Η Κατασκήνωση...

Κούκλα από πορσελάνη

Της έκανα νόημα να κάτσει και έκανε ότι της ζήτησα. Την κοίταξα και πήγα δίπλα της.
"Μπορείς να μου πεις γιατί πιστεύεις ότι σε ζηλεύω?" Κοιτούσε πέρα στα δέντρα αποφεύγοντας την οπτική επαφή.
"Μπορείς να μου πεις γιατί ήρθες εδώ πέρα? Από τη στιγμή που ήρθες όλα πάνε χάλια. Για αρχή πήρες την Ειρήνη, η οποία μέχρι πέρσυ ήταν φίλη μου... Αλλά βέβαια ήρθες εσύ φέτος και το άλλαξες και αυτό. Δεύτερον πήρες το 'ωραίο αγόρι της κατασκήνωσης' είπε κάνοντας νόημα με τα δάχτυλα της και τρίτον όλοι σου δίνουν σημασία και έχουν ξεχάσει εμένα." Η αηδία της προς το πρόσωπο μου διακρινόταν εύκολα στο δικό της.
"Μαρκέλλα ξέρεις ότι δεν τα έκανα επίτηδες όλα αυτά σωστά?"
"Ναι αλλά τα μαλλιά μου? Εσύ ήσουν. Και μην αρνηθείς γιατί το παραδέχτηκε η Ειρήνη και μου είπε ότι ήταν αρχικά δική της ιδέα." Αμάν και αυτή. Έπρεπε να πει ότι έφταιγε εκείνη?
"Ωραία. Δεν ήξερα καν ότι είχες τόσο μεγάλο θέμα μαζί μου. Και νομίζεις ότι γνώριζα ότι με ξέρει όλη η κατασκήνωση? Νομίζεις ότι θέλω να με ξέρουν? Όχι. Μου είναι αδιάφορο. Όσο για τον Τζακ, ναι είναι ωραίος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αλλά ωραία παιδιά εδώ πέρα. Είσαι όμορφη κοπέλα αλλά δεν σε θέλουν λόγω χαρακτήρα." Της είπα αφήνοντας τις λέξεις να ειπωθούν χωρίς κανένα δισταγμό.
"Δηλαδή με έφερες εδώ για να μου κάνεις κήρυγμα..." είπε και έκανε μια κίνηση για να σηκωθεί από τη θέση της. 
"Όχι σε έφερα εδώ για να σου πω πως δεν αξίζει να συμπεριφέρεσαι έτσι στους άλλους. Αν ο χαρακτήρας σου ήταν σαν την εμφάνιση σου θα ήταν όλα πολύ καλύτερα για εσένα και το ξέρεις και εσύ."
"Δεν είναι όλα τόσο απλά ξέρεις."
"Απλά χαμογέλα και μην σχολιάζεις τόσο πολύ τους άλλους. Α και όταν λέω χαμογέλα δεν εννοώ ψεύτικα."
"Ξέρεις τι, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι να χειριστώ όλη τη κατάσταση. Οι γονείς μου επιλέγουν κάθε χρόνο να με στέλνουν εδώ μόνο και μόνο για να βρίσκονται μακριά μου. Δεν χρειάζεται να σου πω περισσότερα. Και άσε εμένα να είμαι όπως θέλω και μπορώ."
"Τι εννοείς? Δεν ήξερα. Και αν πιστεύεις ότι εγώ δεν έχω δικά μου θέματα είναι επειδή δεν με έχεις γνωρίσει." Είπα και με κοίταξε.
"Είναι δύσκολο τότε και το ξέρεις." Για πρώτη φορά ένιωθα πως με καταλάβαινε. Ίσως να μην είναι τόσο ξεροκέφαλη όσο φανταζόμουν.
"Ξέρω. Απλά προσπάθησε να είσαι καλή με τους άλλους. Έστω και αν δεν θες αρκετές φορές. Έχω κάνει και εγώ βλακείες από τα νεύρα μου πολλές φορές. Αλλά προσπαθώ να τις διορθώνω. Αρκετές από αυτές. Όσες πρέπει." Γύρισε από την άλλη και ξαναγύρισε έτοιμη να μιλήσει.
"Δεν είσαι τόσο ηλίθια όσο περίμενα. Με την καλή έννοια." Είπε και χαμογέλασα ελαφρά, όπως και εκείνη.
"Επίσης." Γέλασε γνέφοντας.
"Ευχαριστώ που ασχολήθηκες παρόλο που.."
"Κρατάει για λιγότερο από μια βδομάδα μην ανησυχείς. Δεν είμαι τόσο κακιά." Είπα αναφερόμενη στη βαφή των μαλλιών της.
"Τα λέμε." Είπε και αφού μου έκανε νόημα έφυγε.