Η Κατασκήνωση...

Τελικά πώς τελειώνει?

Τελείωνε. Επιτέλους. Όλα θα τελείωναν σήμερα. Δεν υπήρχε πια κανένα νόημα. Στάθηκα μπροστά από τα νερά της παραλίας και χάιδευα απαλά τα μικρά κύμματα που ερχόντουσαν προς το μέρος μου. Κοιτούσα με άδεια καρδιά τα αστέρια και τα παρατηρούσα πως έλαμπαν για τελευταία φορά. Ήμουν δραματική. Και θα γινόμουν ακόμη περισσότερο. Αλλά δεν με ένοιαζε. Ας με θυμούνται όλοι έτσι. Ως το παράξενο κοριτσάκι που πάντα έμπλεκε. Μου ήταν αδιάφορο και αυτό. Θα προτιμούσα να μην με θυμούνται.

Κοίταξα την τσάντα δίπλα μου. Για άλλη μια φορά η δόνηση του κινητού μου δεν σταματούσε. Απάντησα στο τηλέφωνο για να ακούσω την ίδια εκείνη φωνή.
"Που είσαι? Σε ρωτάω για τελευταία φορά."
"Δεν χρειάζεται να ξέρεις." Είπα και αυτός ξανά φώναξε μέσα από το κινητό.
"Έρχομαι. Και να ξέρεις δεν Αργώ." Είπε τελικά. Αλλά ούτε εγώ δεν αργούσα, σκέφτηκα από μέσα μου ξέροντας μονάχα εγώ τι εννοούσα.
"Ζωή. Μην κάνεις καμία βλακεία μέχρι τότε." Είπε και έκλεισα το τηλέφωνο.
"Λυπάμαι Τζακ. Αλλά όχι. Δεν θα κάνω βλακεία. Θα κάνω κάτι σωστό. Για πρώτη φορά." Μιλούσα μόνη μου ελπίζοντας πως θα ήξερε τι έλεγα ακόμη και από την απόσταση που μας χώριζε.

Άνοιξα το φερμουάρ του σακίδιου μου και έδωσα τα χρήματα στο Ταμείο μπροστά μου. Τα υπολόγισα όλα τέλεια.  Έτσι ώστε κανείς να μην καταλάβει ποτέ πως έλειπα. Ή να μην με βρουν. Σύντομα δηλαδή.

Βρισκόμουν στο αεροδρόμιο. Θα έφευγα για Ισπανία. Εκεί θα έκανα νέα ζωή και θα γνώριζα ξανά τον κόσμο έχοντας νέες ευκαιρίες. Η μητέρα μου, η πραγματική μου μητέρα μιλούσε διαρκώς για την Ισπανία. Της άρεσε πολύ. Ήθελε να ζήσει εκεί αλλά μετά τον γάμο και.. εμένα δεν μπόρεσε ποτέ.

Μου έλεγε για τους δρόμους που ήταν γεμάτοι πλούσια κτήρια, τις απέραντες παραλίες που δεν βαριόσουν ποτέ να κοιτάς, τους ανθρώπους εκεί και άλλα εντυπωσιακά πράγματα που αφορούσαν το μέρος. Το είχα ερωτευτεί μόνο από τον τρόπο που το διηγούταν. Έτσι χωρίς πολλές σκέψεις αποφάσισα να κάνω αυτό που η μητέρα μου δεν πρόλαβε ποτέ να πραγματοποιήσει.

Αρχικά δεν ήμουν έτοιμη για αυτό το ταξίδι. Το είχα σκεφτεί πολλές φορές αλλά τώρα θεώρησα πως το χρειαζόμουν. Έκανα κάτι για εμένα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να το αποφασίσω. Αλλά αυτό ήταν. Μια απόφαση. Και αυτή τη φορά ήταν η πιο ευχάριστη επιλογή.

"Ζωή." Πώς? Γύρισα και τον είδα να φωνάζει στην άκρη του διαδρόμου, ενώ εγώ περνούσα από τον κλασικό έλεγχο.
"Ζωή. Σταμάτα." Φώναζε και αφού έφτασε έξω από τις κορδέλες της αστυνομίας με κοίταξε έντονα.
"Τζακ μην δημιουργείς σκηνή απλά φύγε." Είπα διστακτικά και απογοητευμένη.
"Ζωή. Ξέρεις ότι δεν το θες αυτό. Γιατί να φύγεις? Είναι λάθος όλο αυτό."
"Εγώ είμαι λάθος ρε Τζακ. Δεν το καταλαβαίνεις? Όλα αυτά, και ακόμη τίποτα δεν πάει καλά." Είπα πηγαίνοντας προς το μέρος του και έχοντας αρκετά άτομα να παρακολουθούν το φιάσκο.
"Ζωή λες ανοησίες. Μείνε εδώ μαζί μου. Δεν χρειάζονται όλα αυτά."
"Όχι. Εχω πάρει πλέον την απόφαση μου. Δεν βρίσκω κάποιο λόγο να με κρατήσει εδώ. Λυπάμαι." Είπα και του γύρισα τη πλάτη πλησιάζοντας στον υπεύθυνο που είχε τα πράγματα μου.