έως ότου το μπουκάλι έδειξε τον Τζακ και μετά εμένα. Αυτός με κοίταξε για άλλη μια φορά με ένα ουδέτερο βλέμμα και έβγαλε το χαρτί από το στόμα του.
"Εγώ την κάνω." Είπε τελικά και αφού πέταξε το χαρτί κάτω μέσα στη φωτιά που είχαν ανάψει τα παιδιά πρώτου έρθουμε έφυγε νευρικός. Η Ειρήνη ήρθε δίπλα μου και με αγκάλιασε στοργικά. Όλοι με κοιτούσαν απορημένοι ώσπου σηκώθηκα αργά από την θέση μου.
"Πάω και εγώ να ετοιμάσω και τα πράγματα ξέρετε.. " Δεν συνέχισα την πρόταση μου απλά έφυγα γεμάτη ντροπή. Κρύφτηκα πίσω από το σπίτι των 18χρονων και έβγαλα εκείνο το δοχειάκι από την τσέπη μου. Έβγαλα ένα από τα χάπια και το κοιτούσα. Τι θα έχανα να το πάρω? Ένα τελευταίο βράδυ, σκεφτόμουν. Δεν θα το μάθει ποτέ κανείς.
Το έβαλα στο στόμα μου και υστερα απο μερικα λεπτα όλες οι περίεργες εικόνες ξανά εμφανίστηκαν. 

Με το ζόρι κατάφερα να ανάψω ένα από τα τσιγάρα μου. Αφού το κοίταξα για μερικά δεύτερα με δυσκολία μέσα από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούνταν εκείνη τη στιγμή, το πέταξα απότομα κάτω.

Ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν και χωρίς να αντέξω άλλο μετά από αρκετά λεπτά τρέλας αποκοιμήθηκα ξέροντας πως χαράμιζα την τελευταία μου ώρα σε κάτι χωρίς αξία.

...
Ξύπνησα στα χέρια του για άλλη μια φορά. Όταν το κατάλαβα ότι ήταν εκείνος τραβήχτηκα μακρυά του κατευθείαν και του φώναξα.
"Εσύ φταις που κατέληξα έτσι." Με κοίταξε μέσα στα μάτια μου και δεν μιλούσε.
"Εσύ είσαι η αιτία που έχω καταστραφεί. Δες με. Πήρα ναρκωτικά. Καπνίζω σαν φουγάρο για να ηρεμήσω. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα αυτά τα σκαμπανεβάσματα στην καθημερινότητά μου." Είπα χωρίς να το σκέφτομαι πολύ και έχοντας πλήρη γνώση του τι μου συμβαίνει. Έπειτα ξέσπασα σε κλάματα άθελά μου. Χωρίς αρχικά να καταλάβω ότι τα μάγουλα μου είχαν υγρύνει.

" Γελοίε. Κλαίω." Είπα και τον έσπρωξα από πάνω μου. Εκείνος δεν μιλούσε απλά άκουγε ανέκφραστος. "Δεν συνήθιζα ποτέ να κλαίω και τώρα μόνο έτσι με βλέπεις. Κοίτα τι έχεις δημιουργήσει.  Κορόιδεψε με όσο θες. Α και μετά φύγε. Νίκησες. Αυτό δεν ήθελες? Ελπίζω να το ευχαριστιέσαι γιατί από αύριο δεν πρόκειται ούτε να με δεις ξανά ούτε και να με θυμάσαι όπως λες. Χάρηκες Τζακ?" Είπα γεμάτη πόνο ενώ ήξερα πως ήταν ένα ξέσπασμα από την στενοχώρια μου και την επίδραση του ναρκωτικου του η οποία δεν είχε αποχωρήσει εντελώς.

"Δεν χάρηκα. Και ούτε πρόκειται. Θα απομακρυνθώ και όχι επειδή το θέλω αλλά επειδή έτσι πρέπει."

"Πού τα πουλάς αυτά? Απλά παραδέξου ότι απλά με έπαιξες όπως μου είχες πει αρχικά. Απλά παραδέξου το." Παρατήρησα την φλέβα στο λαιμό του να γίνεται όλο και πιο έντονη και στην συνέχεια είδα στα μάτια του γραμμένη μια απογοήτευση.

"Δηλαδή αυτό κατάλαβες? Αυτό έλαβες από όλα όσα συνέβησαν μεταξύ μας? Ότι ήσουν ένα από τα παιχνίδια μου? Και ξέρεις τι? Προσπάθησα και τελικά δεν ήταν δύσκολο να ερωτευτώ. Απέτυχα βέβαια να με ερωτευτεί εκείνη οπότε δεν έχει νόημα. Τέλος πάντων τώρα δεν αξίζει ακόμη κι αν κατάλαβες. Ελπίζω να τα πούμε κάπου κάποτε. Α και ..." έκανε μια παύση στην ατέλειωτη πρόταση του. "Αντίο Ζωή."  Είπε πριν γυρίσει το πλευρό του και φύγει από κοντά μου.
Δεν έτρεξα πίσω του. Τον κοιτούσα να φεύγει μακριά χωρίς να πράξω.
"Δεν αξίζει?" Ψιθύρισα, κρατώντας αυτό από ότι είχε ήδη πει, και μένοντας όρθια μεταξύ των δέντρων που έστεκαν γύρω μου.

______________________________________
6 Μάη 2018
Θα το αφήσω εδώ δεν κάνω σποιλ ούτε θα πω αν έχει συνέχεια...
💬+⭐όποιος θέλει γιατί με βοηθάει
Θενξ για εκείνους που ψηφίζουν σας αγαπώ αλήθεια..