Η Κατασκήνωση...

Φεύγω

Εκείνος μπροστά μου άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα.
"Εγώ είμαι." Φώναξε στον Τζακ ενώ εκείνος παρατηρούσε εκπομπές στην τηλεόραση του.
"Εσύ δεν έπρεπε να φύγεις?"
"Ξέχασα τον αναπτήρα μου στην κουζίνα." Είπε και αφού μου έκλεισε το μάτι και μου έκανε νόημα βγήκε από την πόρτα.
"Φεύγω μην ενοχλείσαι." Είπε και εγώ πλησίασα τον Τζακ.

Καθόταν ήρεμος στην άκρη του καναπέ και δεν περίμενε τίποτα από τα επόμενα. Τα τσιγάρα του ήταν μισοτελειωμένα και πάνω του υπήρχε η μυρωδιά του ποτού.
"Τζακ." Είπα μετά από αρκετά λεπτά. Εκείνος γύρισε παράξενος και μόλις με αντίκρισε πήρε ένα βλέμμα γεμάτο μίσος, απέχθεια, θυμό, οργή, οτιδήποτε άλλο εκτός από ενθουσιασμό ή έκπληξη όπως θα ήθελα.
"Τι θες εδώ? Φύγε τώρα από το σπίτι μου." Φώναξε εκείνος.
"Θέλω να μιλήσουμε."
"Νομίζω έγινα σαφής. Βγες έξω τώρα." Είπε και αφού σηκώθηκε από τον καναπέ με πλησίασε αργά εξοργισμένος.
"Τζακ άκουσε με σε παρακαλώ." Το χέρι του βρέθηκε στο λαιμό μου και με πήγε προς τον τοίχο.
"Σε άκουσα μια φορά και δεν βγήκε πουθενά. Ολα αυτά απλά για να σε βρω με κάποιον άλλο στη τελική."
"Τζακ με έχεις παρεξηγήσει. Αλήθεια σου λέω. Απλά άκουσε με."
"Δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Έχεις ένα λεπτό να φύγεις αντιθέτως θα γίνει με τον άσχημο τρόπο." Είπε και οι φλέβες στο λαιμό του έγιναν πιο έντονες από πριν. Οι παλάμες του έγιναν γροθιές και είχε γίνει κόκκινος από τα νεύρα.
"Δεν φεύγω." Είπα τελικά και σταύρωσε τα χέρια μου στο στήθος μου.
"Φύγε. Πήγαινε στον άλλο τον καινούριο. Εδώ δεν εισαι πλέον ευπρόσδεκτη."
"Δεν υπάρχει άλλος." Είπα δυναμώνοντας τον τόνο της φωνής μου.
"Και τότε με ποιον φασωνώσουν στο πάρκο πριν μια βδομάδα περίπου?" Γύρισε από την αντίθετη πλευρά με σκοπό να μην με κοιτάζει. Ούτε αυτό δεν μπορούσαμε πια. Ούτε μια ματιά ρε Τζακ? Ούτε αυτό δεν αξίζω?
"Αυτό ήταν επειδή είχα πάρει ναρκωτικά." Είπα και εκείνος γύρισε απότομα. Ακολούθησε παύση σιγής και συνέχισα.
"Ήμουν μαστουρωμένη Τζακ. Δεν άντεχα. Ήμουν κλεισμένη σε ένα σπίτι όλη μέρα. Κι αν έβγαινα ήταν για το σχολείο. Δεν είχα κινητό για να σου τηλεφωνήσω. Και όταν φίλησα εκείνον όποιος κι αν ήταν, νόμιζα πως ήσουν εσύ." Τον κοίταξα θλιμμένη και αυτός έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο του. Δεν μίλησε. Δεν είπε τίποτα. Έκανε κύκλους μέσα στο δωμάτιο και τελικά με κοίταξε.
"Βγες έξω." Είπε ήρεμος.
"Συγγνώμη?"
"Μου είπες. Έμαθα. Βγες έξω. Πήγαινε κάπου αλλού."
"Τζακ εδώ θέλω να είμαι."
"Φύγε. Και πρόσεχε."
"Εγώ ήθελα, ήθελα να πω ένα αντίο." Είπα τελικά και κρατιόμουν με το ζόρι για να μην αρχίσω να κλαίω.
"Αντίο." Δεν κατάλαβες. Και ούτε πρόκειται να καταλάβεις ποτέ.
"Και τι δηλαδή έτσι θα τελειώσουμε? Με ένα απλό αντίο?"
"Και τι θες? Σαν Τι? Μετά από όλο αυτό? Τι θα σ άρεσε να τελείωνε με ένα φιλί που δεν σημαίνει τίποτα? Τι?"
"Ναι Τζακ. Θα το προτιμούσα." Έπιασε το πρόσωπο μου με απαλές κινήσεις. Το αγκάλιασε με τις παλάμες του και με κοίταξε με ουδέτερο βλέμμα.
"Να ξέρεις αυτό δεν σημαίνει τίποτα για εμένα." Είπε και το εννοούσε. Το έβλεπα στα μάτια του. Ένωσε για μια ακόμη φορά τα χείλη μας. Την τελευταία. Συνέχισα το φιλί του και ένιωσα πως τα πάντα ξεκινούσαν από την αρχή. Εκατομμύρια εικόνες πέρασαν μέσα σε δευτερόλεπτα από το υποσυνείδητο μου. Η καρδιά κου χτυπούσε υπερβολικά γρήγορα, μέχρι που με άφησε. Τα χέρια του έφυγαν από τη μέση μου και απομακρύνθηκε.

Πήγε προς την πόρτα και στάθηκε δίπλα της. Την άνοιξε και έδειξε προς τα έξω.
"Αντίο." Είπε και βγήκα έξω από το κτήριο κοιτάζοντας, την μια στιγμή εκείνον και έπειτα το πάτωμα.

Μου ήταν αδύνατο να εκφραστώ. Αδύνατο να ισορροπήσω στα πόδια μου. Έσπαγα κανονικά. Το κορμί μου παρέλυσε και πριν το καταλάβω βρισκόμουν σε μια θέση λεωφορείου.
"Μικρή ξύπνα." Φώναξε ένας κύριος.
"Είμαστε στην τελευταία στάση." Συμπλήρωσε.
"Σας ευχαριστώ." Είπα και βγήκα από το άδειο λεωφορείο. Στάθηκα στον δρόμο όρθια για λίγο και την επόμενη στιγμή άρχισε να βρέχει με αποτέλεσμα να γίνομαι μούσκεμα μεσάνυχτα μόνη μου στον άδειο δρόμο.

Τζακ POV
Έφυγε. Έφυγε. Έπιασα το πρώτο γυάλινο αντικείμενο που βρήκα μπροστά μου και το πέταξα πάνω στον τοίχο απέναντι μου.
"Γαμώτο." Φώναζα μόνος μου και στην συνέχεια πλησίασα την πόρτα ο οποίος ο ίδιος είχα ανοίξει δείχνοντας της το δρόμο μακρυά μου.
Στηρίχτηκα πάνω της και έπεσα κάτω κουλουριάζοντας το σώμα μου και συγκρατώντας τα δάκρυα μου. Ήταν τόσο όμορφη, άλλαξε, τα μαλλιά της, το πρόσωπο της, ήταν μοναδική. Δεν είχα καιρό να την δω κι όμως έμοιαζε με αιώνα.
"Είσαι άντρας. Ρε πούστη μην κλάψεις. Όχι δεν θα κλάψεις." Μιλούσα με τον εαυτό μου για ώρες δοκιμάζοντας την υπομονή μου.

Άνοιξα την πόρτα αλλά τίποτα. Δεν ήταν εκεί. Συνέχισα να το κάνω περιμένοντας την. Μετά από λίγο άρχισε να βρέχει. Την άφησα έξω. Στη βροχή. Μόνη της. Θα γινόταν μούσκεμα. Πόσο άξεστος μπορεί να ειμαι? Δεν ήθελα κι όμως παραιτήθηκα. Έπεσα θύμα στη θέληση μου να της στείλω να δω αν είναι καλά. Ήξερα πως κάτι θα είχε συμβεί. Το ένιωθα μέσα μου.

Ο χτύπος του τηλεφώνου ακούστηκε μια, δύο τρεις, τέσσερις φορές μέχρι που απάντησε.
"Που είσαι?" Εκείνη δεν απαντούσε
"Είσαι Καλά?" Ρώτησα.
"Ζωή απάντα." Συνέχισα ενώ εκείνη καθόταν και με άκουγε.
"Αντίο Τζακ. Φεύγω. Για πάντα." Είπε μετά από μια στιγμή σιωπής.
"Που πας?" Φεύγει αλήθεια?
"Ήρθα να σε αποχαιρετήσω αλλά δεν ήθελες. Λυπάμαι. Πες στον Άγγελο να μην αφήσει ποτέ την Ειρήνη γιατί ταιριάζουν πραγματικά, και στην Ειρήνη να μείνει πάντα το μουρλοκόριτσο που γνώρισα."
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς?" Τι έλεγε? Δεν μπορεί να τους τα πει εκείνη?
"Δεν θα με καταλάβεις ποτέ Τζακ. Α και όσο για εσένα, είσαι καλό παιδί. Βρες μια κοπέλα που θα σε αγαπάει και θα μπορείτε να είστε μαζί Τζακ. Φαίνεται δεν ήμουν ποτέ αρκετή."
"Γύρνα. Δεν θέλω καμία άλλη." Είπα τελικά μετά από πολύ ζόρι αφού δεν μπορούσα να το κρατάω άλλο για τον εαυτό μου.
"Αντίο Τζακ. Φεύγω."
"Ζωή σε παρακαλ.." Η γραμμή έκλεισε και κοίταξα κατευθείαν το τηλέφωνο. Έπρεπε να την βρω. Πριν είναι αργά. Έπρεπε να τη βρω. Τώρα.

Μα δεν είναι τίποτα... Κι όμως.

Εγώ φταίω που την άφησα να φύγει. Εγώ φταίω ότι και αν κάνει όπου και αν βρίσκεται τώρα.
Και τι τώρα? Ενοχές.

______________________________________
Θα τελειώσει.. soon
💬+⭐όποιος θέλει γιατί με βοηθάει
Θενξ

ΤΣΕΚΑΡΕΤΕ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... ΘΕΝΞ